Podatnik świadczy usługi kierowania pojazdem (PKD-7450B) w zakresie transportu krajowego i zagranicznego. (...)

Uzasadnienie

Stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę:Jak wynika ze złożonego wniosku prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą m.in. na wynajmowaniu się do pracy sklasyfikowaną pod symbolem PKD 74.50.B ? działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu. Obecnie w ramach prowadzonej działalności świadczy Pan usługi w charakterze kierowcy w zakresie transportu krajowego i zagranicznego. Siedziba firmy zgodnie z zaświadczeniem o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej mieści się pod Pana adresem zamieszkania.Jak wskazuje Pan, świadczenie przez Pana usług w charakterze kierowcy odbywa się na sprzęcie należącym do zleceniodawcy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego występuje Pan z zapytaniem dotyczącym możliwości zaliczania przez niego jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą do kosztów uzyskania przychodów diet krajowych i zagranicznych z tytułu wyjazdów służbowych poza siedzibę firmy.Stanowisko wnioskodawcy :Zdaniem Pana diety z tytułu podróży służbowych są kosztem uzyskania przychodów, ponieważ podróż służbowa, zgodnie z art.775 Kodeksu pracy, to wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy.Stanowisko swoje opiera Pan na wyroku NSA z 15 września 2005 r. sygn. akt FSK 2175/04 oraz wyroku WSA w Lublinie z dnia 17 stycznia 2007 r. sygn. akt I S.A./Lu757/06.Zgodnie z treścią art.22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami są wszelkie koszty, o ile mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.Uważa Pan, że brak jest podstaw do twierdzenia, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą na terenie całego kraju lub poza jego granicami nie odbywa podróży służbowej tylko dlatego, że wykonywane przez niego zadania należą do zakresu prowadzonej przez niego działalności. Stanowisko tut. organu:

Naczelnik Urzędu Skarbowego po dokonaniu analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stanowiska podatnika, wyrażonego w w/w zapytaniu stwierdza, że jest ono prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z treści cytowanego wyżej przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów decyduje wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztem a uzyskanym przychodem.

Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodu wszelkich kosztów pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub mogło mieć wpływ na wielkość uzyskanego przychodu. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 powyższej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących ? w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Oznacza to, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu tj. do wysokości diet przysługującym pracownikom.

Wobec powyższego przedsiębiorcy mają prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach dla diet należnych pracownikom, jeżeli podróż miała związek z prowadzoną działalnością i zmierzała do osiągnięcia przychodu. Zasady ustalania wysokości diet z tytułu podróży służbowych określone zostały w dwóch rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r.: w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).W Pana przypadku zastosowanie ma drugie z wyżej wymienionych rozporządzeń.Jednocześnie przepis nie uzależnia prawa do uznania diety za koszt podatkowy od rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej.

Jeżeli wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52, wówczas można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z powyższym przysługuje Panu jako osobie prowadzącej działalność gospodarczą prawo zaliczania wartości diet z tytułu odbywanych przez Pana podróży służbowych krajowych i zagranicznych do wysokości diet przysługujących pracownikom.

W myśl art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Natomiast jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy.Jednocześnie tut. organ informuje, że przedmiotowa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przestawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.Interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego jest wiążąca do czasu zmiany przepisów prawa, które były przedmiotem interpretacji.

Na niniejsze postanowienie stosownie do art. 236 § 2 pkt 1 ustawy ? Ordynacja podatkowa służy Panu prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Zgodnie z art. 239 i art. 222 Ordynacji podatkowej zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia.