Za nieprawidłowe należy uznać stwierdzenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarte w interpretacji (...)

UZASADNIENIE

Dnia 16 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 14 września 2011 r., w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, w przypadku osób zatrudnionych w placówkach zagranicznych, na podstawie przepisów prawa polskiego, posiadających certyfikat rezydencji kraju przyjmującego (mających w kraju przyjmującym ośrodek życia), na podstawie art. 45 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wystawia PIT-11, uwzględniając dochody w pozycji 39 ww. dokumentu.

Przedstawiony stan faktyczny dotyczy lat 2010 - 2011.

Wymienione osoby, w odniesieniu do okresu będącego przedmiotem zapytania, nie mają miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Miejsce zamieszkania osób zatrudnionych w placówkach zagranicznych jest potwierdzone certyfikatem rezydencji kraju przyjmującego.

Przedmiotowe zapytanie nie dotyczy personelu dyplomatyczno ? konsularnego oraz członków ich rodzin.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien uwzględniać dochody osób zatrudnionych w placówkach zagranicznych, na podstawie przepisów prawa polskiego, posiadających certyfikat kraju przyjmującego, na druku PIT-11 w pozycji 39, czy jednak ww. dochody powinny być uwzględnione na druku IFT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z ograniczonym obowiązkiem podatkowym, dochody pracowników oddelegowanych powinny podlegać opodatkowaniu w państwie położenia źródła przychodów. Z drugiej natomiast strony rezydenci podatkowi powinni podlegać opodatkowaniu w kraju rezydencji od całości dochodów bez względu na miejsce położenia źródła przychodów.

Wnioskodawca wystawiając PIT ? 11 kierował się zasadą, że fakt położenia centrum interesów gospodarczych poza terytorium RP nie zmienia kraju rezydencji podatkowej podatnika, jeżeli centrum interesów osobistych podatnika nadal znajduje się na terytorium RP, gdyż większość pracowników nadal posiada adres zameldowania w Polsce. W takiej sytuacji pracownicy przebywający za granicą powinni podlegać na terytorium RP nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, natomiast za granicą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 z poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do art. 39 ust. 1 ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaliczkę pobrano ma obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika.

W myśl art. 42 ust. 2 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika ? imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11),
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym właściwym w sprawach opodatkowania osób zagranicznych ? imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z dniem 1 stycznia 2009 r. wprowadzono regulację, zgodnie z którą w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 powinny być uwzględnione również dochody wolne od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych. Dochody chociaż zwolnione od podatku dochodowego w Polsce, to w przypadku uzyskiwania przez podatnika innych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce ? zgodnie z treścią art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? wpłyną na wysokość podatku w Polsce. Obowiązek ujęcia w informacji PIT-11 dochodów zagranicznych wolnych od podatku dotyczy wyłącznie dochodów, które zostały uzyskane za pośrednictwem podmiotu będącego płatnikiem sporządzającym informację roczną. Podkreślić należy, iż pozostałych dochodów zwolnionych z opodatkowania, co do zasady ? z wyjątkiem zaznaczonym w treści ww. art. 39 ust. 1 cyt. ww. ustawy ? nie wykazuje się w informacji PIT-11. Wskazują na to uregulowania zawarte w treści pkt 4 objaśnień do informacji PIT-11, z których wynika, iż w kwocie przychodów, w części E, nie uwzględnia się przychodów wolnych od podatku na podstawie przepisów ustawy oraz przychodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, jednakże w kolumnie e należy wykazać dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W myśl wyżej powołanego art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych ? podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem w informacji PIT-11 w poz. 39 należy wykazać dochody wolne od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych, uzyskane przez osobę, o której mowa w art. 3 ust. 1 ww. ustawy, tj. osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zatrudnia na podstawie polskich przepisów w placówkach zagranicznych osoby fizyczne posiadające certyfikat rezydencji kraju przyjmującego. Osoby te posiadają ośrodek interesów życiowych w kraju przyjmującym. W większości przypadków osoby takie mają również stały pobyt w kraju przyjmującym. Osoby zatrudnione przez Wnioskodawcę nie posiadają miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Za granicą osoby te przebywają dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie ? podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z informacji zawartych we wniosku i uzupełnienia wynika, iż osoby zatrudnione przez Wnioskodawcę nie posiadają w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, ich ośrodek życia znajduje się w kraju, w którym wykonują prace (poza granicami Polski), przebywają poza granicami Polski dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym, miejsce zamieszkania osób zatrudnionych w placówkach zagranicznych jest potwierdzone certyfikatem rezydencji kraju przyjmującego.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż nie zostały spełnione przesłanki wynikające z treści art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem osoby te, w myśl art. 3 ust. 2a tej ustawy nie posiadają na terytorium Polski miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym, dochody uzyskane przez osoby mające miejsce zamieszkania poza terytorium Polski zatrudnione przez Wnioskodawcę w placówkach zagranicznych nie mogą być wykazane w PIT-11 poz. 39, gdyż jak wyżej wskazano, w pozycji tej wykazuje się dochody wolne od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych, uzyskane przez osobę, o której mowa w art. 3 ust. 1 ww. ustawy, tj. osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie ma możliwości wykazania w poz. 39 informacji PIT-11 dochodów uzyskanych przez osoby zatrudnione, na podstawie przepisów prawa polskiego, w placówkach zagranicznych posiadających certyfikat kraju przyjmującego, gdyż osoby te nie posiadają miejsca zamieszkania w Polsce, zatem Wnioskodawca powinien dochody te uwzględniać na druku IFT.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), dalej: ustawa, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy).

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku, Ministerstwo Spraw Zagranicznych wypłaca osobom fizycznym mającym miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium państw przyjmujących wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej za granicą w polskich konsulatach lub ambasadach. Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy, osoby te podlegają zatem ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika ponadto, iż wniosek nie dotyczy personelu dyplomatyczno ? konsularnego oraz członków ich rodzin, a zatem nie znajdzie zastosowania Konwencja Wiedeńska o stosunkach konsularnych i Konwencja Wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych.

Dochody uzyskiwane przez wymienione wyżej osoby wykonujące pracę w polskich konsulatach lub ambasadach położonych za granicą będą zatem podlegać opodatkowaniu zgodnie z przepisami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z państwem przyjmującym lub, w przypadku braku takiej umowy, zgodnie z przepisami ustawy.

Zgodnie z art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 39 ust. 1 ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust.

2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie z powyższym w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 powinny być uwzględnione również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych. Zasada ta ma zastosowanie w sytuacji, w której dochody te podlegają opodatkowaniu w Polsce, z zastosowaniem art. 27 ust. 8 ustawy. A zatem nie dotyczy dochodów uzyskiwanych przez osoby nie mające w Polsce miejsca zamieszkania, bowiem do dochodów takich nie mają zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania.

Odnosząc się zatem do kwestii obowiązku wystawiania informacji PIT-11 należy stwierdzić, iż jeżeli z treści właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie wynikało prawo do opodatkowania w Polsce ww. dochodu, w związku z obowiązkami podatkowymi uregulowanymi w ustawie, Ministerstwo Spraw Zagranicznych będzie zobowiązane do sporządzenia informacji PIT-11, o wysokości wypłaconych dochodów oraz pobranych zaliczkach na podatek, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy.

Jeżeli natomiast zgodnie z postanowieniami właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód ten będzie wyłączony z opodatkowania w Polsce, to należy przyjąć, iż na Ministerstwie Spraw Zagranicznych nie będzie spoczywał obowiązek wystawienia informacji PIT-11.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy.

Płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl art. 42 ust. 2 ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika ? imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11),
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym właściwym w sprawach opodatkowania osób zagranicznych ? imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W konsekwencji informacja IFT-1/IFT-1R obejmuje przychody (dochody), o których mowa w art. 29-30a ustawy uzyskiwane przez osoby podlegające w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Nie obejmuje zatem dochodów objętych zapytaniem Wnioskodawcy.

W świetle powyższego za nieprawidłowe należy uznać stwierdzenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 16 grudnia 2011 r., iż Wnioskodawca nie ma możliwości wykazania w informacji PIT-11 dochodów uzyskanych przez osoby zatrudnione, na podstawie przepisów prawa polskiego, w placówkach zagranicznych posiadających certyfikat kraju przyjmującego, gdyż osoby te nie posiadają miejsca zamieszkania w Polsce, zatem Wnioskodawca powinien dochody te uwzględniać na druku IFT.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).