Przedawnienie długu za telefon komórkowy
Pytanie:
"Jakiś czas temu otrzymałem z Sądu nakaz zapłaty z tytułu częściowo niezapłaconej faktury VAT (faktura z dnia - 2004-10-10 z płatnością do dnia 2004-10-22) - telefonia komórkowa. Otóż faktura owa opiewała na kwotę 750 zł z czego połowa tej kwoty została prawie 3 lata temu uregulowana. Dług przejęła firma windykacyjna i właśnie ta firma skierowała sprawę do sądu (firma windykacyjna złożyła pozew 2007-09-25). Firma windykacyjna żąda spłaty długu w wysokości (razem z odsetkami) około 450 zł. Jednakże nigdy z tej firmy przez te 3 lata nie otrzymałem wezwania do zapłaty. Nigdy nie otrzymałem informacji, że ten dług został sprzedany. W należnym terminie wniosłem sprzeciw o przedawnienie. Wezwano mnie do sądu i otrzymałem odpowiedź pisemną firmy windykacyjnej, iż firma ta podtrzymuje powództwo w całości bowiem powołując się na artykuł 118 KC. Telefon był na firmę o czym powód nie pisze. Zaprzestałem prowadzenia działalności gospodarczej w czerwcu/lipcu 2006 r. Dokonałem ponoć częściowej wpłaty jeszcze za czasów posiadania tego telefonu - natomiast firma windykacyjna domaga się ode mnie kwoty 483 zł, bo twierdzi, że taki dług został przez nią kupiony. W dokumentach do pozwu jest zamieszczona cesja ogólna - czyli wartość całości długów abonamentów telefonii komórkowej. Jak i w ogóle czy są jakieś podstawy prawne do tego, żebym jeszcze mógł się bronić. A jeśli prawo to reguluje, to na który paragraf ewentualnie można się powołać?"
Odpowiedź prawnika: Przedawnienie długu za telefon komórkowy
Przede wszystkim należy donieść się do kwestii przedawnienia roszczeń operatora telefonii komórkowej, która niestety w praktyce jest sporna. Ustawa Prawo telekomunikacyjne nie przewiduje bowiem, oprócz przedawnienia roszczeń abonenta z tytułu przerwy w świadczeniach, przepisu szczególnego odnoszącego się do terminu przedawnienia. W związku z czym zasadniczo przyjęlibyśmy termin określony w art. 118 kc, czyli trzy lata. W takim wypadku zarzut przedawnienia nie zostałby uwzględniony przez sąd z uwagi na przerwanie biegu przedawnienia poprzez wniesienie pozwu. Jednakże, zgodnie z drugim z poglądów, umowy zawierane z operatorem telefonii komórkowej są traktowane jako umowy o świadczenie usług, do którym stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu:
Art. 750 kc: Do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.
Zgodnie z art. 751 kc roszczenia o wynagrodzenie z tytułu zlecenia (tu: świadczenia usług) przedawniają się z upływem lat dwóch. Pogląd ten zdaje się potwierdzać orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1999 r., III CKN 450/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 97, zgodnie z którym do umowy o wykonywanie usług telekomunikacyjnych przez operatora telewizji kablowej mają odpowiednie zastosowanie przepisy o zleceniu (art. 750 kc).
Jak wskazał w uzasadnieniu SN „(...)Nie powinno być wątpliwości co do tego, że umową, o której wspomina art. 37 pkt 1 ustawy o łączności, jest umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez operatora. Z mocy delegacji ustawowej zostały wydane też ogólne warunki wykonywania usług telekomunikacyjnych (zob. rozporządzenie Ministra Łączności z dnia 8 lutego 1996 r. w sprawie ogólnych warunków świadczenia usług telekomunikacyjnych w sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego, Dz. U. 1996 r. Nr 20 poz. 93 ze zm.). Jako cywilnoprawna umowa o świadczenie usług da się powyższa umowa zakwalifikować do grupy umów, do których - z mocy art. 750 kc - mają odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu.(...)”.
Z ostrożności (gdyby sąd nie przyjął argumentów przemawiających za 2-letnim terminem przedawnienia) w przedstawionej sprawie warto również odszukać rachunki potwierdzające zapłatę części faktury czy inne potwierdzenie, że część należności została uiszczona. Pozwoli to również na obliczenie, czy firma windykacyjna poprawnie naliczyła odsetki.
Co do samej cesji należności, to prawo nie przewiduje tu raczej możliwości podważania roszczenia. Wierzyciel nie ma obowiązku zawiadamiania dłużnika o przelewie wierzytelności (cesji). Zgodnie z art. 509 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.
Zespół prawników
e-prawnik.pl
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?