Opodatkowanie podatkiem VAT bezumownego korzystania z gruntu.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z gruntu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. (data wpływu 3 lipca 2012 r.) o doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, decyzją Zarządu wyraził zgodę na postawienie kontenera metalowego (sklep papierniczy) na gruncie Zainteresowanego przylegającym do budynku. Umowę dzierżawy na dzierżawę 20 m² gruntu zawarto w dniu 18 kwietnia 1997 r. na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia 6 m-cy naprzód. Ustaloną odpłatność za czynsz dzierżawny + podatek od gruntu w wysokości 85,79 zł opodatkowano 22% stawką VAT, którą przekazywano do US. W dniu 17 grudnia 1999 r. Spółdzielnia wypowiedziała umowę zachowując 6-cio m-czny okres wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 czerwca 2000 r. Wypowiedzenie wiązało się z podjęciem działań inwestycyjnych ze strony Wnioskodawcy. Ze względu na opór ze strony dzierżawcy gruntu, Zainteresowany zmuszony był wykonać 8 aneksów, a w konsekwencji w dniu 18 czerwca 2009 r. wysłano ostateczne pismo o usunięcie kiosku i zwolnienie gruntu.

Zarząd Spółdzielni uchwałą z dnia 6 sierpnia 2009 r. podjął decyzję o wprowadzenie zwiększonej stawki opłat czynszu dzierżawnego za bezumowne korzystanie z gruntu. Fakturą za m-c VII/2009 obciążono za bezumowne korzystanie z gruntu + podatek od gruntu w kwocie 414,46 zł netto + 22% VAT. Wnioskodawca do chwili obecnej fakturuje dzierżawcę zwiększoną opłatą, ale dzierżawca uchyla się od opłat, a pokrywa je do wysokości poprzedniego wymiaru. Zainteresowany skierował sprawę do Sądu Rejonowego i w jednym z uzasadnień Sąd podnosi, że Spółdzielnia winna obciążać za odszkodowanie i nie naliczać podatku VAT. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że trwa świadczenie usługi, gdyż wynajmujący prowadzi działalność i opłaca wszystkie faktury do wysokości poprzedniego wymiaru, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Zainteresowany nie wystąpił do Sądu o ustanowienie kwoty odszkodowania.

Z pisma z dnia 27 czerwca 2012 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż:

1. Aneksy, o których mowa we wniosku dotyczyły przedłużenia umowy dzierżawy gruntu na kolejne okresy. Ostatni aneks przedłuża umowę na okres od 1 lipca 2006 r. do 30 czerwca 2009 r. Od 1 lipca 2009 r. decyzją Zarządu Spółdzielni zastosowano nową opłatę za bezumowne korzystanie z terenu.
2. Wnioskodawca skierował sprawę na drogę postępowania sądowego w dniu 18 grudnia 2009 r., a przedmiotem sprawy było: ustalenie bezzasadności zmiany wysokości opłat od użytkowania terenu.
3. Zainteresowany nie podjął innych czynności w ww. sprawie, natomiast w najbliższym okresie wystąpi do Sądu o nakazanie wydania terenu.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółdzielnia słusznie nalicza podatek VAT od zwiększonego czynszu dzierżawnego za bezumowne korzystanie z gruntu?
2. Czy Zainteresowany może obciążać dzierżawcę odszkodowaniem i nie liczyć podatku VAT bez wyroku sądowego ustanawiającego wysokość odszkodowania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wypowiedzenie umowy zostało dokonane zgodnie z jej warunkami. Za bezumowne korzystanie z gruntu, na którym dzierżawca nadal prowadzi działalność Zainteresowany winien wystawiać fakturę za świadczenie usług wraz z obowiązującą stawką VAT, który należy odprowadzić do US.

Odszkodowanie można fakturować w momencie sądowego ustanowienia jego wysokości (podstawa prawna Dz. U. Nr 54 z późn. zmianami).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dalej k.c.

W świetle art. 353 § 2 k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Natomiast kwestię bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują również przepisy k.c.

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu ? od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 cyt. k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. regulacji wynika, iż w sytuacji wytoczenia powództwa ? przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze ? jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto, spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 k.c., przepisy normujące stosunki między właścicielem rzeczy a posiadaczem samoistnym (art. 224-229 k.c.) znajdują odpowiednie zastosowanie do stosunków między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym.

W myśl powołanego wyżej art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości lub gruntu podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, iż z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu, bądź wystąpienie przez jego właściciela na drogę sądową.

W sytuacji zatem, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca (dzierżawca) nie chce opuścić nieruchomości, a wynajmujący (wydzierżawiający) dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym (wydzierżawiającym) i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia ? nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca (dzierżawca) nadal użytkuje nieruchomość za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację, kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) ? z różnych względów ? toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. Uwzględnić w takim przypadku należy, że na mocy art. 674 k.c., jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzecz za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy najmu lub dzierżawy ? czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług. Zatem, stwierdzić należy, iż w zakresie w jakim otrzymana należność stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji zaś, gdy otrzymano świadczenie będące odszkodowaniem, to nie podlega ono regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż w Wnioskodawca w roku 1996 wyraził zgodę na postawienie kontenera metalowego (sklep papierniczy) na gruncie Zainteresowanego. Umowę dzierżawy 20 m² gruntu zawarto w dniu 18 kwietnia 1997 r. na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia 6 m-cy naprzód. Ustaloną odpłatność za czynsz dzierżawny + podatek od gruntu opodatkowano 22% stawką VAT, którą przekazywano do US. W dniu 17 grudnia 1999 r. Spółdzielnia wypowiedziała umowę zachowując 6-cio m-czny okres wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 czerwca 2000 r. Wypowiedzenie wiązało się z podjęciem działań inwestycyjnych ze strony Wnioskodawcy. Ze względu na opór ze strony dzierżawcy gruntu Zainteresowany zmuszony był wykonać 8 aneksów dotyczących przedłużenia umowy dzierżawy gruntu na kolejne okresy. Ostatni aneks przedłużał umowę na okres od 1 lipca 2006 r. do 30 czerwca 2009 r. W konsekwencji w dniu 18 czerwca 2009 r. wysłano ostateczne pismo o usunięcie kiosku i zwolnienie gruntu. Zarząd Spółdzielni uchwałą z dnia 6 sierpnia 2009 r. podjął decyzję o wprowadzenie zwiększonej stawki opłat czynszu dzierżawnego za bezumowne korzystanie z gruntu. Wnioskodawca do chwili obecnej fakturuje dzierżawcę zwiększoną opłatą, ale dzierżawca uchyla się od opłat, a pokrywa je do wysokości poprzedniego wymiaru. Zainteresowany skierował sprawę do Sądu Rejonowego w dniu 18 grudnia 2009 r., a przedmiotem sprawy było: ustalenie bezzasadności zmiany wysokości opłat od użytkowania terenu. Spółdzielnia nie wystąpiła do Sądu o ustanowienie kwoty odszkodowania. Wnioskodawca nie podjął innych czynności w ww. sprawie, natomiast w najbliższym okresie wystąpi do Sądu o nakazanie wydania terenu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie od dnia 1 lipca 2009 r. do chwili obecnej, występuje porozumienie wyrażające wolę zawarcia umowy i w rezultacie mamy do czynienia ze świadczeniem czynności w jej ramach.

Co prawda od dnia 1 lipca 2009 r. do chwili obecnej, pomiędzy stronami brak jest porozumienia wyrażającego wolę świadczenia usługi dzierżawy, niemniej jednak Wnioskodawca nie powziął jakichkolwiek czynności mających na celu odzyskanie nieruchomości, gdyż nie mając podpisanej umowy dzierżawy, Zainteresowany w kolejnych latach wystawiał faktury VAT i obciążał użytkownika gruntu należnościami. W tym stanie rzeczy, mamy do czynienia z ?dorozumianym przedłużeniem umowy?. Przemawia za tym fakt, iż pomimo wypowiedzenia umowy dzierżawca w dalszym ciągu nie opuszcza nieruchomości ? gruntu, a następnie obciążany jest opłatą za bezumowne korzystanie z ww. obiektu. Tym samym uznać należy, iż spełnione zostały przesłanki pozwalające potraktować otrzymane kwoty za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i stanowiące wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi.

W świetle powyższego, korzystanie z gruntu Spółdzielni bez zawierania pisemnej umowy cywilnoprawnej ? spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, od momentu planowanego skierowania przez Wnioskodawcę sprawy na drogę postępowania sądowego, poprzez złożenie pozwu przeciwko dzierżawcy przedmiotowej nieruchomości, Zainteresowany wykaże brak woli do tolerowania stanu bezumownego korzystania z nieruchomości. Zatem, Spółdzielnia w tej sytuacji uczyni starania o odzyskanie nieruchomości, a tym samym zamanifestuje brak woli utrzymania istniejącego stanu. W tym przypadku nie będziemy mieć do czynienia z czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, bowiem otrzymane od użytkownika nieruchomości kwoty będą miału na celu uzyskanie odszkodowania za określone straty lub nieuzyskanie określonych korzyści.

Tym samym, Wnioskodawca zażąda odszkodowania, które nie jest wymienione w art. 5 ustawy, określającym przedmiot opodatkowania.

Podkreślić należy, iż w przypadku bezumownego korzystania z cudzej własności, właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z jego rzeczy. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej szkody z tytułu bezprawnego korzystania z danej rzeczy. Zatem, wynagrodzenia otrzymanego od momentu złożenia pozwu do Sądu przeciwko użytkownikowi rzeczy nie będzie można traktować jako należności z tytułu świadczenia usługi. W takiej sytuacji, należność nakładana na dotychczasowego użytkownika, którą zobowiązany jest on uiścić w związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości, stanowiąca w sensie cywilistycznym wynagrodzenie za poniesioną szkodę lub utracone korzyści, de facto stanowi uzyskanie odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W konsekwencji, stosunek łączący strony oraz otrzymane kwoty pieniężne nie zyskują zobowiązaniowego (usługowego) charakteru.

Wobec powyższego, w analizowanej sprawie korzystanie z nieruchomości od momentu skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatku od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, w sytuacji opisanej we wniosku nie mamy do czynienia z bezumownym korzystaniem z nieruchomości w okresie od dnia 1 lipca 2009 r. aż do momentu skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Zatem w tym przypadku otrzymane wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast od momentu wniesienia pozwu przeciwko użytkownikowi nieruchomości do sądu, wystąpi czynność bezumownego korzystania i w tej sytuacji otrzymana należność nie będzie podlegała przepisom ustawy, a tym samym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.