1.Czy prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, możliwe jest zastosowanie (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2012 r. (data wpływu 9 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniach 23 stycznia i 5 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności dzierżawy gruntów i budynków, momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych czynności oraz sposobu rozliczania korekt deklaracji ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 23 stycznia i 5 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności dzierżawy gruntów i budynków, momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych czynności oraz sposobu rozliczania korekt deklaracji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. półka od dnia 9 grudnia 2004 r. jest m. in. właścicielem nieruchomości składającej się z gruntów rolnych o łącznej powierzchni 1.630,2370 ha i budynków przeznaczonych na cele produkcji rolnej.
2. W dniu 9 grudnia 2004 r., nieruchomość była ? i jest nadal ? dzierżawiona przez spółkę z o.o. z siedzibą i miejscem zarządu na terenie Polski (?dzierżawcę?) na podstawie następujących umów dzierżawy:



1. umowy dzierżawy gospodarstwa rolnego z dnia 18 marca 1999 r. (nr rep. A 1349/1999) zmienionej aneksem z dnia 19 maja 2003 r. (nr rep. A 3026/2003);
2. umowy z dnia 18 marca 1999 r. (nr rep. A 1349/1999); zmienionej aneksem z dnia 19 maja 2003 (nr rep. A 3022/2003);
3. umowy dzierżawy gruntów ornych z dnia 9 września 2000 r. (nr rep. A 4843/2000);
4. umowy dzierżawy gruntów ornych z dnia 21 marca 2001 r. (nr rep. A 1565/2001);
5. umowy dzierżawy gruntów ornych z dnia 21 marca 2001 r. (nr rep. A 156/2001);
6. umowy dzierżawy gruntów ornych z dnia 18 października 2002 r. (nr rep. A 4994/2002);
7. umowy dzierżawy gruntów ornych z dnia 30 stycznia 2004 r. (nr rep. A 655/2004).


Wraz z nabyciem własności nieruchomości, Spółka wstąpiła więc w prawa i obowiązki wydzierżawiającego z ww. umów dzierżawy.

3. Nieruchomość - w zakresie objętym umową dzierżawy wymienioną powyżej w ust. II ppkt 1 jest w niewielkiej części (15,4496 ha) zabudowana budynkami i budowlami służącymi do produkcji rolnej.

Czynsz dzierżawny określono w § 5 ust. 1 umów dzierżawy wymienionych w ust. II ppkt 1-2, jako ?czynsz dzierżawny w złotych (PLN) w wysokości równowartości pieniężnej siedmiu decyton pszenicy konsumpcyjnej za hektar gruntów ornych dzierżawionej nieruchomości?. Dalsze ustępy tego paragrafu określają sposób płatności czynszu i obliczania ceny pszenicy oraz zmianę wysokości czynszu. Zgodnie z § 6 ust. 1 tej umowy ?(...) w przypadku gdy średnia cena skupu pszenicy konsumpcyjnej będzie wyższa niż 12,8 (dwanaście i 8/10) EURO za decytonę loco podwórze, to wysokość czynszu dzierżawnego określonego w § 5 ust. 1 będzie wynosić równowartość pieniężną dziesięciu decyton pszenicy konsumpcyjnej za 1 (jeden) hektar dzierżawionej nieruchomości?.
W umowie dzierżawy wymienionej w ust. II ppkt 1 nie ma rozróżnienia na czynsz dzierżawny za grunty rolne oraz budynki. W przypadku umów dzierżawy wymienionych w ust. II ppkt 3-7, czynsz dzierżawny został określony w § 4 poszczególnych umów dzierżawy, jako równowartość pieniężna siedmiu decyton pszenicy konsumpcyjnej za hektar dzierżawionej ziemi ornej.

4. Wszystkie ww. umowy dzierżawy zawierają postanowienia, że czynsz za dany rok płatny jest z góry w jednej racie rocznej do dnia 31 stycznia.
5. okresie od 2004 r. do 2011 r. przedmiotem sporu sądowego było to, kto jest właścicielem nieruchomości. Dopiero W 2011 r. sąd potwierdził ostatecznie, że właścicielem nieruchomości od dnia 9 grudnia 2004 r. jest Spółka.
6. W czasie trwania sporu sądowego, czynsz z tytułu dzierżawy był zdeponowany w sądzie przez dzierżawcę i nie był uwzględniany w deklaracjach VAT oraz CIT przez Spółkę.

W uzupełnieniu wniosku w dniu 5 marca 2012 r. ostatecznie wskazano, iż wniosek dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, możliwe jest zastosowanie przez Wnioskodawcę zwolnienia od podatku VAT - na podstawie art. 8 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT oraz § 13 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 4 kwietnia 2011 r. - zarówno do dzierżawy gruntów, jak i budynków jako do tzw. świadczenia złożonego, gdzie świadczeniem głównym jest dzierżawa gruntu, natomiast świadczeniem pomocniczym jest dzierżawa budynków?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku obowiązek podatkowy w podatku VAT powstał na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT w terminach płatności wynikających z poszczególnych umów dzierżawy (w styczniu za każdy kolejny rok), co oznacza konieczność dokonania przez Wnioskodawcę korekt deklaracji VAT za okres nieprzedawniony, oraz wykazania w nich w odpowiednich pozycjach sprzedaży usług zwolnionych od podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, możliwe jest zastosowanie zwolnienia od podatku VAT - na podstawie art. 8 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT oraz § 13 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. - zarówno do dzierżawy gruntów, jak i budynków, jako do tzw. świadczenia złożonego, gdzie świadczeniem głównym jest dzierżawa gruntu, natomiast świadczeniem pomocniczym jest dzierżawa budynków.

Uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko, Wnioskodawca powołuje się na art. 8 ust. 1, art. 29 ust. 1 ustawy o VAT oraz § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia MF z dnia 4 kwietnia 2011 r.

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższych regulacji wynika więc jednoznacznie, że co do zasady zwolnieniu od podatku VAT podlega wyłącznie dzierżawa gruntów na cele rolnicze, a tym samym zwolnienie od podatku VAT nie obejmuje swym zakresem, co do zasady, dzierżawy budynków i budowli, nawet gdy są przeznaczone na cele rolnicze. Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, iż zwolnienie o identycznej treści znajdowało się we wszystkich rozporządzeniach Ministra Finansów obowiązujących w okresie od dnia 1 maja 2004 r., poprzedzających rozporządzenie MF z 4 kwietnia 2011 r.

Niemniej jednak, w przekonaniu Wnioskodawcy, w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, znajdzie zastosowanie tzw. koncepcja świadczeń złożonych, gdzie można zastosować zasady opodatkowania VAT dzierżawy gruntów na cele rolnicze (jako świadczenia głównego) do dzierżawy budynków i budowli na cele rolnicze (jako świadczenia pomocniczego w stosunku do świadczenia głównego).

Wnioskodawca sądzi, że ? w uproszczeniu ? koncepcja świadczeń złożonych polega na tym, że zasadą jest odrębne traktowanie dla celów VAT każdego świadczenia. W sytuacji jednak, gdy kilka świadczeń jest ze sobą funkcjonalnie powiązanych w taki sposób, że wyodrębnianie ich byłoby działaniem sztucznym, a ponadto niektóre ze świadczeń (tzw. świadczenia pomocnicze) nie stanowią dla nabywców celu samego w sobie, wówczas dla celów VAT nie należy wyodrębniać takich pojedynczych świadczeń, a całość usługi powinna być traktowana jednolicie dla celów VAT.

Jakkolwiek konstrukcja świadczeń złożonych nie została expressis verbis wyrażona w przepisach ustawy o VAT, to wynika ona m. in. z:

• orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, np. wyrok TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r. sygn. C-572/07 w sprawie Tellmer Property;
• orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, np. uchwała NSA z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. I FPS 3/10 w sprawie refakturowania kosztów ubezpieczenia leasingu.

Według Wnioskodawcy, argumentami przemawiającymi za tym, że w stanie faktycznym analizowanym we wniosku można zastosować koncepcję świadczeń złożonych są następujące okoliczności:

• niewielki udział powierzchni gruntów zabudowanych budynkami i budowlami (poniżej 1 % powierzchni) w stosunku do całej dzierżawionej powierzchni gruntów;
• brak wyodrębnienia w umowach dzierżawy kwoty czynszu przypadającego na dzierżawę budynków i budowli, jako podstawę obliczenia czynszu wzięto pod uwagę powierzchnię gruntów (bez znaczenia czy zabudowanych czy niezabudowanych);
  
• budynki i budowle są przeznaczone na cele rolnicze;
• podział przez Spółkę świadczenia usług dzierżawy nieruchomości na usługi dzierżawy gruntu oraz usługi dzierżawy budynków i budowli miałby charakter sztuczny.
  

Na tej podstawie Wnioskodawca uważa, że przedstawione powyżej stanowisko jest prawidłowe.

W przekonaniu Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku obowiązek podatkowy w podatku VAT powstał na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT w terminach płatności wynikających z poszczególnych umów dzierżawy (w styczniu za każdy kolejny rok), co oznacza konieczność dokonania przez Wnioskodawcę korekt deklaracji VAT za okres nieprzedawniony oraz wykazania w nich w odpowiednich pozycjach sprzedaży usług zwolnionych od podatku VAT.

Potwierdza to, w opinii Wnioskodawcy, treść ww. art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT. Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, zdaniem Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług dzierżawy nieruchomości powstał wraz z upływem terminów płatności określonych w umowach (tj. w dniu 31 stycznia każdego roku). Tym samym, Wnioskodawca powinien dokonać korekty deklaracji VAT za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy, wykazując w nich obrót zwolniony od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług ? w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy ? rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z generalnej zasady zawartej w art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 13 pkt 4 tej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze ? z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

W art. 41 ust. 1 omawianej ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 4, obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady dzierżawa gruntów stanowi świadczenie usług i czynność ta, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a ustawy. Wyjątek stanowi dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, która korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o podatku od towarów i usług.

Tożsame uregulowania zawierały przepisy uprzednio obowiązujących w tym zakresie rozporządzeń wykonawczych do ustawy o podatku od towarów i usług, tj.:

• obowiązujący od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 5 kwietnia 2011 r. § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 ze zm.);
• obowiązujący od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.);
• obowiązujący od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336);
• obowiązujący od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 listopada 2008 r. § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.).

Przepisy powołanej ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia ?cele rolnicze?, jednakże w art. 2 pkt 15 zdefiniowana została wyłącznie działalność rolnicza, przez którą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin ?in vitro?, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Posiłkując się zapisem powyższej definicji, uznać należy, że gruntem przeznaczonym na cele rolnicze jest grunt, który może być wykorzystany do ww. działalności rolniczej.

Zatem, gruntem przeznaczonym na cele rolnicze będzie grunt przeznaczony przez dzierżawcę do działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133, o czym stanowi art. 99 ww. ustawy.

W przypadku nieprawidłowego zadeklarowania w złożonej deklaracji dla celów VAT należy więc dokonać stosownej korekty tej deklaracji.

Jak wynika bowiem z treści art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty, o czym stanowi art. 81 § 2 powołanej ustawy.

Uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej ? w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
1. kontroli podatkowej,
2. postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego (art. 81b § 1 ustawy).

W myśl art. 81b § 2 ustawy, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego sprawy wynika, iż Spółka wydzierżawia nieruchomość na podstawie kilku umów. Nieruchomość w niewielkiej części (15,4496 ha) zabudowana jest budynkami i budowlami służącymi do produkcji rolnej. Wszystkie umowy dzierżawy zawierają postanowienia, że czynsz za dany rok płatny jest z góry w jednej racie rocznej do dnia 31 stycznia. Własność nieruchomości była przedmiotem sporu sądowego, jednakże w 2011 r. sąd potwierdził ostatecznie, że jej właścicielem od dnia 9 grudnia 2004 r. jest Spółka.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności, jak również zacytowane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż dzierżawa gruntów rolnych na cele rolnicze korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie powołanych wcześniej rozporządzeń. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Natomiast dzierżawa budynków gospodarskich podlegała do dnia 31 grudnia 2010 r. opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%, natomiast od dnia 1 stycznia 2011 r. według 23% stawki VAT, gdyż żaden przepis ustawy ani ww. rozporządzenia nie przewiduje dla tej czynności stawki obniżonej lub zwolnienia od podatku. W tym przypadku ? wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy ? nie zasługuje na aprobatę pogląd, iż w przedmiotowej sprawie czynność dzierżawy nieruchomości ? w ramach świadczenia złożonego ? uprawnia Wnioskodawcę do korzystania ze zwolnienia także względem czynności dzierżawy budynków znajdujących się na wydzierżawianych przez Wnioskodawcę gruntach rolnych. W tym więc zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii powstania obowiązku podatkowego na okoliczność wydzierżawianej przez Wnioskodawcę nieruchomości, stwierdzić należy, że powstał on w przedstawionym stanie faktycznym w sposób przewidziany w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy. Wobec tego słusznie przyjmuje Wnioskodawca, iż w niniejszej sprawie obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług dzierżawy nieruchomości powstał wraz z upływem terminów płatności określonych w umowach (tj. w dniu 31 stycznia każdego roku).

Jednakże, odmiennie od Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że powinien on dokonać stosownych korekt deklaracji VAT za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy, wykazując w nich obrót zwolniony od podatku (w zakresie dzierżawy gruntów) oraz opodatkowany stawką podstawową (w zakresie dzierżawy budynków), mając na względzie powołane przepisy ustawy Ordynacja podatkowa oraz terminy przedawnienia zobowiązania podatkowego dla celów podatku od towarów i usług, a nie jak uważa Wnioskodawca ? wykazując w tych deklaracjach obrót zwolniony. Dlatego też w tej części stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

W konsekwencji, oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo uznano je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.