Pracodawca nie chce mnie ponownie zatrudnić.

b) okres pobierania zasiłku wynosi do 182 dni, a w przypadku gruźlicy lub niezdolności do pracy w trakcie ciąży - do 270 dni (art. 8 u.ś.p.u.s.); zgodnie z art. 9 ust. 2 u.ś.p.u.s. do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1999 r., sygnatura akt I PKN 350/99, OSNAPiUS 2001, nr 6, poz. 198, przyczyną rozwiązania umowy na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b kodeksu pracy jest niezdolność do pracy trwająca przez okres pobierania zasiłku, a nie pobieranie zasiłku. Według tezy 1 wyroku z dnia 20 października 2008 r., sygnatura akt I PK 60/08, OSNP 2010, nr 7-8, poz. 87, przez użyte w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b wyrażenie "w okresie pobierania zasiłku" należy rozumieć okres faktycznego wypłacania pracownikowi zasiłku chorobowego, chyba że okaże się, iż pobierany zasiłek był świadczeniem nienależnym. Według wyroku z dnia 6 listopada 2008 r., sygnatura akt II UK 86/08, OSNP 2010, nr 9-10, poz. 124, terminu "ta sama choroba", użytego w art. 9 ust. 1 i 2 u.ś.p.u.s., nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2009 r., sygnatura akt II UZP 7/09, OSNP 2010, nr 7-8, poz. 93, ustanie "poprzedniej niezdolności do pracy" (art. 9 ust. 2 u.ś.p.u.s.) oznacza ustanie niezdolności do pracy w znaczeniu medycznym;

c) okres niezdolności do pracy, za który przysługuje wynagrodzenie (o tym w szczególności art. 92 kodeksu pracy), podlega wliczeniu do okresu zasiłkowego (art. 12 ust. 1 u.ś.p.u.s.).

Według ustalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli zachodzą okoliczności przewidziane w § 5 artykułu 53, to pracownik ma roszczenie o zawarcie z nim umowy o pracę. Może on także dochodzić odszkodowania za okres pozostawania bez pracy, jeżeli pracodawca - wbrew obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu - nie zawarł z nim umowy w terminie niezwłocznym, licząc od możliwości ponownego zatrudnienia pracownika zgłaszającego swój powrót. Możliwość zatrudnienia należy rozpatrywać nie tylko w odniesieniu do rodzaju pracy uprzednio wykonywanej przez pracownika, ale także z uwzględnieniem jego kwalifikacji. O istnieniu możliwości ponownego zatrudnienia pracownika należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności mając na uwadze, czy pracodawca zatrudnia - po zgłoszeniu przez pracownika powrotu do pracy - inne osoby, których pracę mógłby wykonywać pracownik zgłaszający powrót do pracy. Po zgłoszeniu tego zamiaru przez pracownika, zatrudnienie przez pracodawcę innej osoby nie pozbawia pracownika roszczenia o zawarcie umowy, jeżeli praca wykonywana przez tę inną osobę mogła być świadczona przez pracownika zgłaszającego powrót do pracy.

W wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygnatura akt I PK 255/13, LEX nr 1511377, Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek ponownego zatrudnienia pracownika, o którym stanowi art. 53 § 5 kodeksu pracy, istnieje przez cały okres sześciu miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Może jednak także wykraczać poza ten okres, jeżeli w tym czasie pracodawca nie przedstawił pracownikowi odpowiedniej oferty zatrudnienia, pomimo że miał taką możliwość. W takim wypadku pracownik może domagać się zatrudnienia na tym miejscu także po upływie sześciu miesięcy od rozwiązania umowy lub żądać odszkodowania.

Występując do sądu z roszczeniem o nawiązanie stosunku pracy (lub o odszkodowanie), pracownik powinien określić zatrudnienie (stanowisko, rodzaj pracy, „miejsce pracy"), które zgodnie z art. 53 § 5 kodeksu pracy pracodawca powinien mu zaoferować i którego nawiązania dochodzi, ewentualnie żąda odszkodowania za niespełnienie roszczenia. Ciężar dowodu, że pracodawca miał taką możliwość, spoczywa na pracowniku (art. 6 k.c., art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.).W świetle art. 53 § 5 kodeksu pracy decydujące dla stwierdzenia istnienia możliwości ponownego zatrudnienia pracownika jest zapotrzebowanie pracodawcy na pracę, którą uprawniony może ze względu na swoje kwalifikacje i stan zdrowia wykonywać.