nabycie wierzytelności po cenie nominalnej jest świadczeniem usługi i podlega zwolnieniu od podatku (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 grudnia 2008r. sygn. akt I SA/Op 346/08 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 28 kwietnia 2009r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2008r. (data wpływu 23 kwietnia 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2008r. (data wpływu 16 lipca 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obrotu wierzytelnością nabytą po cenie nominalnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obrotu wierzytelnością nabytą po cenie nominalnej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 lipca 2008r. (data wpływu 16 lipca 2008r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 czerwca 2008r. znak:

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza nabyć na podstawie umowy przelewu wierzytelności przeterminowaną i trudno egzekwowalną wierzytelność. Zarówno Wnioskodawca (cesjonariusz) jak i zbywca wierzytelności (cedent) są podatnikami podatku od towarów i usług. Wnioskodawca ma zamiar nabyć wierzytelność za cenę nominalną. Po nabyciu wierzytelności nabywca (cesjonariusz) wejdzie w prawa zbywcy (cedenta), a cel jego działań związany z nabytą wierzytelnością będzie zmierzał do egzekucji zakupionej wierzytelności na własny rachunek i we własnym imieniu o ile egzekucja taka będzie możliwa. Cesjonariusz nie wyklucza również możliwości sprzedaży wierzytelności. Po dokonanym przelewie wierzytelności między zbywcą, a nabywcą nie będą istnieć żadne dodatkowe zobowiązania z tytułu dokonanej cesji wierzytelności, gdyż wszelkie wzajemne roszczenia wygasną wraz ze spełnieniem warunków umowy.

W piśmie z dnia 16 lipca 2008r. znak: L. dz. 4163/2008 Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że nabycie wierzytelności po cenie nominalnej nie jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Jego głównym i jedynym przedmiotem działalności jest zgodnie z określeniami, zawartymi w załączonym do wniosku odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego (dalej KRS) jest działalność prawnicza. Obrót wierzytelnościami nie jest wpisany do KRS jako przedmiot prowadzonej działalności. W tym miejscu należy podkreślić, iż Wnioskodawca nie jest podmiotem, którego działalność opiera się na świadczeniu usług pośrednictwa finansowego. Zakup wierzytelności nie opiera się na umowie mającej stały i długotrwały charakter. Nabycie wierzytelności nie ma charakteru powtarzalnego i z góry określonego nie można go również uznać za częstotliwy, ponieważ w skali roku może w ogóle nie mieć miejsca. Nabycie wierzytelności po cenie nominalnej w tym przypadku odbywa się sporadycznie. A pomiędzy cedentem i cesjonariuszem jest to czynność jednorazowa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie wierzytelności w drodze przelewu wierzytelności za cenę nominalną podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy ocenić czy przelew wierzytelności, który jest przedmiotem wniosku może zostać zakwalifikowany jako świadczenie usług zgodnie z art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawodawca mianem świadczenia usług określił każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się. Powszechnie przyjęta klasyfikacja jakoby wierzytelność była niematerialnym prawem majątkowym może wzbudzać wątpliwości, a tym samym prowadzić do wykluczenia przeniesienie praw do wierzytelności jako świadczenia usług. Wątpliwości Wnioskodawcy wynikają z definicji wartości niematerialnych i prawnych zawartej w ustawach o podatkach dochodowych, które nie wskazują jakoby wierzytelności można było zakwalifikować do katalogu wartości niematerialnych i prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy jednorazowy przelew wierzytelności nie może zostać zakwalifikowany jako świadczenie usług. Ustawowa definicja świadczenia usług jest bardzo pojemna, gdyż obejmuje wszystkie sytuacje, w których jeden podmiot świadczy na rzecz drugiego to do czego się zobowiązał, pod warunkiem, że świadczenie to nie jest dostawą towarów.

Zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zawartym w wyroku z dnia 27 lutego 2008r., sygn. akt I SA/Łd 1239/2006 z definicji świadczenia usług można wyprowadzić następujące wnioski:

• świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi,
• skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonanie usługi na rzecz odbiorcy,
• pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.
  

Wobec powyższego należy jednoznacznie stwierdzić, że opisywany we wniosku przelew wierzytelności nie może zostać zakwalifikowany jako świadczenie usług. Na taką ocenę wpływa brak stron, pomiędzy którymi to świadczenie usługi miałoby nastąpić. Nie można bowiem uznać, iż podmiotem świadczącym usługę jest cesjonariusz, gdyż z umowy sprzedaży praw nie wynika obowiązek świadczenia jakichkolwiek usług poza zapłatą umówionej ceny oraz przejęcia wierzytelności.

Cesja wierzytelności nie zawiera podstawowego elementu świadczenia usług tj. odpłatności. Nabywca wierzytelności zobowiązany jest do zapłaty ceny za świadczenie drugiej strony, a sama zapłata ceny nie może być uznana za wynagrodzenie na rzecz nabywcy (cesjonariusza). W przedmiotowej sprawie przelew wierzytelność nie zawiera elementu odpłatności nawet w postaci dyskonta. Nabywca wierzytelności, kupuje bowiem od zbywcy wierzytelność za 100% jej wartości.

Odpłatność usługi wiąże się z istnieniem wynagrodzenia na rzecz świadczącego usługę, które w przedmiotowej sprawie nie istnieje.

Reasumując Wnioskodawca uznaje za zasadne możliwość uznania wyłączenia przelewu wierzytelności spod ustawy o podatku od towarów i usług. Mowa tu bowiem jedynie o przelewie wierzytelności, z którego w żadnym wypadku nie wynika zobowiązanie do egzekwowania spornej kwoty. Transakcja ta kończy się z chwilą nabycia i zapłaty ceny za wierzytelność, a to z kolei jest obojętne z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku niemożności uznania powyższego wywodu za słuszny tzn. zakwalifikowania powyższej cesji wierzytelności jako świadczenia usług, usługę taką należałoby zwolnić z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wniosek taki jest konsekwencją zakwalifikowania cesji wierzytelności jako usługi pośrednictwa finansowego gdzie indziej niesklasyfikowanego, należącego do katalogu zwolnień według załącznika nr 4 do ustawy (tak również pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 31 sierpnia 2004r., sygn. IS.II/2-443/205/04).

W dniu 23 lipca 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-398/08/EJ uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania obrotu wierzytelnością nabytą po cenie nominalnej jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 23 lipca 2008r. znak: IBPP2/443-398/08/EJ złożył skargę z dnia 9 października 2008r. (data wpływu 13 października 2008r.) znak: L. dz. 6402/2008, w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2008r. sygn. akt I SA/Op 346/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W ww. wyroku WSA stwierdził, iż cyt. ?w niniejszej sprawie organ w interpretacji winien ustalić, czy cesja wierzytelności może być potraktowana w kategorii odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, a jeżeli tak, to czy usługa taka podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ? jako usługa pośrednictwa finansowego gdzie indziej niesklasyfikowanego.

W ocenie Sądu, wbrew stanowisku skarżącej, organ prawidłowo stwierdził, iż przelew wierzytelności opisany we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. Nabywanie przez Spółkę wierzytelności w formie cesji bezwarunkowej w celu ich windykacji w imieniu własnym Spółki i na jej rachunek, należy uznać, że stanowi ono usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym dla opodatkowania powyższej czynności bez znaczenia pozostaje fakt, że są to wierzytelności trudne, obciążone niskim ryzykiem wypłacalności dłużnika, przeterminowane. Nie można w tym zakresie podzielić poglądu skarżącej Spółki, że nie ma odbiorcy świadczenia, który uzyskałby z niego choćby potencjalną korzyść, gdyż odbiorcą wykonywanej przez Spółkę usługi jest zbywca wierzytelności, a uzyskana przez niego korzyść polega na uwolnieniu do od operacji windykacji długu oraz od ryzyka jego niespłacenia w zamian za określone wynagrodzenie.

Natomiast czynności opisanych we wniosku nie można zakwalifikować, jak uczynił to organ podatkowy, jako usługi ściągania długów.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod poz. 3 wymienione są usługi pośrednictwa finansowego sekcja J, symbol PKWiU 65-67. Jednakże z treści tego załącznika wynika, że od powyższej zasady są wyjątki. Usługi wyraźnie wymienione w punktach od 1 do 9 zostały wyłączone ze zwolnienia spośród ogółu usług pośrednictwa finansowego sklasyfikowanych w sekcji J symbol 65-67. W punkcie 5 mowa jest o usługach ściągania długów oraz factoringu.

W tym miejscu Sąd w składzie orzekającym w pełni aprobuje pogląd wyrażony w powołanym przez skarżącą wyroku WSA z dnia 3 września 2008r. sygn. akt III SA/Wa 783/08 zgodnie z którym usługa ściągania długów zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję. Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie.

Sytuacja opisana we wniosku skarżącej nie przewidywała takich relacji pomiędzy nim, tj. nabywcą wierzytelności, a zbywcą tej wierzytelności. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. W żadnym razie z wniosku nie wynika natomiast, że skarżąca zobowiązała się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Jest to zresztą logiczne, skoro nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe podatnik wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualnie, podjecie przez podatnika działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług podatnik będzie ściągał dla siebie, a nie dla innego podmiotu. Niewykluczone, że decydując się na takie kroki podatnik zawrze kolejną transakcję z innym podmiotem, który zobowiąże się do ściągnięcia długu na rzecz podatnika (aktualnego wierzyciela), ale wtedy będzie to inna transakcja, a wykonawcą usługi ściągania długu (usługodawcą) będzie ten inny podmiot, zobowiązany do opodatkowania świadczonej usługi.

Zatem wskazane wyżej okoliczności świadczą o tym, że organ podatkowy niezasadnie uznał typową umowę przelewu wierzytelności jako usługę ściągania długu, na co słusznie wskazuje skarżąca?.

W części końcowej uzasadnienia wyroku Sąd stwierdził, iż ?przy ponownym rozpatrywaniu wniosku skarżącej o udzielenie interpretacji indywidualnej organ podatkowy zobowiązany jest uwzględnić stanowisko Sądu wyrażone powyżej?.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając powyższe na uwadze, jak i również obowiązujący stan prawny stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku VAT. W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży.

Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych. W konsekwencji fakt zakupu wierzytelności w celu odsprzedaży lub wyegzekwowania lub dalszej odsprzedaży, należy zakwalifikować jako usługę na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej. Sprzedawca taki jest w opisanej sytuacji usługobiorcą, on bowiem jest odbiorcą świadczenia ze strony nabywcy wierzytelności.

Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne jej wykorzystanie dla celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności.

Wnioskodawca wskazał, iż zamierza nabyć na podstawie umowy przelewu wierzytelności - przeterminowaną i trudno egzekwowalną wierzytelność. Wnioskodawca ma zamiar nabyć wierzytelność za cenę nominalną. Po nabyciu wierzytelności nabywca (cesjonariusz) wejdzie w prawa zbywcy (cedenta), a cel jego działań związany z nabytą wierzytelnością będzie zmierzał do egzekucji zakupionej wierzytelności na własny rachunek i we własnym imieniu, o ile egzekucja taka będzie możliwa. Cesjonariusz nie wyklucza również możliwości sprzedaży wierzytelności.

Z powyższego wynika, iż w ujęciu cywilistycznym każda ze stron umowy cesji dokonuje świadczenia na rzecz drugiej strony.

Wierzytelność to prawo majątkowe, a zatem uprawnienie, z którym wiążą się określone skutki ekonomiczne. Prawo to ma już od momentu powstania określoną wartość ekonomiczną, materialną, nie tylko w momencie jego zaspokojenia, ale także w momencie np. zawarcia umowy cesji. Inaczej mówiąc, stanowi ono równowartość określonej kwoty pieniężnej. Można zatem przyjąć, iż wartość tej wierzytelności jest wynagrodzeniem za usługę świadczoną przez cesjonariusza, w sytuacji, gdy strony umowy cesji nie uregulowały w sposób odmienny kwestii wynagrodzenia.

W związku z powyższym, dla opisanej we wniosku czynności nabycia wierzytelności, podstawą opodatkowania będzie kwota świadczenia należnego od nabywcy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, iż usługa nabycia wierzytelności za 100% jej wartości, nie spełnia definicji świadczenia usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Zakup wierzytelności w celu ich odzyskania we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży, mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego ? sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67). W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji), polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej, na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem).

W takim przypadku, nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie pierwotnego wierzyciela od ciężaru jej egzekwowania.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Jednakże w przepisach podatkowych przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, a nawet zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji nr 3 przedmiotowego załącznika określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.
   13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że zakup wierzytelności w celu ich odzyskania we własnym zakresie lub w celu dalszej sprzedaży, mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J (65-67).

Reasumując, należy podkreślić, iż nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności i dochodzenie ich od dłużników lub dalsza ich sprzedaż, stanowi świadczenie przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy, usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem polegająca na przelewie wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, który przejmuje wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co ma miejsce w niniejszej sprawie jest świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i stanowi czynność korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Należy również zauważyć, iż wyjaśnienia Wnioskodawcy, że nie jest podmiotem, którego działalność opiera się na świadczeniu usług pośrednictwa finansowego, a zakup wierzytelności nie opiera się na umowie mającej stały i długotrwały charakter, ponadto nabycie wierzytelności nie ma charakteru powtarzalnego i z góry określonego, nie można go również uznać za częstotliwy, ponieważ w skali roku może w ogóle nie mieć miejsca, nie wpływają na rozstrzygnięcie, ponieważ skoro Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług to wszystkie czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, iż opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług są opodatkowane, a niektóre nie.

W konsekwencji oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

`