Czy wydatki poniesione w związku z wynajęciem od osób trzecich mieszkań, które na podstawie umowy (...)

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2007 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 14 grudnia 2007 r. oraz 28 stycznia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wynajęciem od osób trzecich mieszkań udostępnianych pracownikom.

Do wniosku nie został dołączony dokument upoważniający osobę, która złożyła swój podpis, do występowania w imieniu Wnioskodawcy, w związku z tym pismem z dnia 07.12.2007 r., na podstawie art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia ww. braku w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12.12.2007 r., a w dniu 21.12.2007 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Bank lub Spółka) zatrudnia pracowników będących obcokrajowcami i nie mających stałego miejsca zamieszkania w Polsce (dalej: Pracownicy). Zgodnie z zawartymi umowami o pracę miejscem wykonywania pracy przez Pracowników są miasta w Polsce (np. Poznań). Na podstawie umów o pracę zawartych z Pracownikami, Spółka zobowiązana jest do opłacenia i udostępnienia Pracownikom w pełni umeblowanego mieszkania. W związku z powyższym, Bank ponosi wydatki związane z wynajęciem od osób trzecich mieszkań udostępnianych następnie Pracownikom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione w związku z wynajęciem od osób trzecich mieszkań, które na podstawie umowy o pracę zawartej z osobami nie mającymi miejsca zamieszkania w Polsce, a wykonującymi w Polsce pracę, są udostępniane takim Pracownikom, mogą być rozpoznane przez Bank jako koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione w związku z wynajęciem od osób trzecich mieszkań, które na podstawie umowy o pracę zawartej z osobami nie mającymi miejsca zamieszkania w Polsce a wykonującymi w Polsce pracę są udostępniane takim Pracownikom, mogą być rozpoznane przez Bank jako koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. W ocenie Spółki, są to bowiem bez wątpienia wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie są one również wymienione w katalogu kosztów określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodu uważa się wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie ?w celu? należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie ma przymiot ?celowości?, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione w związku z wynajęciem mieszkania udostępnionego następnie Pracownikowi nie mającemu miejsca zamieszkania w mieście, w którym zgodnie z umową wykonywana jest praca, są związane z przychodami osiąganymi przez Bank. Należy podkreślić, iż zatrudniając Pracowników, o których mowa we wniosku, Spółka dążyła do zbudowania zespołu o najwyższych kwalifikacjach, które gwarantują sukces rynkowy i co za tym idzie zwiększenie przychodów. Podejmując decyzję o zatrudnieniu, szukano najlepszych fachowców, jakich można znaleźć na europejskim rynku pracy. Niejednokroć okazywało się, że spełnienie tych założeń wymaga sięgnięcia po Pracowników nie mających miejsca zamieszkania w Polsce. Niemniej jednak nakłonienie takich Pracowników do podjęcia pracy w Polsce, a co się z tym wiąże, do czasowego zamieszkania na terytorium naszego kraju, wiązało się z koniecznością zapewnienia im określonych świadczeń pozapłacowych. Podstawową koniecznością było udostępnienie Pracownikowi nie znającemu polskich realiów mieszkania służbowego, tak by mógł się on koncentrować na aktywności zawodowej. Z drugiej strony wymóg zapewnienia przez Bank mieszkań służbowych był stawiany przez Pracowników jako podstawowy i bezwzględny warunek podjęcia przez nich pracy w Polsce. Poniesienie tych wydatków było więc uzasadnione i konieczne, mając na względzie ambicję zbudowania przez Bank zespołu pracowniczego o najwyższych kwalifikacjach, tak by zapewnić wzrost przychodów Spółki.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że koszty ponoszone w związku z wynajmem mieszkań służbowych, udostępnionych zatrudnionym przez Bank Pracownikom nie mającym miejsca zamieszkania w Polsce i wykonującym tu pracę, są związane z przychodami Spółki. Jednocześnie katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, określony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie odnosi się do tego typu wydatków. Tym samym zasadne jest uznanie, że koszty te powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Banku. Ponadto Wnioskodawca zauważa, że stanowisko zgodnie z którym koszty wynajmu mieszkań udostępnianych następnie zatrudnionym u podatnika osobom mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, jest potwierdzane w interpretacjach organów podatkowych. Tytułem przykładu Spółka wskazuje na interpretację Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z 18.10.2006 r. (sygn. ZD/4061-176/06), w którym organ ten wskazał, że kosztem uzyskania przychodów mogą być wydatki na wynajęcie mieszkania służbowego dla prezesa spółki będącego obcokrajowcem. W ocenie Banku, wnioski zawarte w przywołanej interpretacji odnoszą się również do stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku.

W piśmie z dnia 28 stycznia 2008 r. Wnioskodawca wskazał, iż wartość przedmiotowych świadczeń doliczana jest do przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega z tego tytułu opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.