Czy zapłacona przez Spółkę kara umowna i opłata za przekroczenie limitu kilometrów, będą kosztami (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 06.06.2008r. (data wpływu 09 czerwca 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• jest nieprawidłowe - w zakresie uznania zapłaconej kary umownej za koszt uzyskania przychodów,
• jest prawidłowe - w zakresie uznania opłaty za przekroczenie limitu kilometrów za koszt uzyskania przychodów.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09 czerwca 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów zapłaconej kary umownej i opłaty za przekroczenie limitu kilometrów.

W przedmiotowym wniosku został przestawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła z leasingodawcą umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego i rozwiązała ją przed upływem okresu leasingu. Powodem wcześniejszego zerwania umowy był fakt dalszej nieprzydatności tego samochodu do prowadzenia działalności gospodarczej (wspólnicy Spółki odwołali członka zarządu z pełnienia funkcji). Firma leasingowa, zgodnie z postanowieniami umowy leasingu, obciążyła Wnioskodawcę karą umowną oraz opłatą za przekroczenie limitu kilometrów (rzeczywisty przebieg kilometrów rozliczony po zakończeniu umowy był wyższy od przewidywanego). Wnioskodawca oszacował, że gdyby nie rozwiązał tej umowy poniósłby koszty związane z utrzymaniem nieużywanego samochodu znacznie przekraczające koszty zerwania umowy, a mianowicie: dalsze raty leasingowe wyniosłyby ok. 28 tys. zł, podczas gdy koszt zerwania umowy wyniósł 7.147,34 zł oraz opłata za przekroczenie limitu kilometrów - 5.511,51 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacona przez Spółkę kara umowna i opłata za przekroczenie limitu kilometrów, będą kosztami uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy zamkniętym katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Wskazane wyłączenie nie obejmuje zatem wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju postanowień umownych. Oznacza to, że kary umowne i opłaty inne niż wymienione, w tym z tytułu zerwania umowy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełniają ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wykładania gramatyczna użytego przez ustawodawcę zwrotu ?koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów? oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia do celów podatkowych wszelkich kosztów, o ile ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W sytuacji, gdy Spółka oszacowała, że gdyby wcześniej nie rozwiązała umowy leasingu poniósłby koszty utrzymania nieużywanego samochodu znacznie przekraczające koszty zerwania umowy, zatem wpływ na wysokość osiągniętego przychodu jest bezsprzeczny. Ponadto, gdyby Spółka nie przestrzegała postanowień zawieranych umów i nie płaciła kar umownych naraziłby się na utratę zaufania i wiarygodności u kontrahentów, co mogłoby skutkować utratą źródła przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie uznania zapłaconej kary umownej za koszt uzyskania przychodów, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Interpretacja pojęcia ?koszty uzyskania przychodów? zawartego ww. art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.
   
   

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Spółka zawarła z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego i rozwiązała ją przed upływem okresu leasingu. W związku z tym Spółka została obciążona na podstawie tej umowy do zapłaty kary umownej. Należy zauważyć, iż sam fakt nie zaliczenia tego rodzaju kar do wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje jeszcze o tym, czy wydatek ten jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek taki musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku kara umowna zapłacona w związku z odstąpieniem od umowy leasingu, pomimo, iż dyktowana rachunkiem ekonomicznym, nie przesadza o tym, że jest to działalnie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podatnik poniósł bowiem ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, a zapłacona kara umowna jako wynik podjętych przez Spółkę decyzji o odstąpieniu od umowy, stanowi konsekwencję tego ryzyka i nie może być przerzucana na Skarb Państwa, przy pomocy przepisów podatkowych. Zatem stwierdzić należy, iż stanowisko Podatnika w zakresie zaliczenia zapłaconej kary umownej do kosztów uzyskania przychodów, jest nieprawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie uznania zapłaconej opłaty za przekroczenie limitu kilometrów za koszt uzyskania przychodów, uznaje się za prawidłowe.

W zakresie dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej przez Spółkę opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, w związku z faktem, iż rzeczywisty przebieg kilometrów rozliczany po zakończeniu umowy był wyższy od przewidywanego, należy stwierdzić, iż opłata ta nie jest wykluczona na podstawie katalogu zawartego w art. 16 ust. 1. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy wprowadza co prawda obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu przy wykorzystaniu samochodu osobowego nie stanowiącego składnika majątku w prowadzonej działalności gospodarczej (tj. nie będącego środkiem trwałym w firmie). Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się w tym przypadku wartość faktycznie poniesionych wydatków, nie większą jednak niż kwota wynikająca z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu. Jednakże, stosownie do art. 16 ust. 3b ww. ustawy, ograniczenie wymienione ww. artykule, nie dotyczy samochodów użytkowanych na podstawie umowy leasingu zdefiniowanej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy.

W związku z powyższym, wydatek w postaci opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, może zostać zaliczony, na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli zastanie prawidłowo udokumentowany. Podkreślić bowiem należy, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Tym samym stanowisko Podatnika w zakresie zapłaconej opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10,09-402 Płock.