W trakcie przerwy w wykonywaniu kary Skarb Państwa nie płaci za leczenie

Szpital Zakładu Karnego, wobec braku możliwości dalszego leczenia w warunkach więziennych skazanego Piotra K., skierował go na hospitalizację do szpitala poza ZK, a Sąd Okręgowy udzielił mu przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności na okres sześciu miesięcy (art. 153 § 1 k.k.w.). Szpital wystąpił przeciw Skarbowi Państwa o zapłatę odpowiedniej kwoty tytułem hospitalizacji skazanego. Sąd I instancji tę kwotę zasądził. Skarb Państwa wniósł apelację, przy rozpoznawaniu której sąd odwoławczy powziął wątpliwość, czy osobę, której udzielono przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności na podstawie przepisu art. 153 § 1 k.k.w. w trakcie leczenia szpitalnego należało nadal traktować jako skazanego, za którego koszty leczenia pokrywa Skarb Państwa? W odpowiedzi na skierowane do niego pytanie prawne Sąd Najwyższy podjął uchwałę:

Porady prawne

Osoba której udzielono przerwy w wykonaniu kary na podstawie art. 153 § 1 k.k.w. nie jest skazanym uprawnionym do bezpłatnej opieki medycznej określonej w art. 115 § 1 k.k.w.

Sąd Najwyższy zauważył, że w sprawie chodzi o pojęcie "skazanego" w rozumieniu art. 102 pkt 1 k.k.w. i art. 115 §1 k.k.w. Pierwszy z tych przepisów stanowi m.in., że skazany ma prawo do świadczeń zdrowotnych i odpowiednich warunków higieny, a drugi, że skazanemu zapewnia się bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i artykuły sanitarne.

SN zwrócił uwagę, że skazany w okresie przerwy podlega wprawdzie rygorom kodeksu karnego wykonawczego (art. 5 § 1), jednak nie podlega rygorom kary pozbawienia wolności. Czas trwania przerwy nie jest zaliczany na poczet tej kary. Także znaczenie słowa "przerwa" przemawia za tym, by uznać, że osoba skazana na karę pozbawienia wolności w trakcie przerwy nie jest skazanym w rozumieniu art. 102 pkt 1 k.k.w. i art. 115 § 1 k.k.w. Zdaniem SN przemawia za tym także usytuowanie tych przepisów w części dotyczącej wykonywania kary pozbawienia wolności, a nie w części ogólnej. Nadto osoba przebywająca na wolności (nawet skazana) sama odpowiada za zapewnienie swoich warunków życia, a w sytuacjach trudnych powinna jej zostać zapewniona pomoc w trybie ustawy o pomocy społecznej.

Zdaniem SN powyższy pogląd zgodny jest z zasadą równości wobec prawa oraz równego traktowania przez władzę publiczną (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP), gdyż pogląd przeciwny prowadziłby do nieuzasadnionego uprzywilejowania osób skazanych na karę pozbawienia wolności.

Jednocześnie SN przypomniał, że koszty świadczeń spełnionych w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia ponosi Narodowy Fundusz Zdrowia. Pogląd ten dotyczy nie tylko świadczeń dla osób ubezpieczonych lecz także świadczeń dla osób nieubezpieczonych.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2008 roku, sygn. akt III CZP 103/08


Zespół
e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika