Sposób ujęcia w rachunku podatkowym (miesięcznie czy kwartalnie) kosztów kontroli i zarządzania, (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22.11.2012 r. (data wpływu 26.11.2012 r.) ? uzupełnionym pismem (brak daty pisma, data wpływu 21.02.2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ujęcia w rachunku podatkowym kosztów kontroli i zarządzania, którymi obciąża Spółkę amerykański udziałowiec:

• w części dotyczącej możliwości kwartalnego trybu ujmowania przedmiotowych kosztów - jest nieprawidłowe;

• w części dotyczącej kursu waluty do przeliczenia na złote ww. kosztów - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26.11.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ujęcia w rachunku podatkowym (miesięcznie czy kwartalnie) kosztów kontroli i zarządzania oraz określenia kursu do przeliczenia na złote tych kosztów, którymi obciąża Spółkę amerykański udziałowiec, a także dotyczącej problematyki opodatkowania wspomnianych kosztów (usług) podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka ? Wnioskodawca jest spółką z o.o., w której 100% udziałów posiada spółka z siedzibą w Niemczech. Spółka-matka została wykupiona przez amerykańskiego udziałowca. W związku z tym podpisaliśmy ze spółką amerykańską (która nie posiada zakładu na terenie Polski umowę, na podstawie której obciążani jesteśmy kosztami kontroli i zarządzania (corporate management fee).

Firma amerykańska wystawia fakturę za powyższe usługi po zakończeniu każdego kwartału (np. w styczniu za okres październik-grudzień) oraz oczekuje od Spółki ujęcia w kosztach podatkowych 1/3 wartości kwartalnej kwoty w każdym miesiącu (październik, listopad i grudzień) na podstawie umowy, która określa sposób rozliczenia usług wykonanych w danym roku przynajmniej jedną fakturą w roku.

Ponadto, w powołanym na wstępie piśmie uzupełniającym wniosek poinformowano, że Spółka zgodnie z zasadami rachunkowości ujmuje ponoszone koszty (dotyczące usług kontroli i zarządzania) dla celów bilansowych w prowadzonych księgach rachunkowych na podstawie umowy oraz wewnętrznych dowodów zastępczych (PK).

Spółka nieposiadając dokumentów źródłowych (w ciągu kwartału) od dostawcy, znając jednak wysokość kosztu na podstawie dokładnego zestawienia przesłanego przez dostawcę, ale mogąc określić ten wydatek - zalicza ten koszt jako zobowiązanie na gruncie rachunkowym.

Wymienione koszty nie zostały ujęte prze Spółkę jako rezerwa lub bierne RMK. Momentem potrącenia kosztu bilansowego jest dzień poniesienia kosztu, czyli dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie PK jako usługę niefakturowaną.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. PDOP: Czy w naszej sytuacji (kiedy mamy podpisaną umowę na usługi zarządzania i kontroli z firmą amerykańską a nie posiadamy od nich faktury miesięcznej a jedynie informację miesięczną w postaci zestawienia) koszt podatkowy możemy wykazać miesięcznie (na podstawie zestawienia) czy kwartalnie (na podstawie faktury) oraz jaki kurs zastosować do przeliczenia kosztu?
   
2. VAT:
   1. Kiedy należy wykazać import usług, jeśli faktura za usługę jest wystawiana kwartalnie, natomiast termin płatności wykazany na fakturze wynosi 60 dni od dnia wystawienia faktury? (Płatność nastąpi zgodnie z terminem podanym na fakturze). Jaki kurs należy zastosować do przeliczenia usługi?
      
   2. Firma amerykańska zastrzega w umowie, że strony mogą uzgodnić wypłatę przez spółkę zaliczki przed wyświadczeniem usług (np. płatność za powyższe usługi będzie uiszczana po zakończeniu każdego miesiąca) natomiast faktura nadal będzie wystawiana za kwartał. Jak to wpływa na obowiązek podatkowy w imporcie usług?
   
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych; w zakresie podatku VAT wydano odrębną interpretację.

Stanowisko Spółki:

Ad. pyt. nr 1)

Zdaniem Spółki, prawidłowe będzie ujęcie kosztu podatkowego w księgach rachunkowych dopiero po otrzymaniu faktury po zakończeniu kwartału. W październiku i listopadzie Spółka nie zna kursu obowiązującego w styczniu (w dniu wystawienia faktury końcowej) - koszt nie byłby dokładnie określony co do kwoty, tylko co do rodzaju.

Wprawdzie w art. 15 ust. 4e updop postanowiono, że za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), lecz przepis ten nie może mieć zastosowania do ustalenia kursu waluty stosowanego do przeliczenia kosztów poniesionych w walucie obcej. Odnosi się on bowiem jedynie do momentu ujęcia kosztu innego niż bezpośrednio związany z przychodem, a data zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych nie może decydować o kursie właściwym do przeliczenia tego wydatku na złote.

Koszty w walutach obcych należy przeliczyć według kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury, rachunku, bez względu na okres w jakim ujęto koszt w księgach rachunkowych.

Przepis art. 15 ust. 1 updop wskazuje, iż koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Aby zatem prawidłowo wykazać w ewidencji koszty uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e updop. Zgodnie z tym przepisem, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zasada ta nie dotyczy jednak przeliczania kosztów uzyskania przychodów poniesionych w walutach obcych. Nie można bowiem ustalić wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na złotówki w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych.

W odniesieniu do różnic kursowych przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią, że jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP będzie wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia - to powstają dodatnie różnice kursowe, a w sytuacji odwrotnej - ujemne różnice kursowe (art. 15a ust. 2 pkt 2 i ust. 3 pkt 2 updop. Z kolei w art. 15a ust. 7 updop jest wyjaśnione, co należy rozumieć pod pojęciem ?koszt poniesiony?.

Otóż za koszt poniesiony uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Zatem do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą (rachunkiem), należy przyjąć datę poprzedzającą datę wystawienia faktury (rachunku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego:

• w części dotyczącej możliwości kwartalnego trybu ujmowania przedmiotowych kosztów ? uznaje się za nieprawidłowe;

• w części dotyczącej kursu waluty do przeliczenia na złote ww. kosztów - uznaje się za prawidłowe.
  
  

Koszty, przez które najogólniej rozumie się wyrażone w jednostkach pieniężnych celowe nakłady poniesione przez przedsiębiorstwo są kategorią ekonomiczną występującą na gruncie prawa bilansowego i prawa podatkowego.

Generalnym aktem prawnym określającym zasady funkcjonowania kosztów w przedsiębiorstwie jest ustawia z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (j. t. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm., dalej: u.rach).

Należy jednak podkreślić, że ustawa o rachunkowości służy głównie obrotowi gospodarczemu i kładzie przede wszystkim nacisk na zapewnienie w sprawozdaniach finansowych przedstawienia rzetelnego obrazu majątkowego i finansowego jednostki - nie tylko na dzień bilansowy ale również z uwzględnieniem kolejnych okresów sprawozdawczych, co wynika z podstawowej zasady rachunkowości, tj. zasady współmierności przychodów i kosztów określonej w art. 6 tej ustawy.

Przepisy ustawy o rachunkowości nie są jednak podatkotwórcze, co nie oznacza jednak, iż w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w rachunkowości niejako wprost (automatycznie) przekładają się na skutki rachunku podatkowego.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: updop).

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W świetle przytoczonej definicji kosztami uzyskania mogą być więc zarówno takie wydatki, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
  
• ma charakter definitywny (rzeczywisty, nie podlega zwrotowi),
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany.
  
• nie znajduje się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
  
  
  

Jak wskazano wyżej, warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updop podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku.

W związku z tym przepisem, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie o rachunkowości.

W myśl art. 20 i art. 21 u.rach, podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Z zestawienia wyżej wskazanych przepisów obu ustaw wynika, iż nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 updop, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bakowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości.

Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi, tj. powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja) (art. 21 ust. 6 u.rach).

Z kolei zapis księgowy powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 u.rach).

Zatem o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze czy innym dowodzie księgowym powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji. Data zapisu księgowego jest tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu.

Jeżeli jedną operację dokumentuje więcej niż jeden dowód lub więcej niż jeden egzemplarz dowodu, kierownik jednostki ustala sposób postępowania z każdym z nich i wskazuje, który dowód lub jego egzemplarz będzie podstawą do dokonania zapisu. Takie wskazanie zawiera się zazwyczaj w regulaminach wewnętrznych, np. w instrukcji obiegu dokumentów finansowych.

Z wniosku wynika, że Spółka jest obciążana przez amerykańskiego udziałowca kosztami kontroli i zarządzania, co wynika z umowy określającej też sposób rozliczenia tych kosztów (usług). Wprawdzie faktury za wspomniane usługi wystawiane są w cyklu kwartalnym, lecz firma amerykańska oczekuje od Spółki ujęcia w kosztach podatkowych 1/3 wartości kwartalnej kwoty w każdym miesiącu na podstawie umowy.

Na gruncie rachunkowym Spółka ujmuje te koszty w prowadzonych księgach rachunkowych na podstawie umowy oraz wewnętrznych dowodów zastępczych (PK). Jak przedstawiono, Spółka mimo, że nie posiada w ciągu kwartału dokumentów źródłowych od dostawcy, jednak zna wysokość kosztu na podstawie dokładnego zestawienia przesłanego przez dostawcę i może określić ten wydatek - stąd zalicza ten koszt jako zobowiązanie na gruncie rachunkowym.

Jednocześnie przedmiotowe koszty nie są ujmowane jako rezerwa lub bierne RMK. Momentem potrącenia kosztu bilansowego jest dzień poniesienia kosztu, czyli dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie PK jako usługę niefakturowaną.

Odnosząc się na tle tego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego do wątpliwości zgłoszonych przez Spółkę, tj. czy koszt podatkowy z tytułu obciążenia kosztami kontroli i zarządzania należy wykazać miesięcznie (na podstawie zestawienia) czy kwartalnie (na podstawie faktury) oraz jaki kurs zastosować do przeliczenia kosztu należy przede w wszystkim wskazać, że w rozpatrywanej sprawie decydujące znaczenie dla prawidłowego rozliczenia ponoszonych przez Spółkę kosztów ma to, że stanowią one koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami i jak należy założyć nie będą spełniały warunków uznawania ich za wartość niematerialną i prawną w oparciu o art. 16b ust. 1 pkt 5 updop oraz, że nie zostaną ujęte jako rezerwa lub bierne rozliczenie międzyokresowe. Taka ich kwalifikacja oznacza, że dla celów podatkowych stanowić będą one koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d updop. Przepis ten stanowi, że koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W art. 15 ust. 4e updop ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż w celu określenia momentu, w którym ponoszone przez Spółkę koszty powinny być zarachowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych konieczne jest ustalenie, w którym momencie koszty te są ponoszone na gruncie prawa bilansowego.

Analiza treści art. 15 ust. 4e updop wskazuje, że dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych.

Z tego wynika, że w sytuacji, gdy Spółka posiada wystarczające dowody księgowe (umowa, zestawienia miesięczne od dostawcy usługi) do zaksięgowania w danym miesiącu poprzez zobowiązania przedmiotowych wydatków do kosztów przed dniem otrzymania faktury, to wydatki te będą również będą kosztem podatkowym w danym miesiącu.

Wskazane w art. 15 ust. 4e updop określenie, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z rachunkowości.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości. Podstawową zasadą jest zasada memoriału (art. 6 u.rach.) nakazująca przypisywanie kosztów i przychodów do okresu, którego dotyczą.

Innymi słowy przez poniesienie kosztów dla celów podatkowych Spółka winna rozumieć ich ujęcie w księgach jako koszt na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, który spełnia kryteria określone przepisami ustawy o rachunkowości. Wszystkie bowiem zapisy w księgach rachunkowych dokonywane są na podstawie dowodów księgowych (art. 20 ust 1 i 2 u.rach). Ponieważ rzetelność tych zapisów ma wpływ nie tylko na sprawozdania finansowe, ale także na prawidłowość rozliczeń podatkowych, dlatego ważne jest przy tym, aby wiarygodność dowodów księgowych nie mogła zostać zakwestionowana.

Powyższego nie zmienia również fakt, iż wydatki o których mowa we wniosku Spółka będzie księgowała do kosztów danego miesiąca na podstawie dowodu księgowego innego niż faktura. Możliwość udokumentowania kosztów dla potrzeb podatkowych innym dokumentem niż faktura bądź rachunek wynika wprost z zapisu art. 15 ust. 4e updop. W przepisie tym wyraźnie wskazano, iż za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub rachunku, a w przypadku ich braku na dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu księgowego. Konsekwentnie, skoro Spółka nie posiadając faktury, znając jednak wysokość kosztu na podstawie umowy z firmą amerykańską i dostarczonego przez tę firmę zestawienia miesięcznego może określić ten wydatek w miarę precyzyjnie i zalicza ten koszt w cyklu miesięcznym jako zobowiązanie na gruncie rachunkowym ? to tym samym kwota ta będzie kosztem podatkowym danego miesiąca.

Inaczej rzecz ujmując, jeżeli Spółka dla celów rachunkowych ujmuje jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych ponoszone koszty na podstawie polecenia księgowania, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne będzie przyjęcie, iż jest to koszt poniesiony w rozumieniu przepisów podatkowych. Na uwadze należy mieć jednak to, że w przypadku, gdyby z uzasadnionych powodów Spółka dokonała korekty poniesionych kosztów zaliczonych już do kosztów uzyskania przychodów na podstawie właściwych przepisów, wówczas powinna być zobowiązana do dokonania korekty kosztów podatkowych, które wcześniej nieprawidłowo wykazała. Taka sytuacja może się zdarzyć, gdy wartość kosztu wynikającego z otrzymanej faktury będzie się różniła od wartości kosztu uprzednio zarachowanego przez Spółkę na podstawie polecenia księgowania. Należy bowiem mieć na uwadze, że ostatecznym wiarygodnym dowodem w zakresie wartości poniesionych kosztów będzie w omawianej sytuacji faktura wystawiona przez dostawcę. Istotne jest przy tym to, że korekta winna odnosić się do miesiąca, którego dotyczy (wstecz, a nie w miesiącu otrzymania faktury). Jednocześnie Spółka nieodzownym jest, aby odpowiednie zasady w obrębie ewidencjonowania kosztów przyjęte do stosowania przez Spółkę (również dotyczące sposobu dokonywania ewentualnych korekt) zostały zapisane w jej polityce rachunkowości i konsekwentnie realizowane.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić stanowisko Spółki co do tego, że w omawianej sytuacji ujęcie kosztu podatkowego w księgach rachunkowych winno mieć miejsce dopiero po otrzymaniu faktury po zakończeniu kwartału ? jest nieprawidłowe. Jak już wskazano wyżej, w analizowanej sprawie o miesięcznym cyklu ujmowania przedmiotowych kosztów dla celów podatkowych przesądzają bowiem przyjęte przez Spółkę rozwiązania na gruncie rachunkowym, a także oczekiwania w tym zakresie zgłoszone ze strony amerykańskiego udziałowca.

Organ natomiast w pełni podziela pogląd Spółki co tego, że do przeliczenia kosztów poniesionych w walutach obcych należy dla potrzeb podatku dochodowego przejmować kurs średni z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury.

Słusznie zauważyła Spółka, że określone w art. 15 ust. 1 zdanie drugie updop zasady przeliczania kosztów poniesionych w walutach obcych nie mogą być oderwane od zasad ustalania różnic kursowych. w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP będzie wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia - powstają dodatnie różnice kursowe, a w sytuacji odwrotnej - ujemne różnice kursowe (art. 15a ust. 2 pkt 2 i ust. 3 pkt 2 updop. Z kolei w art. 15a ust. 7 updop wyjaśniono, co należy rozumieć pod pojęciem ?koszt poniesiony? - jest nim koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Wobec tego rację ma Spółka, że do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą (rachunkiem), należy przyjąć datę poprzedzającą datę wystawienia faktury (rachunku).

Zatem, konsekwentnie, stanowisko Spółki w przedmiotowym zakresie ? uznaje się za prawidłowe.

Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka będzie zobowiązana do stosownych korekt kosztów podatkowych (o czym była mowa wyżej) w przypadku, gdy kurs przyjęty do zarachowania miesięcznego kosztu będzie się różnił od kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.