Czy w sytuacji, gdy we własnym zakresie wybudowałem budynek usługowo-handlowy wartość początkową (...)

Zgodnie z przedłożonym wnioskiem podatnik jest właścicielem nowowybudowanego budynku usługowo-handlowego, który został oddany do użytkowania. Wnioskodawca powołuje art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie, z którym podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b tej ustawy. W myśl natomiast art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie ? koszt wytworzenia. Według podatnika prace związane z wybudowaniem oraz wykończeniem budynku we własnym zakresie, nie będą odzwierciedlały cen aktualnych z uwagi na czas, w jakim były wykonywane (lata 1999-2006). Ponadto w ten sposób wyceniona wartość nieruchomości dla potrzeb amortyzacji nie będzie jej wartością rynkową. W związku z powyższym kwestią do rozstrzygnięcia jest, czy w tej sytuacji wartość początkowa środka trwałego winna być określona na podstawie art. 22g ust. 9 w/w ustawy, w myśl, którego jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego powołanego przez podatnika, a w konsekwencji czy powołanie biegłego rzeczoznawcy majątkowego i przyjęcie wartości początkowej środka trwałego na podstawie dokonanej przez niego wyceny będzie zgodna z w/w przepisami. Zdaniem pytającego zasadne jest przyjęcie wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, a ustalona wartość przez powołanego biegłego rzeczoznawcę będzie odzwierciedlała aktualną wartość rynkową przedmiotowej nieruchomości.

W przedmiotowym budynku podatnik świadczy usługi najmu i dochód uzyskany z tego tytułu opodatkowuje na zasadach ogólnych jako najem majątku prywatnego. Nieruchomość ta nie stanowi majątku firmy podatnika, tj. Zakładu, która jest opodatkowana od dnia 01.01.2007r. podatkiem liniowym na podstawie art. 30c ust. 1 w/w ustawy. W związku z powyższym kwestią do rozstrzygnięcia jest, czy najem budynku będącego własnością prywatną podatnika jest formą działalności gospodarczej i czy w rezultacie nieruchomość winna być zaliczona do środków trwałych firmy. Zdaniem pytającego najem taki nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, gdyż wynajmowana nieruchomość stanowi prywatną jego własność i nie stanowi środka trwałego firmy.

Ustosunkowując się do powyższego, organ podatkowy zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Na podstawie art. 22a ust. 1 w/w ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty.

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 w/w ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jak wynika z powyższego, tylko w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Dotyczy to m.in. sytuacji, gdy dany środek trwały został wykonany sposobem gospodarczym i ustalenie kosztów wytworzenia tego środka trwałego nie było możliwe w oparciu o koszty wytworzenia tych środków albo, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Taki sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Regulacja art. 22g ust. 1 ustawy, określająca metody ustalania wartości początkowej środków trwałych, w zależności od sposobu ich nabycia ma charakter zasadniczy i zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy, w odniesieniu do środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie - jak ma to miejsce w omawianym przypadku - wartość początkową stanowi koszt wytworzenia tego środka trwałego. Z tej perspektywy, przewidziane przepisem art. 22g ust. 9 ustawy rozwiązanie szczególne w relacji do art. 22g ust. 1 pkt 2 tego aktu ma charakter wyjątku od tej zasady, to zaś oznacza, iż może być stosowane wyłącznie w sytuacjach w tym przepisie określonych. Przesłanką przesądzającą o wyłączeniu zasady ogólnej wynikającej z art.22g ust.1 pkt.2 ustawy i zastosowaniu art. 22g ust.9 ustawy, jest brak możliwości ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego wg reguł wynikających z art.22 ust.1 pkt.2 ustawy.

Z zaprezentowanego w treści wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, iż zapytanie ma na celu uzyskanie informacji, czy podatnik ma prawo wyboru metody ustalenia wartości początkowej środka trwałego określonej w art. 22g ust.

Odnosząc się do drugiego zagadnienia, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 10 ust. 1 zostały wyszczególnione rodzaje źródeł przychodów podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Wśród nich jako dwa odrębne źródła wymieniono:w pkt 3 - pozarolniczą działalność gospodarczą, w pkt 6 - najem, podnajem, dzierżawę, poddzierżawę oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawę, poddzierżawę działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Jednocześnie w art. 5a pkt 6 w/w ustawy zdefiniowano pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej. W myśl wyżej powołanej definicji pozarolniczą działalnością gospodarczą jest działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Ponadto zgodnie z art 14 ust. 2 pkt 11 w/w ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Uwzględniając powyższe, najem w/w nieruchomości, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinien być rozliczany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli podatnik dokonałby wpisu do ewidencji działalności gospodarczej podając najem jako przedmiot tej działalności i spełniłby kryterium prowadzenia jej w sposób zorganizowany i ciągły. Ponadto najem ten stanowiłby przychód z działalności gospodarczej w przypadku, gdy nieruchomość byłaby składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą. Z wniosku wynika, iż podatnik nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie najmu jak również wynajmowany budynek nie jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą. W przedmiotowej sprawie najem będzie, więc stanowił odrębne źródło przychodów.

W tym stanie sprawy postanowiono jak w sentencji.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie służy prawo wniesienia zażalenia na postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia. Zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.