Reforma szkolnictwa wyższego i nauki

24.3.2018

Konstytucja dla Nauki

Po przyjęciu przez Radę Ministrów projektu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce wraz z projektem ustawy Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, trafią one pod obrady Sejmu. Obydwa projekty przygotowało Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Przewidziano reformę szkolnictwa wyższego i nauki. Chodzi m.in. o poszerzenie autonomii organizacyjnej uczelni, zmianę zasad finansowania szkolnictwa wyższego i nauki, wprowadzenie nowego modelu kształcenia doktorantów, podniesienie poziomu działalności naukowej oraz jakości i przydatności kształcenia.

Nadrzędnym zadaniem reformy jest uwolnienie potencjału polskiej nauki i podniesienie jakości kształcenia studentów i doktorantów. Priorytetem jest także zrównoważony rozwój – Konstytucja dla Nauki ma pobudzać do zmian zarówno mniejsze, jak i większe ośrodki akademickie. Nie dojdzie do tego jednak bez zwiększenia finansowania.

W obszarze szkolnictwa wyższego i nauki występują problemy systemowe, które negatywnie wpływają na jakość badań prowadzonych przez polskie uczelnie i instytucje naukowe oraz poziom kształcenia studentów i doktorantów. Obecne zasady finansowania oraz oceny działalności naukowej i kształtowania kariery naukowej nie są także ukierunkowane na osiąganie doskonałości naukowej. Jest to powodem przeprowadzenia reformy szkolnictwa wyższego i nauki, która wpisuje się w realizację Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju.

Poszerzenie autonomii organizacyjnej uczelni

Zdecydowanie poszerzona zostanie autonomia organizacyjna uczelni. Reforma zwiększa rolę statutu uczelni, a także rektora. W rozwoju szkoły wyższej ma pomóc nowy organ – rada uczelni, która w ponad połowie będzie się składać z przedstawicieli środowiska społeczno-gospodarczego. Jednocześnie dochowana zostaje najważniejsza tradycja akademicka – to sama wspólnota uczelni będzie dokonywała wyboru władz szkoły. Dodatkowo uczelnia będzie oceniana jako całość, a nie jako poszczególne wydziały, co spowoduje wzmocnienie współpracy pomiędzy poszczególnymi dyscyplinami nauk oraz otworzy nowe możliwości.

Statut uczelni określi zasady jej organizacji i funkcjonowania, w tym m.in. sposób powoływania i odwoływania organów uczelni oraz organizowania wyborów do tych organów. Struktura organizacyjna uczelni oraz podział zadań w ramach tej struktury będą określane przez rektora. W ustawie nie zostaną uregulowane kwestie związane z funkcjonowaniem jednostek organizacyjnych uczelni.

Do szczebla uczelni przypisane zostaną uprawnienia dotyczące prowadzenia studiów wyższych, uprawnień do nadawania stopni, prawa do prowadzenia kształcenia doktorantów w szkołach doktorskich. Uczelnia stanie się podmiotem oceny jakości działalności naukowej oraz oceny jakości kształcenia.

Wprowadzony zostanie nowy organ w uczelni, tj. rada uczelni, wybierana przez jej senat, której członkowie będą rekrutować się w większości spoza uczelni. Do zadań rady będzie należało m.in. wskazywanie kandydatów na rektora, wybieranego następnie przez kolegium elektorów albo wybór rektora, jeżeli tak będzie przewidywał statut uczelni (w obydwu przypadkach kandydaci na rektora będą opiniowani przez senat), a także uchwalanie strategii uczelni przygotowanej przez rektora oraz monitorowanie gospodarki finansowej w uczelni.

Wzmocnienie praw studentów

Konstytucja dla Nauki nie tylko utrzyma dotychczasowe przywileje studenckie – jak na przykład zniżki na komunikację – ale również będzie skuteczniej chronić studentów. Wszystko za sprawą nałożenia kar dla uczelni za nielegalne pobieranie lub podwyższanie opłat lub za zwłokę w wydaniu dyplomu. Student już na początku studiów będzie wiedział dokładnie, jakie poniesie koszty na edukację. Jakakolwiek zmiana opłat w trakcie studiów będzie skutkowała karą finansową nałożoną na uczelnię.

Zmiana struktury systemu szkolnictwa wyższego

Zmodyfikowane zostaną zasady podziału uczelni na uczelnie akademickie i zawodowe. Warunkiem zakwalifikowania uczelni do grupy uczelni akademickich będzie docelowo posiadanie kategorii „B+” w co najmniej jednej dyscyplinie („B+” stanowi jednocześnie warunek uzyskania uprawnień do nadawania stopnia doktora i doktora habilitowanego). Uczelnia spełniająca ten warunek, której misja i strategia skupiać się będzie na kształceniu praktycznym i nie będzie zakładała rozwoju działalności naukowej, będzie miała jednocześnie możliwość złożenia wniosku o zakwalifikowanie się do grupy uczelni zawodowych. Uczelnia zawodowa będzie mogła prowadzić kształcenie na studiach wyższych tylko na profilu praktycznym, jak również kształcenie specjalistyczne na tzw. 5. poziomie Polskiej Ramy Kwalifikacji. Natomiast uczelnia akademicka będzie mogła prowadzić kształcenie także na profilu ogólnoakademickim oraz – po spełnieniu ustawowych warunków – w szkołach doktorskich.

Przewidziano osobny strumień finansowy służący realizacji programu „Inicjatywa doskonałości – uczelnia badawcza”, którego celem będzie wyłonienie uczelni badawczych. W ramach konkursu uczelnie będą przedstawiać wieloletnią strategię na rzecz doskonałości naukowej oraz podniesienia jakości kształcenia. Efektem konkursu powinno być powstanie w Polsce uczelni o światowej renomie.

Uruchomiony zostanie program „Regionalna inicjatywa doskonałości”, którego celem będzie umocnienie znaczenia działalności naukowej uczelni w wybranych dyscyplinach, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia zrównoważonego terytorialnie ich rozwoju. Program będzie realizowany z podziałem na regiony, co zwiększa szanse na sukces uczelni akademickich spoza największych ośrodków akademickich.

Realizowane będzie przedsięwzięcie „Dydaktyczna inicjatywa doskonałości”, które ma wspierać publiczne uczelnie zawodowe w doskonaleniu jakości kształcenia.

Przewidziano wprowadzenie możliwości tworzenia federacji podmiotów systemu szkolnictwa wyższego i nauki. Federacja będzie mogła być utworzona przez publiczną uczelnię akademicką z inną publiczną uczelnią akademicką, instytutem naukowym PAN, instytutem badawczym lub międzynarodowym instytutem naukowym albo przez niepubliczną uczelnię akademicką z inną niepubliczną uczelnią akademicką.

Zmiana finansowania systemu szkolnictwa wyższego i nauki

Przewidziano integrację strumieni finansowania, zwłaszcza w odniesieniu do uczelni. Zmieni się forma przekazywania głównego strumienia finansowania – z dotacji na subwencję. Takie rozwiązanie nawiązuje do autonomii organizacyjnej. Uczelnie i podmioty prowadzące działalność naukową będą mogły swobodnie decydować o przeznaczeniu środków finansowych.

W systemie finansowania przewidziano m.in. dwa główne strumienie środków: subwencję na utrzymanie potencjału dydaktycznego oraz potencjału badawczego. Środki finansowe będą dzielone w ramach algorytmów podziału ustalonych w rozporządzeniu. Uczelnie będą dostawały jedną, połączoną subwencję badawczo-dydaktyczną.

Nastąpi istotna konsolidacja innych, obecnie funkcjonujących w systemie nauki i szkolnictwa wyższego strumieni finansowania. Zaproponowano m.in. pozostawienie finansowania: utrzymania specjalnych urządzeń badawczych, programów ministra, pomocy materialnej dla studentów oraz wspomagania uczelni w ułatwianiu dostępu do kształcenia dla osób z niepełnosprawnościami.

Uczelnie będą miały możliwość sięgnięcia po środki na inwestycje, zarówno w obszarze dydaktyki, jak i nauki.

3 miliardy w obligacjach dla uczelni i 47 miliardów w systemie

Rządowy projekt przewiduje, że uczelnie publiczne otrzymają dodatkowo 3 mld zł w obligacjach skarbu państwa, które trafią do uczelni w całej Polsce. Będzie to znaczący zastrzyk finansowy, które uczelnie przeznaczą na inwestycje.

Przyszłoroczny budżet przeznaczony na szkolnictwo wyższe zostanie ponadto zwiększony o 700 mln złotych. Osiągnięcie poziomu finansowania nauki do poziomu 1,8 proc. PKB będzie wydłużone w czasie. Zmieniono również sposób planowania wydatków na naukę i szkolnictwo wyższe w budżecie państwa. Po wejściu
w życie ustawy środki finansowe będą waloryzowane co roku w całości, a uwzględnienie nowych reguł waloryzacyjnych spowoduje, że w dziesięcioletniej perspektywie środki w systemie nauki i szkolnictwa wyższego wzrosną o 47,5 mld zł w stosunku do 2018 roku.

Przedmiotem osobnych decyzji Rady Ministrów będzie przeznaczenie dodatkowych środków finansowych na podwyżki dla nauczycieli akademickich. Warto podkreślić, że będą to kolejne dodatkowe środki finansowe (oprócz tych wynikających z przewidzianego w projekcie ustawy wzrostu nakładów).

Szerokie wsparcie dla uczelni regionalnych

Uczelnie regionalne będą otrzymywać jeszcze większe wsparcie niż planowano to pierwotnie. W związku z tym konkurs Regionalne Inicjatywy Doskonałości (z budżetem na poziomie 100 mln zł rocznie) rozszerzono o Dydaktyczne Inicjatywy Doskonałości. W ramach tej dodatkowej ścieżki finansowania uczelnie zawodowe osiągające najlepsze wyniki monitoringu karier zawodowych absolwentów (zwłaszcza pod kątem potrzeb lokalnego rynku pracy) otrzymają premię finansową. Jej wysokość będzie określana w corocznym komunikacie ministra.

Podniesienie jakości i przydatności kształcenia na studiach wyższych

Projekt zakłada znaczne podwyższenie jakości dyplomów. Po pierwsze, przez postawienie na wybitnych dydaktyków – to oni bowiem odgrywają kluczową rolę w kształceniu studentów. Po drugie, przez ułatwienie tworzenia studiów interdyscyplinarnych. Reforma otworzy nowe możliwości polskim uczelniom. Będą one miały większą autonomię w budowaniu interdyscyplinarnego modelu kształcenia dopasowanego do potrzeb i oczekiwań studentów oraz rynku pracy. To kolejny krok ku doskonałości dydaktycznej, po zmianie algorytmu finansowego w 2017 roku, który wymusił wprowadzenie przez uczelnie mniejszych grup zajęciowych.

Przewidziano zniesienie tzw. minimum kadrowego, tj. wymogu przypisania do kierunku studiów odpowiedniej liczby osób posiadających stopień lub tytuł. W jego miejsce wprowadzony zostanie wymóg prowadzenia co najmniej 75% (w przypadku profilu ogólnoakademickiego) lub 50% (w przypadku profilu praktycznego) zajęć przez nauczycieli akademickich zatrudnionych w danej uczelni, jako podstawowym miejscu pracy.

Uproszczone zostanie prowadzenie studiów wspólnych w porozumieniu z zagranicznymi uczelniami.

Zmodyfikowane zostaną zasady prowadzenia studiów o profilu praktycznym, które będą musiały uwzględniać m.in. 6-miesięczne praktyki zawodowe na studiach I stopnia i jednolitych studiach magisterskich.

Wprowadzony zostanie obowiązek publikacji na stronach internetowych uczelni recenzji prac dyplomowych.

Zmodyfikowane zostaną też zasady oceny jakości kształcenia. Proponuje się wprowadzenie – obok oceny programowej – tzw. „oceny kompleksowej”, która będzie polegać na weryfikacji skuteczności działań podejmowanych przez same uczelnie na rzecz doskonalenia jakości kształcenia.

Wzmocniona zostanie dydaktyczna ścieżka kariery akademickiej. Z wyjątkiem stanowiska profesora (zastrzeżonego dla osób z tytułem profesora) nauczyciele akademiccy we wszystkich trzech grupach (pracownicy dydaktyczni, badawczo-dydaktyczni i badawczy) będą mogli być zatrudniani na stanowiskach asystenta, adiunkta i profesora uczelni.

Wprowadzenie nowego modelu kształcenia doktorantów i ubiegania się o stopień doktora - szkoły doktorskie, powszechne stypendia oraz urlopy rodzicielskie dla doktorantów

Konstytucja dla Nauki całkowicie przebudowuje model kształcenia doktorantów w Polsce. Propozycja zaprezentowana we wrześniu minionego roku spotkała się z dużym zainteresowaniem i poparciem środowiska, które dostrzega problemy obecnego systemu. Mimo dynamicznego wzrostu liczby doktorantów po 2008 r. w znikomym stopniu zmieniła się liczba nadawanych stopni doktora, która zatrzymała się na poziomie 6 tys. rocznie. Z drugiej strony, mamy relatywnie niską, w porównaniu do krajów rozwiniętych, liczbę nadawanych stopni doktora.

Proponuje się nowy model uzyskiwania stopnia doktora oparty na dwóch trybach:

kształcenie w szkołach doktorskich, które zastąpi studia doktoranckie i nie będzie uwzględniało formy niestacjonarnej;
tryb eksternistyczny, stanowiący kontynuację ścieżki z tzw. wolnej stopy.

Konstytucja dla Nauki wprowadza szkoły doktorskie, które zastąpią studia doktoranckie i nie będą oferowały niestacjonarnego trybu studiowania. Szkołę doktorską będzie można utworzyć docelowo dla co najmniej dwóch dyscyplin naukowych, w których uczelnia ma co najmniej kategorię „B+” uzyskaną w ramach oceny jakości działalności naukowej.

Kluczowe jest jednak zapewnienie znaczącego wsparcia przyszłych doktorantów. Każdy doktorant otrzyma stypendium – co najmniej 37% minimalnego wynagrodzenia profesora (które minister będzie określał w rozporządzeniu), natomiast w przypadku pozytywnego wyniku oceny śródokresowej – minimum 57% tego minimalnego wynagrodzenia. Stypendia zostaną objęte m.in. przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Łączny okres wypłacania stypendium nie będzie mógł przekroczyć 4 lat. Wprowadzenie powszechnego systemu stypendialnego dla doktorantów powiązane jest z uproszczeniem wsparcia finansowego dla nich, polegającego na likwidacji świadczeń z funduszy pomocy materialnej dla doktorantów oraz zwiększenia stypendium doktoranckiego. Wyjątkiem będzie wprowadzenie – dla doktorantów posiadających orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – zwiększenia stypendium doktoranckiego w wysokości 30% kwoty stypendium przysługującego do miesiąca, w którym przeprowadzana jest ocena śródokresowa.

Ponadto ustawa wprowadza urlopy rodzicielskie (macierzyńskie i ojcowskie) dla doktorantów udzielane na zasadach identycznych jak w przypadku osób zatrudnionych na umowę o pracę. To rozwiązanie jest wynikiem konsultacji społecznych. Doktorant, którego kształcenie zostanie zawieszone na okres odpowiadający czasowi trwania urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego oraz urlopu rodzicielskiego – będzie otrzymywał w tym czasie stypendium doktoranckie. Wysokość stypendiumw okresie zawieszenia będzie wyliczana przy odpowiednim zastosowaniu przepisów dotyczących ustalania zasiłku macierzyńskiego. Okres zawieszenia nie będzie się wliczał do okresu pobierania stypendium doktoranckiego.

Proponowane rozwiązania mające podnieść jakość kształcenia doktorantów oraz rozpraw doktorskich są następujące:

uczelnia lub instytut naukowy będzie miał uprawnienia do nadawania stopni naukowych w dyscyplinach, w których w wyniku oceny jakości działalności naukowej uzyska kategorię co najmniej „B+”;
w ramach szkoły doktorskiej wprowadzona zostanie ocena śródokresowa postępów w przygotowaniu rozprawy doktorskiej (z udziałem recenzentów z innej uczelni), przeprowadzona w oparciu o indywidualny plan badawczy, której pozytywny wynik będzie przepustką do dalszego kształcenia oraz warunkiem uzyskania wyższego stypendium;
wprowadzenie trzeciego recenzenta spoza uczelni lub instytutu naukowego, w którym przygotowywana jest rozprawa doktorska;
wprowadzenie jawności rozpraw doktorskich.

Podniesienie poziomu działalności naukowej - nowe ścieżki kariery akademickiej i zniesienie obowiązku habilitacji

Wprowadzona zostanie nowa klasyfikacja dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych. Minister (określając w rozporządzeniu ich klasyfikację) będzie miał na uwadze przede wszystkim systematykę dziedzin i dyscyplin przyjętą przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

Przewidziano też o zmiany dotyczące stopnia doktora habilitowanego, mające na celu m.in. przyspieszenie osiągania samodzielności naukowej przez najzdolniejszych młodych naukowców:

wprowadzenie przyspieszonej ścieżki uzyskiwania stopnia doktora habilitowanego dla osób ze stopniem doktora, które uzyskały tzw. grant ERC lub uzyskały i rozliczyły inny prestiżowy grant (w ramach konkursu uwzględnionego w wykazie określonym w rozporządzeniu MNiSW po zasięgnięciu opinii Rady Doskonałości Naukowej oraz Komisji Ewaluacji Nauki), w ramach którego kierowały zespołem badawczym;
zniesienie wymogu habilitacji jako warunku zatrudnienia lub utrzymania zatrudnienia w uczelni.

Reforma stworzy równorzędną ścieżkę kariery dla wybitnych dydaktyków. Dotychczas na stanowisku odpowiadającemu stanowisku profesora uczelni – profesora nadzwyczajnego – można było zatrudnić, co do zasady, osobę posiadającą co najmniej stopień naukowy doktora habilitowanego. Konstytucja dla Nauki udrażnia ścieżkę dydaktyczną kariery akademickiej: aby realizować swój awans zawodowy do szczebla profesora uczelni, nauczyciel akademicki nie będzie musiał posiadać habilitacji. Nowym rozwiązaniem wprowadzanym przez reformę jest ułatwiony proces uzyskiwania habilitacji dla najwybitniejszych badaczy, którzy uzyskają prestiżowe granty naukowe.

Uprawnienia do habilitacji otrzymają jednostki z kategorią naukową na poziomie co najmniej B+ (a nie jak pierwotnie planowano na poziomie A).

Ponadto ma nastąpić zmiana zasad oceny jakości działalności naukowej:

podmiotem oceny działalności naukowej (od oceny przeprowadzonej w 2021 r.) nie będą już jednostki naukowe w rozumieniu uchylanej ustawy o zasadach finansowania nauki (np. wydziały uczelni), ale uczelnie, instytuty naukowe PAN, międzynarodowe instytuty naukowe lub instytuty badawcze w ramach poszczególnych dyscyplin, w których prowadzą działalność naukową;
poziom naukowy prowadzonej działalności będzie oceniany z uwzględnieniem dwóch nowych wykazów, ukierunkowanych na premiowanie znaczących publikacji naukowych o światowej renomie, określonych na podstawie rozporządzenia MNiSW.

Wsparcie dla polskich czasopism

Konstytucja dla Nauki przewiduje również systemowe wsparcie dla polskich czasopism. ‒ "Chcemy, by polskie czasopisma i dorobek polskiej nauki w jak największym stopniu wpływały na kształt światowej nauki. Zależy nam na obecności polskich czasopism w międzynarodowych bazach" ‒ zapewnił Jarosław Gowin. Dlatego też projekt ustawy przewiduje rozpisanie konkursu, który obejmie 250 tytułów, chcących znaleźć się w międzynarodowych bazach czasopism naukowych. – "Po kolejnych konsultacjach stwierdziliśmy, że na jednym konkursie na pewno nie skończymy. Przewidujemy cykliczne konkursy wsparcia dla polskich czasopism" – dodał Gowin. Konkurs dla czasopism skierowany będzie głównie do naukowców z nauk humanistycznych i społecznych.

Wsparcie czasopism i wydawnictw naukowych to także walka z tzw. punktozą. Ustawa wprowadza mechanizmy, które sprawią, że naukowcom będzie się opłacało publikować mniej, ale w lepszych, bardziej prestiżowych miejscach. Nie będzie się już opłacało – tak jak dotychczas – publikowanie wielu artykułów
o niskiej wartości naukowej.

Kiedy proponowane przepisy mają wejść w życie?

Zaproponowano, aby reforma szkolnictwa wyższego i nauki weszła w życie 1 października 2018 r., z wyjątkiem niektórych regulacji, które zaczną obowiązywać w innych terminach.

Jak wobec tego wyglądał proces powstawania reformy?

Konstytucja dla Nauki to projekt zakładający głęboką, ale realizowaną stopniowo, przebudowę polskiego systemu szkolnictwa wyższego. Na pierwszej z dziewięciu zorganizowanych konferencji w ramach Narodowego Kongresu Nauki wicepremier Jarosław Gowin, szef resortu nauki, podkreślał, że podniesienie poziomu polskiej nauki może się powieść tylko wtedy, kiedy reforma będzie przedyskutowana i to w formule podwójnego dialogu. Dialogu rządu ze środowiskiem akademickim oraz toczonego wewnątrz samego środowiska.

MNiSW pracowało nad projektem 2 lata, angażując w proces tworzenia ustawy jak najwięcej środowisk akademickich. Ze względu na to, że podczas intensywnych konsultacji twórcy reformy uwzględniali spływające do ministerstwa uwagi, Konstytucja dla Nauki doczekała się licznych głosów poparcia. Wejścia w życie ustawy oczekują studenci i doktoranci (Parlament Studentów RP, Niezależne Zrzeszenie Studentów, Krajowa Reprezentacja Doktorantów), a także uczelnie akademickie i zawodowe (Sieć Małych i Średnich Publicznych Uczelni Akademickich, Konferencja Rektorów Akademickich Szkół Polskich, Konferencja Rektorów Publicznych Szkół Zawodowych). Głosy poparcia dla kierunku zmian płyną również od przedsiębiorców (Związek Przedsiębiorców i Pracodawców), a także organizacji pozarządowych (Młodzi dla Polski, Stowarzyszenie Koliber, Fundacja dla Rzeczypospolitej i Stowarzyszenie Studenci dla Rzeczypospolitej).

Wpierw Jarosław Gowin ogłosił konkurs otwarty na napisanie założeń ustawy. Konkurs wygrały trzy niezależne grupy ekspertów, które w marcu 2017 roku przedstawiły swoje projekty.

Następnie Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego zorganizowało w ramach narodowego Kongresu Nauki dziewięć konferencji programowych, w których w sumie wzięło udział blisko 5500 osób związanych ze środowiskiem akademickim.

Po ogłoszonym we wrześniu 2017 roku projekcie Konstytucji dla Nauki MNiSW jeszcze przez 4 kolejne miesiące prowadziło konsultacje społeczne.

Organizacje pozarządowe poparły reformę Gowina

Nowe ścieżki kariery akademickiej, utworzenie szkół doktorskich, a także likwidacja wymogu habilitacji – m.in. takie rozwiązania wprowadzane w Konstytucji dla Nauki doceniły polskie organizacje pozarządowe. Reformę Jarosława Gowina poparły Młodzi dla Polski, Stowarzyszenie Koliber, Fundacja dla Rzeczypospolitej i Stowarzyszenie Studenci dla Rzeczypospolitej.

Nie tylko ludzie nauki zdają sobie sprawę, że reforma szkolnictwa wyższego jest konieczna. – "Grono środowisk popierających projekt ustawy wciąż się powiększa. Konstytucja dla Nauki zyskała poparcie studentów i doktorantów. W styczniu opowiedział się za nią Parlament Studentów RP, w lutym Niezależne Zrzeszenie Studentów, a w marcu – Krajowa Reprezentacja Doktorantów. Przedstawiciele władz uczelni regionalnych, zawodowych i akademickich również oczekują wprowadzenia Konstytucji dla Nauki. I wreszcie ludzie biznesu. Oni także rozumieją nieuchronność zmian" – powiedział wicepremier Jarosław Gowin, minister nauki i szkolnictwa wyższego. – "Tak liczne i różnorodne głosy poparcia świadczą tylko o jednym. Nasza ustawa została poddana bezprecedensowo szerokim konsultacjom. Teraz z satysfakcją zbieramy owoce tych konsultacji" – dodał.

Przedstawiciele organizacji pozarządowych doceniają działania, które zmierzają do podniesienia poziomu polskiego szkolnictwa wyższego i nauki. Deklarację poparcia podpisali przedstawiciele Stowarzyszenia Młodzi dla Polski, Koliber, Rady Fundacji dla Rzeczypospolitej, Studentów dla Rzeczypospolitej, Instytutu Aurea Libertas, Młodej Prawicy. Ich szczególną uwagę zwróciło:

wprowadzenie mechanizmów mających zatrzymać odpływ zdolnych studentów oraz młodych naukowców z Polski,
utworzenie szkół doktorskich oraz zapewnienie systemu stypendialnego dla wszystkich doktorantów,
szerokie wsparcie systemowe dla uczelni regionalnych,
usprawnienie funkcjonowania uczelni (zwiększenie roli rektora, poszerzenie autonomii oraz utworzenie Rad Uczelni),
likwidacja wymogu habilitacji,
docenienie roli dydaktyków w szkolnictwie wyższym,
wprowadzenie nowego modelu ewaluacji działalności naukowej,
dopasowanie szkolnictwa wyższego do wyzwań społecznych i gospodarczych.

Więcej informacji na stronie konstytucjadlanauki.gov.pl.

A.J.
Zespół e-prawnik.pl