Czy jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług w charakterze kierowcy (...)

W dniu 27.12.2006 r. wpłynął do tut. organu podatkowego pisemny wniosek Pana H. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Jak wynika ze złożonego wniosku podatnik prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną pod symbolem PKD 74.50.B ? działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu. W ramach prowadzonej działalności podatnik świadczy usługi w charakterze kierowcy w zakresie transportu krajowego i zagranicznego. Siedziba firmy mieści się pod adresem zamieszkania podatnika, natomiast we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej miejsce prowadzenia działalności nie zostało określone. Jak wskazuje podatnik, świadczenie przez niego usług w charakterze kierowcy odbywa się na sprzęcie należącym do zleceniodawcy, tj. firmy transportowej z siedzibą w P., natomiast dojazd z siedziby podatnika do siedziby zleceniodawcy odbywa się samochodem osobowym wprowadzonym do ewidencji środków trwałych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego podatnik występuje z zapytaniem dotyczącym możliwości zaliczania przez niego jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą do kosztów uzyskania przychodów diet krajowych i zagranicznych z tytułu wyjazdów służbowych poza siedzibę firmy. Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, podatnik stwierdza, iż diety z tytułu podróży służbowych na trasie P. ? miejscowość docelowa (w tym również położona za granicą) jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług kierowcy stanowią koszt uzyskania przychodu do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach przysługujących pracownikom, przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, iż we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej nie zostało podane miejsce wykonywania działalności. Podatnik w uzasadnieniu swego stanowiska powołuje się m.in. na przepisy art. 22 § 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku po dokonaniu analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stanowiska podatnika, wyrażonego w w/w zapytaniu stwierdza, że jest ono prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r. kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Od dnia 01.01.2007 r. ogólna definicja kosztów została doprecyzowana i zgodnie z nią kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 52 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów stwierdzić należy, że co do zasady podatnik w każdym przypadku musi wykazać związek przyczynowo-skutkowy między ponoszonymi kosztami uzyskania przychodów a osiąganymi przychodami.

Przedsiębiorcy mają więc prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach dla diet należnych pracownikom, jeżeli podróż miała związek z prowadzoną działalnością i zmierzała do osiągnięcia przychodu. Zasady ustalania wysokości diet z tytułu podróży służbowych określone zostały w dwóch rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1991 z późn. zm.). Jednocześnie przepis nie uzależnia prawa do uznania diety za koszt podatkowy od rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej.

Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52, wówczas można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów, wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż przysługuje Panu jako osobie prowadzącej działalność gospodarczą prawo zaliczania wartości diet z tytułu odbywanych przez Pana podróży służbowych krajowych i zagranicznych do wysokości diet przysługujących pracownikom.