Sprawy o wywłaszczenie nie da się tak łatwo umorzyć...

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2007 r. umorzył postępowanie sądowe wszczęte skargą W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 6 listopada 2003 r. pełnomocnik W. K. złożył wniosek o zawieszenie toczącego się postępowania sądowego do czasu zakończenia postępowania administracyjnego w sprawie uchylenia postanowienia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z marca 1964 r. Do wniosku przyłączyli się pozostali uczestnicy postępowania. Postanowieniem z dnia 6 listopada 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie sądowe. W dniu 5 grudnia 2005 r. udział w postępowaniu zgłosiła następczyni prawny zmarłej W.K. - E.K.-D., która poinformowała Sąd, że postępowanie dotyczące wzruszenia postanowienia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z marca 1964 r. jest w toku. Z informacji zawartych w pismach pełnomocnika strony m.in. piśmie z dnia 9 sierpnia 2007 r. wynika, że postępowanie administracyjne nadal nie zostało zakończone. W tej sytuacji, po upływie 3 lat od daty zawieszenia postępowania, Sąd I instancji zastosował art. 130 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.), zgodnie z którym sąd umarza postępowanie zawieszone na zgodny wniosek stron, jak również z przyczyn wskazanych w art. 125 § 1 pkt 3, jeżeli wniosek o podjęcie postępowania nie został zgłoszony w ciągu trzech lat od daty postanowienia o zawieszeniu.

Porady prawne

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia złożyła E.K.-D., reprezentowana przez adwokata, wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na:

  1. umorzeniu postępowania zawieszonego postanowieniem z dnia 6 listopada 2003 r. w sytuacji, gdy zawieszenie postępowania nie nastąpiło ani na zgodny wniosek stron, ani z przyczyn wskazanych w art. 125 § 1 pkt 3 ustawy P.p.s.a., lecz z powodu wpływu innego toczącego się postępowania na niniejszą sprawę, do czasu zakończenia tego postępowania - co stanowi naruszenie art. 130 § 1 w związku z art. 125 § 1 pkt 1 i 3 i art. 126 ustawy P.p.s.a., w związku z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271, ze zm.);

  2. braku uzasadnienia rozstrzygnięcia w zakresie, w jakim Sąd uznał, iż postępowanie zostało zawieszone jakoby na zgodny wniosek stron - co stanowi naruszenie art. 141 § 4 ustawy P.p.s.a.;

  3. sprzeczności w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, poprzez wskazanie toczącego się postępowania administracyjnego jako przyczyny zawieszenia, przy jednoczesnym umorzeniu postępowania z powodu upływu trzech lat od daty jego zawieszenia - co stanowi naruszenie art. 141 § 4 ustawy P.p.s.a.

W uzasadnieniu pełnomocnik strony podkreślił, że postępowanie nie zostało zawieszone na zgodny wniosek stron, na co bezsprzecznie wskazuje podana w postanowieniu NSA z dnia 6 listopada 2003 r. podstawa prawna zawieszenia, którą stanowił art. 97 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm. - dalej kpa), a nie jej art. 98. W konsekwencji nie było podstaw do umorzenia postępowania sądowego na podstawie art. 130 § 1 ustawy P.p.s.a., który to przepis pozwala na umarzanie jedynie postępowań zawieszonych na zgodny wniosek stron lub na podstawie art. 125 § 1 pkt 3 ustawy P.p.s.a., tj. w przypadkach, w których na skutek braku lub wskazania złego adresu skarżącego lub niewykonania przez skarżącego innych zarządzeń nie można nadać sprawie dalszego biegu. Autor skargi kasacyjnej wskazał, że WSA w Warszawie w ogóle nie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia na jakiej podstawie uznał, że zastosowanie w sprawie ma art. 130 § 1 P.p.s.a., skoro postępowanie zostało zawieszone do czasu rozstrzygnięcia toczącego się postępowania administracyjnego.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E.K.-D. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o umorzeniu postępowania sądowego w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji postanowił uchylić zaskarżone postanowienie.

Skarga kasacyjna - zdaniem NSA - zawiera usprawiedliwione podstawy. Art. 130 § 1 ustawy P.p.s.a. pozwala na umorzenie postępowania sądowego po upływie 3 lat od daty postanowienia o zawieszeniu jedynie w przypadku, gdy zostało ono zawieszone na zgodny wniosek stron, z przyczyn wskazanych w art. 125 § 1 pkt 3 ustawy P.p.s.a. lub w razie stwierdzenia braku następcy prawnego strony, która utraciła zdolność sądową, a w każdym razie po upływie 3 lat od daty postanowienia o zawieszeniu z tej przyczyny. W niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z powyższych okoliczności, wobec czego brak było podstaw do umorzenia postępowania. Zawieszając postępowanie sądowe postanowieniem z dnia 6 listopada 2003 r.

Naczelny Sąd Administracyjny powołał się na art. 97 § 1 pkt 4 kpa, który to przepis miał zastosowanie w postępowaniu sądowoadministracyjnym na podstawie art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368, ze zm.). Pozwalał on na zawieszenie postępowania, gdy rozpatrzenie sprawy zależało od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Odpowiednikiem tego przepisu w aktualnie obowiązującej ustawie P.p.s.a. jest jej art. 125 § 1 pkt 1, stanowiący, iż sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. Sąd I instancji błędnie zatem uznał, że postępowanie w omawianej sprawie zostało zawieszone na zgodny wniosek stron - uzasadnia NSA. Do takiej konkluzji nie może prowadzić fakt, iż o zawieszenie postępowania wystąpił pełnomocnik skarżącej, zaś pozostałe strony nie sprzeciwiły się zawieszeniu. Zgłoszenie przez strony wniosku o zawieszenie postępowania nie powoduje, że postępowanie to zawieszane jest "na zgodny wniosek stron"w rozumieniu art. 98 kpa oraz aktualnie obowiązującego art. 126 i art. 130 § 1 ustawy P.p.s.a., jeżeli występują przesłanki zawieszenia postępowania na innej podstawie. Naczelny Sąd Administracyjny przypamniał, iż w uzasadnieniu postanowienia z dnia 6 listopada 2003 r. o zawieszeniu postępowania wskazał wprost, iż postępowanie administracyjne w sprawie uchylenia postanowienia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z marca 1964 r. stanowi zagadnienie wstępne, którego wynik ma znaczenie dla ustalenia kręgu stron w danej sprawie sądowoadministracyjnej. Postępowanie zawieszone z tej przyczyny nie może zostać umorzone po upływie 3 lat, na podstawie art. 130 § 1 ustawy P.p.s.a. NSA więc podzielił stanowisko skarżącej, iż Sąd I instancji naruszył powyższy przepis. Naruszony został także art. 141 § 4 ustawy P.p.s.a., gdyż WSA w Warszawie w ogóle nie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przyczyn przyjęcia, iż postępowanie sądowe zawieszone zostało na zgodny wniosek stron, mimo iż postanowienie NSA z dnia 6 listopada 2003 r. wskazywało na inną podstawę zawieszenia - uzasadnia NSA.

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. akt I OSK 1882/07; orzeczenia.nsa.gov.pl


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika