Czy osoba mająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, może korzystać z samochodu leasingowego - (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2012 r. (data wpływu do Organu ? 31 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2012 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Syn Wnioskodawczyni urodzony w 1986 r. jest od urodzenia niepełnosprawny ? dziecięce porażenie mózgowe ? 1 punkt w skali Apgara. Wymaga ciągłej rehabilitacji ruchowej, którą Wnioskodawczyni zapewniam mu poprzez dowożenie go kilka razy w tygodniu na hipoterapię, pływanie i inne formy rehabilitacji. Ustawiczna rehabilitacja jest w jego przypadku niezbędna w celu poprawienia spastyczności mięsni kończyn górnych i dolnych. Na zabiegi w 2011 r. syn Wnioskodawczyni był dowożony samochodem marki Ford Fiesta, użytkowanym na zasadach leasingu. Kupując na kredyt lub biorąc samochód w leasing każdy, na którym ciąży obowiązek zapewnienia rehabilitacji osobie ze znacznym stopniem niepełnosprawności stara się mieć do dyspozycji pojazd sprawny, w miarę nowy, aby podczas dojazdów do oddalonych o kilkanaście kilometrów placówek rehabilitacyjnych czy pływalni nie wyniknęły problemy związane ze stanem technicznym samochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osoba mająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną ? w kontekście ulgi podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2011 r. - nie może korzystać z samochodu leasingowego, jeżeli jest to jedyny środek umożliwiający dowóz takiej osoby na rehabilitację, a pokrywanie wszystkich kosztów utrzymania tego pojazdu spoczywa na Wnioskodawczyni a nie na leasingodawcy?

Wnioskodawczyni w kontekście wskazanej przez nią ulgi podatkowej stoi na stanowisku, iż mimo że nie jest ona właścicielką samochodu tylko jego użytkownikiem na zasadach leasingu upoważnia ją to do dowozu syna na rehabilitacje tym bardziej, że wszystkie opłaty typu oc, autocasco, przeglądy, wymiany opon, ewentualne naprawy pokrywane były z własnych środków finansowych. Wnioskodawczyni uważa, iż stawia ją to w jednym rzędzie z właścicielami samochodów. Wnioskodawczyni wskazała również, iż był to jedyny środek transportu w rodzinie, dzięki któremu ich syn mógł być dowożony na niezbędną rehabilitację. Trudno bowiem wymagać, aby do tego celu utrzymywać drugi samochód lub korzystać z usług taksówkowych czego nie zniósłby budżet rodzinny.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b ? 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2.II grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zagadnienie poruszone we wniosku sprowadza się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego celem dojazdu na zabiegi rehabilitacyjne.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

• być podatnikiem mającym na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
• ponieść z tego tytułu wydatki.
  
  

Z przedstawionej we wniosku sytuacji wynika, iż Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, tj. syna urodzonego w 1986 r., który od urodzenia cierpi na dziecięce porażenie mózgowe. Wymaga on ciągłej rehabilitacji ruchowej, którą Wnioskodawczyni zapewniam mu poprzez dowożenie go kilka razy w tygodniu na hipoterapię, pływanie i inne formy rehabilitacji. Ustawiczna rehabilitacja jest w jego przypadku niezbędna w celu poprawienia spastyczności mięsni kończyn górnych i dolnych. Na zabiegi w 2011 r. syn Wnioskodawczyni był dowożony samochodem marki Ford Fiesta, użytkowanym na zasadach leasingu. Wnioskodawczyni nie jest właścicielką samochodu tylko jego użytkownikiem na zasadach leasingu. Był to jedyny środek transportu w rodzinie, dzięki któremu syn Wnioskodawczyni mógł być dowożony na niezbędną rehabilitację.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż warunkiem koniecznym do skorzystania z odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej będącej na utrzymaniu podatnika, jest posiadanie przez tego podatnika (Wnioskodawczynię) prawa własności bądź współwłasności samochodu osobowego.

Jak wynika z wniosku samochód osobowy, którym Wnioskodawczyni w 2011 r. dowoziła syna na zabiegi rehabilitacyjne nie stanowił ani jej własności ani współwłasności. Użytkowanie przez Wnioskodawczynię samochodu ? jak sama wskazała we wniosku - odbywało się jedynie na zasadach leasingu.

Z uwagi na fakt, iż pojęcie leasingu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym, koniecznym jest odwołanie się do regulacji wynikających z art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Powołany przepis stanowi, że przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W związku z powyższym korzystanie z samochodu na zasadach leasingu oznacza, iż Wnioskodawczyni posiadała jedynie prawo korzystania z samochodu na pewien uzgodniony czas, natomiast nie była jego właścicielem lub współwłaścicielem.

Skoro zatem Wnioskodawczyni nie była właścicielką ani też współwłaścicielką samochodu osobowego, to nie ma podstaw by mogła od dochodu za 2011 r. odliczyć wydatki poniesione na używanie samochodu celem przewozu syna na niezbędne zabiegi leczniczo ? rehabilitacyjne. Niespełnienie bowiem choćby jednej z przesłanek wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy wyklucza możliwość skorzystania z opisanej ulgi.

Zważywszy na powołane wyżej argumenty w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, iż organ podatkowy wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonego do wniosku dokumentu; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię oraz jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.