Opodatkowanie zwrotu zleceniobiorcy poniesionych przez niego kosztów przejazdów samochodem nie stanowiącym (...)

UZASADNIENIE

W dniu 16.08.2007 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 14.09.2007 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 09.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł umowę zlecenia z osobą niebędącą pracownikiem, wykonującą umowę poza siedzibą Wnioskodawcy. Zgodnie z umową oprócz zapłaty za wykonanie zlecenia zleceniobiorca otrzymuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stawki za kilometr zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. nr 27, poz. 271).

Wnioskodawca wszystkie przekazywane na rzecz zleceniobiorcy kwoty zalicza do kosztów uzyskania przychodu. Wyjaśnia on, że zwrot kosztów przejazdu jest ściśle powiązany z umową zlecenia, zgodnie z którą zleceniobiorca otrzymuje refundację kosztów przejazdu na miejsce wykonania zlecenia (usługi serwisowej) w wysokości stawki ustalonej zgodnie z ww. rozporządzeniem Ministra Infrastruktury. Ponadto Wnioskodawca wyjaśnia, że koszty przejazdu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu zleceniobiorcy ? koszty zostały naliczone ryczałtowo w wysokości 20%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od należnej stawki za kilometr przejechany przez zleceniobiorcę należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych ...

Zdaniem Wnioskodawcy, w obecnym stanie prawnym należy odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdza się, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika;
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

   - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W myśl art. 21 ust. 13 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Jak wynika z powyższego przepisu, zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b tej ustawy stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez osobę fizyczną, która je otrzymała i zostały poniesione w celu uzyskania przychodów.

Jeżeli więc z umowy lub innych dokumentów wynika, że osoba nie będąca pracownikiem otrzyma zwrot wydatków związanych z podróżą w celu wykonania określonego zadania, wówczas otrzymane przez nią diety i inne należności za czas podróży będą wolne od podatku do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. z 2002 r., Nr 236, poz. 1990).

Przepisy ww. rozporządzenia dopuszczają możliwość użycia przez pracownika dla odbycia podróży służbowej prywatnego pojazdu. W takiej sytuacji wysokość zwracanych kosztów przejazdu z tytułu podróży służbowej odbytej pojazdem nie będącym własnością pracodawcy ustalana jest jako iloczyn faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr przebiegu, która nie może być wyższa niż określona odpowiednio w § 5 ust.3 rozporządzenia.

Osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia nie można zaliczyć do kręgu pracowników, gdyż nie mieszczą się one w definicji pracownika, zawartej w art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., nr 21, poz. 94)

Ponieważ jednak zwolnienie z opodatkowania zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zarówno pracowników, jak również osób niebędących pracownikami, świadczenia wypłacane tym osobom z tytułu zwrotu kosztów przejazdu pojazdem nie będącym własnością pracodawcy będą korzystały ze zwolnienia do wyżej wskazanej wysokości.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, koszty przejazdu nie są zaliczane przez zleceniobiorcę do kosztów uzyskania przychodu i zostają ponoszone przez niego w celu osiągnięcia przychodu. W związku z tym zostały spełnione niezbędne warunki, aby świadczenia uzyskiwane przez zleceniobiorcę z tego tytułu korzystały ze zwolnienia z opodatkowania.

Zatem ze względu na zwolnienie od podatku dochodowego od osób fizycznych przedmiotowych świadczeń, Wnioskodawca nie ma obowiązku potrącania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od dokonywanych zleceniobiorcy zwrotów kosztu przejazdów do wysokości korzystającej ze zwolnienia. Natomiast nadwyżka ponad określone w tych przepisach limity podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.