Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy

Odpowiedź prawnika: Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy

Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie jest roszczeniem uzupełniającym właściciela wobec posiadacza rzeczy (tak jak roszczenia o wynagrodzenie za zużycie, pogorszenie lub utratę rzeczy oraz o wynagrodzenie za pobrane pożytki rzeczy). Należy wskazać, że choć roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie klasyfikowane jest jako roszczenie uzupełniające to nie znaczy, że ma ono charakter akcesoryjny. Wynagrodzenia za bezumowne korzystanie można bowiem dochodzić nie dochodząc jednocześnie odzyskania utraconej możliwości korzystania z rzeczy (tak Stanisław Rudnicki, op. cit. oraz tezy z uzasadnienia orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2004 r., sygn. II CK 32/2003). Rozstrzygające w tej sprawie winno być orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 roku, sygn. III CZP 29/2005, na mocy którego: „Właścicielowi nieruchomości przysługuje roszczenie o odpowiednie wynagrodzenie za korzystanie z niej, przeciwko posiadaczowi służebności w złej wierze, niezależnie od zgłoszenia roszczenia określonego w art. 222 § 2 kc”. Podstawą prawną do żądania odszkodowania (w zasadzie wynagrodzenia) za bezumowne korzystanie z gruntu jest art. 225 w związku z art. 224 Kodeksu cywilnego.  Zgodnie z tymi przepisami od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy.