Zastaw zwykły

Zastaw zwykły jest typowym sposobem zabezpieczenia wierzytelności. Jest to zabezpieczenie rzeczowe, gdyż pozwala na wyegzekwowanie należności wierzyciela z określonej rzeczy ruchomej dłużnika lub osoby trzeciej. Zastaw zwykły ustanawiany jest w drodze umowy zawartej pomiędzy wierzycielem (zastawnikiem) oraz właścicielem rzeczy (zastawcą), będącej przedmiotem zastawu oraz wydanie rzeczy wierzycielowi albo osobie trzeciej, na którą strony się zgodziły. W wyniku tej czynności zastawnik nie staje się jednak właścicielem rzeczy – jest jedynie jej posiadaczem. Zastawnik w tym czasie powinien czuwać nad zachowaniem przedmiotu zastawu stosownie do przepisów o przechowaniu za wynagrodzeniem (art. 318 k.c.). Jednocześnie jeżeli poczynił nakłady na rzecz, do których nie był obowiązany, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Po wygaśnięciu zastawu powinien zwrócić rzecz zastawcy. Przedmiotem zastawu mogą być przede wszystkim rzeczy ruchome. Praktycznie chodzi tu tylko o rzeczy stanowiące przedmiot obrotu, o określonej wartości majątkowej (np. samochody, urządzenia, kosztowności, itp.). Ustanowienie zastawu ma dla wierzyciela to znaczenie, że może on dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z rzeczy objętej zastawem. Tym samym wierzyciel nie musi szukać już innego majątku dłużnika dla wyegzekwowania swoich należności (oczywiście pod warunkiem że zostanie zaspokojony w pełni z zastawionej rzeczy). Zaspokojenie wierzyciela (zastawnika) z rzeczy obciążonej zastawem następuje według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym (art. 312 k.c.).