Skutki podatkowe dotyczące rozliczenia samochodu związane z likwidacją działalności gospodarczej (...)

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych dotyczących rozliczenia samochodu związanych z likwidacją działalności gospodarczej i ponownym jej rozpoczęciem.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. organu 29 października 2013 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 18 października 2013r. znak: IBPP1/443-700/13/ES oraz pismem, które wpłynęło do tut. organu 12 listopada 2013 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 listopada 2013r. znak: IBPP1/443-700/13/ES.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W zakresie prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawca skorzystał (w 2004 r.) z możliwości odliczenia należnego podatku VAT z tytułu zakupu samochodu ciężarowego (data zakupu: 08.03.2004, na podstawie FV, o wartości: 34 697,44 PLN + 22% VAT).

Przy nabyciu Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku.

Wnioskodawca dokonał odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego w wysokości: 7.633 PLN.

Samochód został ujęty w ewidencji środków trwałych w marcu 2004 r.

Samochód jako środek trwały został przyjęty do użytkowania w marcu 2004 r.

W 2012 r., po dwuletnim okresie zawieszenia (od 07.2010 do 07.2012 roku) działalność Wnioskodawcy została automatycznie zlikwidowana (bez uprzedniego poinformowania Wnioskodawcy), czego skutkiem była konieczność złożenia remanentu likwidacyjnego we właściwym dla Wnioskodawcy Urzędzie Skarbowym.

Powodem zawieszenia działalności było podjęcia pracy etatowej.

W okresie zawieszenia działalności Wnioskodawca składał deklaracje VAT-7 o wartości zerowej.

W złożonym remanencie likwidacyjnym Wnioskodawca ujął samochód jako towar używany zwolniony z podatku od towarów i usług.

Wyrejestrowanie Wnioskodawcy z rejestru czynnych podatników VAT nastąpiło automatycznie po likwidacji działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest ponownie zarejestrowany jako podatnik VAT.

Urząd Skarbowy stoi na stanowisku, że po ujęciu samochodu ciężarowego w remanencie likwidacyjnym Wnioskodawca powinien zwrócić część odliczonego podatku VAT ze względu na zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednak ze względu na to, iż od dnia 1 listopada 2012 r. Wnioskodawca ponownie zarejestrował działalność gospodarczą i nadal użytkuje pojazd, zwrócił się o możliwość przejęcia tego środka trwałego i co za tym idzie odstąpienia przez US od konieczności spłaty naliczonego podatku.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podaje, że był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług przed zawieszeniem działalności gospodarczej od 9 grudnia 2002 r.

Zawieszenie działalności gospodarczej zostało przez Wnioskodawcę zgłoszone do Urzędu Miasta Wydział Spraw Administracyjnych w formie pisemnej.

Na pyt. tut. organu w jaki sposób należy rozumieć stwierdzenie Wnioskodawcy, że ?działalność została automatycznie zlikwidowana bez uprzedniego poinformowania Wnioskodawcy?, czy chodzi wyłącznie o wykreślenie z rejestru podatników VAT czynnych czy też z ewidencji działalności gospodarczej, i czy miało to miejsce na podstawie art. 34 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.)?

Wnioskodawca odpowiedział: ?Chodzi w wykreślenie z rejestru podatników VAT czynnych oraz z ewidencji działalności gospodarczej. Nastąpiło ono na podstawie art. 34 ust. 2 pkt 3 Ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku.?

Wnioskodawca nie otrzymał informacji od Urzędu Skarbowego o wykreśleniu go z rejestru podatników VAT czynnych. Dowiedział się o tym, ponieważ został wezwany do Urzędu Skarbowego celem przedłożenia remanentu likwidacyjnego w związku z likwidacją działalności gospodarczej.

Po wznowieniu działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem VAT od dnia 29 lipca 2013 r.

Wnioskodawca został wezwany przez Urząd Skarbowy w celu przedstawienia stanu faktycznego, związanego z posiadaniem samochodu. Urząd Skarbowy nie przeprowadził u Wnioskodawcy żadnej kontroli, nie wydał żadnej decyzji w tej sprawie. Zwrócił się do Wnioskodawcy o zasięgnięcie opinii organu zwierzchniego - Izby Skarbowej, ponieważ nie wie jaką decyzję ma podjąć.

Pomiędzy likwidacją działalności gospodarczej a ponownym jej rozpoczęciem Wnioskodawca wykorzystywał samochód do celów prywatnych.

Pomiędzy lipcem a listopadem 2012 r. Wnioskodawca nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i za ten okres nie były złożone deklaracje VAT-7.

Dla działalności rozpoczętej od listopada 2012 r. Wnioskodawca uzyskał nowy wpis do ewidencji działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wznowienia (ponownej rejestracji) działalności gospodarczej Wnioskodawca może przejąć środek trwały i jednocześnie ująć go w remanencie likwidacyjnym jako samochód używany, zwolniony z podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, (stanowisko ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu, które wpłynęło do tut. organu 29 października 2013 r.):

W przypadku wznowienia (ponownej rejestracji) działalności gospodarczej mogę przejąć środek trwały i ująć go w remanencie likwidacyjnym jako samochód używany, zwolniony od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że do dnia 20 września 2008r. zawieszenie działalności gospodarczej było pojęciem nieznanym ma gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. Ustawa ta nie wiązała z tym pojęciem czy też stanem faktycznym żadnych skutków prawnych. Na przedsiębiorcy, tak jak podczas prowadzenia działalności tak i w tym okresie spoczywały obowiązki podatkowe np. był on obowiązany składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe. Dopiero likwidacja działalności gospodarczej była zdarzeniem wywołującym skutki prawne w świetle przepisów tej ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 1a.

W myśl art. 14a ust. 1b ww. ustawy, okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej może być oznaczony w dniach, miesiącach albo miesiącach i dniach.

W myśl art. 14a ust. 3 ustawy o swobodzie gospodarczej, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z art. 14a ust. 4 ustawy o swobodzie gospodarczej, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1. ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
2. ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
   
   

Z przepisów ustawy o VAT wprost nie wynika obowiązek zgłaszania zawieszenia działalności gospodarczej do właściwego urzędu skarbowego przez podatnika tego podatku. Ustawa z dnia 10 lipca 2008r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw wprowadziła zmiany do ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, zgodnie z dodanym do art. 99 przepisem ust. 7a i 7b, w przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej podatnicy nie mają obowiązku składania deklaracji, o których mowa w ust. 1 i 2, za okresy rozliczeniowe, których to zawieszenie dotyczy.

Zwolnienie z obowiązku składania deklaracji podatkowych, o którym mowa w ust. 7a, nie dotyczy:

1. podatników dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
2. podatników dokonujących importu usług lub nabywających towary - w zakresie których są podatnikiem;
3. okresów rozliczeniowych, w których zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie dotyczyło pełnego okresu rozliczeniowego;
4. okresów rozliczeniowych, za które podatnik jest obowiązany do rozliczenia podatku z tytułu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu oraz za które jest obowiązany dokonać korekty podatku naliczonego (art. 99 ust. 7b ustawy o VAT).
   
   

W myśl art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Zgodnie z art. 96 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku gdy zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie zostało zgłoszone zgodnie z ust. 6 i 7, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Stosownie do art. 96 ust. 9 ustawy o VAT, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika, jeżeli w wyniku podjętych czynności sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

1. rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
2. zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.
   
   

Stosownie do postanowień art. 14 ust. 2 cyt. ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 14 ust. 4 tej ustawy, przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu (art. 14 ust. 5 ustawy o VAT).

Obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1 zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy o VAT, powstaje w dniu rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29 ust. 10 (art. 14 ust. 8 ustawy o VAT).

Stosownie do postanowień art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Zauważyć należy, iż ww. opodatkowanie towarów uzasadnione jest także samą konstrukcją podatku od towarów i usług jako podatku konsumpcyjnego, jak również jest przejawem zasady neutralności tego podatku. Jeśli bowiem podatnik odliczył podatek od nabycia towarów, które później zostały przeznaczone w istocie na konsumpcję, to wówczas powinien zostać obciążony podatkiem należnym, aby zapewnić faktyczne, jednokrotne opodatkowanie konsumpcji. W takim bowiem przypadku następuje zrównanie pozycji byłego podatnika, który nabytych towarów nie wykorzystał w opodatkowanej działalności gospodarczej, z pozycją ostatecznego konsumenta, który musi ponieść ciężar podatku zawartego w cenie nabycia towarów.

Z przywołanych regulacji prawnych wynika, że obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotyczy tej części posiadanych przez osobę fizyczną towarów, które po nabyciu nie zostały odprzedane i w stosunku, do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. A zatem warunkiem koniecznym do opodatkowania towarów w zakresie wynikającym z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług jest istnienie po stronie podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towaru. W przypadku zatem zaistnienia określonych okoliczności, wszystkie towary, przy zakupie których został odliczony podatek naliczony muszą zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług, aby zrównoważyć to odliczenie. Towary, które nie spełniają ww. warunku, nie podlegają w takiej sytuacji opodatkowaniu.

Z opisu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, iż w zakresie prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej w 2004 r. Wnioskodawca skorzystał z możliwości odliczenia należnego podatku VAT z tytułu zakupu samochodu ciężarowego (data zakupu: 08.03.2004, na podstawie FV, o wartości: 34 697,44 PLN + 22% VAT). Przy nabyciu Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku i Wnioskodawca dokonał odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego w wysokości: 7.633 PLN.

Samochód został ujęty w ewidencji środków trwałych w marcu 2004 r. i jako środek trwały został przyjęty do użytkowania w marcu 2004 r.

W 2012 r., po dwuletnim okresie zawieszenia (od 07.2010 do 07.2012 roku) działalność Wnioskodawcy została automatycznie zlikwidowana (bez uprzedniego poinformowania Wnioskodawcy), czego skutkiem była konieczność złożenia remanentu likwidacyjnego we właściwym dla Wnioskodawcy Urzędzie Skarbowym. Powodem zawieszenia działalności było podjęcia pracy etatowej. W okresie zawieszenia działalności Wnioskodawca składał deklaracje VAT-7 o wartości zerowej. W złożonym remanencie likwidacyjnym Wnioskodawca ujął samochód jako towar używany zwolniony z podatku od towarów i usług. Wyrejestrowanie Wnioskodawcy z rejestru czynnych podatników VAT nastąpiło automatycznie po likwidacji działalności gospodarczej. Wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej nastąpiło na podstawie art. 34 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie otrzymał informacji od Urzędu Skarbowego o wykreśleniu go z rejestru podatników VAT czynnych. Dowiedział się o tym, ponieważ został wezwany do Urzędu Skarbowego celem przedłożenia remanentu likwidacyjnego w związku z likwidacją działalności gospodarczej.

Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług przed zawieszeniem działalności gospodarczej od 9 grudnia 2002 r.

Zawieszenie działalności gospodarczej zostało przez Wnioskodawcę zgłoszone do Urzędu Miasta - Wydział Spraw Administracyjnych w formie pisemnej.

Po wznowieniu działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od dnia 29 lipca 2013 r.

Pomiędzy likwidacją działalności gospodarczej a ponownym jej rozpoczęciem Wnioskodawca wykorzystywał samochód do celów prywatnych.

Pomiędzy lipcem a listopadem 2012 r. Wnioskodawca nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i za ten okres nie były złożone deklaracje VAT-7.

Dla działalności rozpoczętej od listopada 2012 r. Wnioskodawca uzyskał nowy wpis do ewidencji działalności gospodarczej.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy o VAT).

Mając na uwadze ww. przepisy prawne należy stwierdzić, że sporządzając spis z natury Wnioskodawca winien rozliczyć podatek należny od objętych spisem towarów na zasadach, jakie obowiązują przy ich dostawie. Właściwie sporządzony spis z natury winien objąć wszelkie towary, które zostały uprzednio zakupione i nie były przedmiotem dostawy, o ile stanowią towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT oraz przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Przyjmując zasadę, iż towary objęte spisem z natury, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług należy opodatkować w sposób pozwalający na zachowanie zasady neutralności podatku VAT, a więc m.in. w stawkach podatku przynależnych do dostawy takich towarów, stwierdzić należy, iż ujęty w remanencie likwidacyjnym, przedmiotowy samochód ciężarowy, przy nabyciu którego Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, gdyż nie jest spełniona przesłanka co do braku prawa do odliczenia przy nabyciu tego samochodu, o której mowa w art. 43 ust 1 pkt 2 ustawy o VAT. W takim przypadku okres jego używania przez Wnioskodawcę pozostaje dla sprawy bez znaczenia. Tym samym Wnioskodawca był zobowiązany ująć ten samochód w remanencie likwidacyjnym z zastosowaniem 23% stawki VAT.

Odnośnie natomiast kwestii przejęcia przedmiotowego samochodu jako środka trwałego w przypadku ponownego rozpoczęcia działalności gospodarczej, należy wskazać, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? według art. 15 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r. ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Z kolei ust. 3 powołanego wyżej przepisu stanowi, iż podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako ?podatnika VAT czynnego? lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 ? jako ?podatnika VAT zwolnionego?.

W myśl art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Zgodnie z art. 96 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku gdy zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie zostało zgłoszone zgodnie z ust. 6 i 7, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Stosownie do art. 96 ust. 9 ustawy o VAT, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika, jeżeli w wyniku podjętych czynności sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem.

W przedmiotowej sprawie w 2012 r. naczelnik urzędu skarbowego wykreślił z urzędu Wnioskodawcę z rejestru jako podatnika VAT. Po ponownym rozpoczęciu działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od 29 lipca 2013 r.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wraz z wykreśleniem Wnioskodawcy przez naczelnika urzędu skarbowego z rejestru jako podatnika VAT, środek trwały (samochód ciężarowy) przeszedł na własność prywatną Wnioskodawcy. Zresztą sam Wnioskodawca wskazał, że pomiędzy likwidacją działalności gospodarczej a ponownym jej rozpoczęciem wykorzystywał samochód do celów prywatnych.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie stoją na przeszkodzie temu, aby podatnik jakiś swój majątek prywatny włączył do działalności gospodarczej. Z tym, że nie może to nastąpić na zasadzie kontynuacji jeśli przy likwidacji poprzedniej działalności miało miejsce sporządzenie remanentu likwidacyjnego i towar ten został w nim ujęty.

Podsumowując, przepisy ustawy o VAT nie stoją na przeszkodzie włączeniu do działalności gospodarczej prywatnego samochodu, natomiast samochód ten należało ująć w remanencie likwidacyjnym ze stawką VAT 23%, zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że ze względu na to, że Wnioskodawca przedmiotem interpretacji uczynił wyłącznie przepisy o podatku od towarów i usług (poz. 55 i 61 wniosku ORD-IN), niniejsza interpretacja nie obejmuje wprowadzenia do działalności gospodarczej prywatnego samochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.