Sprawa przeciwko nierzetelnemu kontrahentowi podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym

Sprawa o odszkodowanie z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, chyba że wartość przedmiotu sporu przekracza kwotę określoną w art. 505[1] pkt 1 k.p.c.

SN przypomniał, iż zgodnie z utrwalonym w piśmiennictwie i judykaturze poglądem roszczenia „wynikające z umów" (o których mówi art. 505[1] k.p.c.) to roszczenia, które wynikają z umów w tym znaczeniu, że mają w nich swą przyczynę. Nie chodzi tu wyłącznie o roszczenia mające źródło w treści samej umowie, ale także o roszczenia wynikające z elementów, które z tą umową wiążą się z mocy prawa (art. 56 k.c.). Co istotne, art. 505[1] k.p.c. nie wymaga, aby umowa, z której roszczenie wynika, była zawarta przez strony procesu. To dlatego w postępowaniu uproszczonym rozpoznawane są sprawy o zasądzenie zwaloryzowanego świadczenia pieniężnego z tytułu umowy ubezpieczenia zaopatrzenia dzieci. Żądanie waloryzacji jest oparte o przepisy ustawy (art. 358[1] § 3 k.c.), ale powoda łączy z pozwanym umowa zobowiązująca.
Warunek "wynikania roszczenia z umowy" powinien być interpretowany elastycznie, by objąć jej zasięgiem także tych spraw, w których określone roszczenia dochodzone są właśnie dlatego, że strony łączy (łączyła) umowa. Stąd też nie może być wątpliwości, że sprawa o odszkodowanie z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego jest sprawą o roszczenie wynikające z umowy w rozumieniu art. 505[1] pkt 1 k.p.c. Roszczeniem o naprawienie szkody spowodowanej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania umownego wynika przecież z umowy, będącej źródłem zobowiązania. Fakt, że roszczenie ma swoją bezpośrednią podstawę w przepisie ustawy (art. 471 k.c.) schodzi na plan dalszy.

SN zwrócił także uwagę, iż w świetle art. 505[1] pkt 1 k.p.c., sprawami wynikającymi z umów są także sprawy wynikające z rękojmi lub z niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową sprzedaży konsumenckiej, a więc sprawy, których przedmiotem są roszczenia wynikające bezpośrednio z ustawy, a nie z umowy (por. art. 556 i nast. k.c. w związku art. 8 ustawy z dnia 7 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, Dz. U. Nr 141, poz. 1176 ze zm.). Sam ustawodawca zalicza zatem niektóre roszczenia mające swą podstawę w przepisach ustawy do roszczeń wynikających z umowy w rozumieniu art. 505[1] k.p.c. Tym bardziej sprawy o odszkodowanie z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego, mające źródło w art. 471 k.c., więc w reżimie odpowiedzialności ustawowej, do tych roszczeń należą.