Czy Wnioskodawca dochody uzyskane z tytułu umowy zlecenia zawartej z firmą M., którą faktycznie wykonywał (...)

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 25 sierpnia 2014 r., Nr IPTPB2/415-348/14-2/AKr, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 25 sierpnia 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 sierpnia 2014 r.). W dniu 4 września 2014 r. (data nadania 3 września 2014 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2012 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie kierowania robotami budowlanymi i montażami. W grudniu zawiesił działalność gospodarczą ? data zawieszenia 31 grudnia 2012 r. i jeszcze w tym samym miesiącu wyjechał do Danii. Pod koniec lutego 2013 r. Wnioskodawca przyjechał do Polski i z dniem 1 marca 2013 r. podpisał umowę zlecenia z firmą polską M., niezależną od Jego działalności gospodarczej, która wydelegowała Wnioskodawcę do pracy w Danii na okres od 1 marca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. Zarówno Wnioskodawca, jak i Jego rodzina mieszkali w Danii od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., wynajmując mieszkanie. Żona Wnioskodawcy była zatrudniona na Uniwersytecie w K. na podstawie umowy o pracę, a syn Wnioskodawcy uczęszczał do publicznego żłobka. Z uwagi na to, że w 2013 r. centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajdowało się w Danii, według Niego, podlegał obowiązkowi podatkowemu w tym kraju. W związku z dokonaniem rejestracji swojej osoby jako podatnika podatku dochodowego w duńskim Urzędzie Skarbowym, Wnioskodawcy został nadany nr podatkowy. Wnioskodawca w Polsce nie osiągnął żadnych dodatkowych dochodów w 2013 r., oprócz wynagrodzenia od firmy M. z tytułu pracy wykonywanej dla tej firmy na terytorium Danii. Obecnie Wnioskodawca jest w trakcie procesu rozliczania podatkowego w Danii za 2013 r. Posiada dokumenty świadczące o legalnym pobycie i odprowadzanych zaliczkach na poczet podatku oraz duński certyfikat rezydenta podatkowego.

W związku z powyższym, na podstawie art. 14 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, dochody Wnioskodawcy w całości podlegały opodatkowaniu na terenie Danii.

W dniu 2 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wrócił do Polski. W lutym 2014 r. otrzymał PIT-11 z firmy M., w którym jest wykazana zaliczka podatku dochodowego od osób fizycznych zapłacona na terenie Polski. Wnioskodawca składając PIT-36 za 2013 r. wykazał całą kwotę zaliczki, tj. 12 177 zł jako kwotę do zwrotu na Jego rachunek bankowy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził ponadto, że działalność gospodarczą w zakresie kierowania robotami budowlanymi i montażowymi zawiesił na okres 12 miesięcy, od dnia 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. W 2013 r. ani w Polsce, ani w Danii nie osiągnął żadnych innych dochodów oprócz tych wynikających z umowy z firmą M. Z uwagi na to, że Wnioskodawca przebywał wraz z całą rodziną w Danii powyżej 183 dni, tamtejszy Organ podatkowy S. uznał Go za rezydenta podatkowego i zobowiązał do wpłacania podatku od osiąganych dochodów z tytułu umowy zlecenia jaką zawarł z firmą M. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające fakt odprowadzania podatku dochodowego na konto S. Jednocześnie wskazuje, że z otrzymanego od firmy M. PIT-11 wynika, że również w Polsce zostały pobrane zaliczki od dochodu. W związku z tym uważa, że doszło do podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca dochody uzyskane z tytułu umowy zlecenia zawartej z firmą M., którą faktycznie wykonywał na terenie Danii ma prawo opodatkować wyłącznie w Danii, a w Polsce złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty w celu odzyskania podatku?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w części dotyczącej opodatkowania dochodów. Natomiast w części dotyczącej możliwości złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w myśl art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Stosowanie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368, z późn. zm.) określenie ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub Organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Ponadto, na podstawie przepisów art. 14 ust. 1 ww. Konwencji pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W opinii Wnioskodawcy, skoro praca przez Niego wykonywana była na terenie Danii w związku z tym dochody otrzymywane z tego tytułu mogą być, w myśl powyższych przepisów, opodatkowane w Danii.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji bez względu na postanowienia ust. 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Oznacza to, według Wnioskodawcy, że postanowienia art. 14 ust. 2 lit. a), nie dotyczą Jego sytuacji, ponieważ pracę w Danii wykonywał łącznie powyżej 183 dni.

W myśl art. 29 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 2a:

1. mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej i
2. udokumentowali certyfikatem rezydencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych

-uzyskane przychody, o których mowa w ust. 1, podlegające opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą, na wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym składanym za dany rok podatkowy, opodatkować na zasadach określonych w art. 27 ust. 1. W tym przypadku pobrany od tych przychodów zryczałtowany podatek dochodowy, o którym mowa w ust. 1, traktuje się na równi z pobraną przez płatnika zaliczką na podatek dochodowy.

Przepis ust. 4 stosuje się, jeżeli istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, art. 29 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma w Jego sytuacji zastosowania i w związku z tym uważa, że Jego dochody za 2013 r. podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Danii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane wyżej przepisy ? w myśl art. 4a ww. ustawy - stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem ?lub?, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie ? podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika ?lub? w sformułowaniu ?centrum interesów osobistych lub gospodarczych? dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby, itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu, czy nieograniczonemu, obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, w 2012 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie kierowania robotami budowlanymi i montażami, którą zawiesił na okres 12 miesięcy, od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. W grudniu 2012 r. Wnioskodawca wyjechał do Danii. Pod koniec lutego 2013 r. przyjechał do Polski i z datą od 1 marca 2013 r. podpisał umowę zlecenia z firmą polską niezależną od Jego działalności gospodarczej, która wydelegowała Wnioskodawcę do pracy w Danii na okres od 1 marca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. Zarówno Wnioskodawca jak i Jego rodzina mieszkali w Danii od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. wynajmując mieszkanie. Żona Wnioskodawcy była zatrudniona na Uniwersytecie na podstawie umowy o pracę, a syn Wnioskodawcy uczęszczał do publicznego żłobka. W 2013 r. centrum interesów życiowych Wnioskodawcy było w Danii. W związku z dokonaniem rejestracji jako podatnika podatku dochodowego w duńskim Urzędzie Skarbowym Wnioskodawcy został nadany nr podatkowy. Wnioskodawca posiadał w 2013 r. duński certyfikat rezydenta podatkowego. Wnioskodawca w Polsce nie osiągnął żadnych dodatkowych dochodów w 2013 r., oprócz wynagrodzenia od ww. firmy z tytułu pracy wykonywanej dla niej na terytorium Danii. Obecnie Wnioskodawca jest w trakcie procesu rozliczania podatkowego w Danii za 2013 r. Posiada dokumenty świadczące o legalnym pobycie i odprowadzanych zaliczkach na poczet podatku. W dniu 2 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wrócił do Polski. W lutym 2014 r. otrzymał PIT-11 z ww. firmy, w którym jest wykazana zaliczka podatku dochodowego od osób fizycznych zapłacona na terenie Polski. Wnioskodawca składając PIT-36 za 2013 r. wykazał całą kwotę ww. zaliczki jako kwotę do zwrotu na Jego rachunek bankowy.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w okresie wskazanym we wniosku (w 2013 r.), w świetle ww. przepisów, uznać należy, że od dnia wyjazdu z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Danii, Wnioskodawca spełniał przesłanki pozwalające uznać Go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Danii. Powyższe potwierdza fakt posiadania przez Wnioskodawcę w 2013 r. duńskiego certyfikatu rezydenta podatkowego.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzona w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368 z późn. zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu ww. Konwencji określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 15, 17 i 18 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Reasumując stwierdzić należy, że w 2013 r. Wnioskodawca posiadał na terenie Polski ograniczony obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym uzyskane przez Niego w 2013 r. dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Danii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce lecz w Danii. W związku z tym nie ma obowiązku poboru w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. dochodów.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku ? nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.