Możliwość stosowania odpisu certyfikatu rezydencji potwierdzonego za zgodność z oryginałem przez (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 30.03.2011 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 01.04.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 21.06.2011 r. (data nadania 22.06.2011 r., data wpływu 27.06.2011 r.) na wezwanie z dnia 14.06.2011 r. Nr IPPB4/415-293/11-2/SP (data nadania 14.06.2011 r., data doręczenia 16.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości stosowania odpisu certyfikatu rezydencji potwierdzonego za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego, doradcę podatkowego lub adwokata ? jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie ? jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 01.04.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie aktualności, formy certyfikatu rezydencji i prawidłowości wystawienia informacji IFT-1/IFT-1R.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-293/11-2/SP z dnia 14.06.2011 r. (data nadania 14.06.2011 r., data doręczenia 16.06.2011.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie aktualnego ciągu dokumentów (oryginały lub urzędowo poświadczone kopie za zgodność z oryginałem), prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy, z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana P. W.

Pismem z dnia 21.06.2011 r. (data nadania 22.06.2011 r., data wpływu 27.06.2011 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Z. jest płatnikiem podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych ? twórców, mających stałe miejsce zamieszkania poza Polską, z tytułu ich praw autorskich. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. przepisów Z. pobiera od tych przychodów i przekazuje do właściwych urzędów skarbowych zaliczki w postaci ryczałtu w wysokości 20% przychodu jaki podatnik uzyskał w danym miesiącu. Przychód autora (wynagrodzenie autorskie), związany jest z wykorzystaniem jego utworów. Wpływy z tego tytułu mogą być sporadyczne np. kilka razy lub raz w roku, lub ciągłe, częste np. kilka razy w miesiącu, wielokrotnie w ciągu roku. W ustawowym terminie Z. wydaje podatnikowi druk IFT-1, gdzie jego przychody wpisuje w rubryce D10 (Przychód określony zgodnie z art. 29-30a ustawy). Jeżeli podatnikiem jest osoba na stałe mieszkająca w kraju, z którym Polska ma umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, Z. pobiera i przekazuje do Urzędów Skarbowych zaliczki zgodne z daną umową o unikaniu podwójnego opodatkowania. W takiej sytuacji w druku IFT-1 przychód zostaje wpisany do rubryki D.4 (Należności licencyjne). Z. dla zastosowania takiej umowy (co skutkuje pobraniem niższego podatku lub niepobraniem podatku) wymaga od podatnika złożenia certyfikatu rezydencji zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o PIT. Przekazywane przez podatników certyfikaty rezydencji są zarówno wydawane jako potwierdzenia bez wskazania przez wystawcę (uprawniony organ zagranicznej administracji skarbowej) okresu ich ważności jak i potwierdzenia wskazujące na jaki okres czasu zostały wydane. Dodatkowo coraz częściej Z. nie może otrzymać oryginału certyfikatu w formie papierowej tylko w formie elektronicznej (np. skan certyfikatu). Jak się okazuje jest to jedyna możliwość uzyskania certyfikatu, ponieważ władze podatkowe w niektórych krajach wydają certyfikaty tylko w formie elektronicznej. Certyfikaty takie zawierają dane wymagane polskimi przepisami podatkowymi, a mianowicie wydawane są przez właściwy organ administracji podatkowej państwa rezydencji odbiorcy należności i zaświadczają o miejscu siedziby/zamieszkania podatnika dla celów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy certyfikaty rezydencji podatkowej zaświadczające o miejscu zamieszkania/siedziby podatników poza terytorium Polski, zachowują swoją aktualność do czasu zmiany potwierdzonego w nich stanu faktycznego...
2. Czy Z. otrzymując certyfikat rezydencji podatkowej w terminie późniejszym (po dacie wypłaty wynagrodzenia autorskiego), może w stosunku do dokonywanych płatności na rzecz zagranicznego podatnika zastosować niższą stawkę podatku lub wyliczenie z opodatkowania na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania...
3. Czy certyfikaty rezydencji dostarczane do Z. w formie elektronicznej mogą być uznane za spełniające przesłanki zawarte w art. 5a pkt 21 ustawy o PIT i tym samym umożliwiające zastosowanie niższych stawek podatku lub wyłączeń z opodatkowania na podstawie odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania...
4. Czy dla celów dowodowych (wykazania przez Z. jako płatnika podatku dochodowego pobieranego u źródła ? podstawy do zastosowania opodatkowania według stawki wynikającej z umowy międzynarodowej lub odstąpienia od poboru podatku na podstawie takiej umowy) wystarczającym jest posiadanie odpisu certyfikatu rezydencji potwierdzonego przez notariusza, radcę prawnego, adwokata lub doradcę podatkowego...
5. Czy Z. ma obowiązek dokonywania tłumaczeń uzyskiwanych certyfikatów rezydencji...
6. Czy prawidłowe jest ujawnienie w formularzu IFT-1 w rubryce D.10 przychodów podatnika w wypadku gdy nie wykazał on w sposób prawidłowy (nie złożył płatnikowi certyfikatu rezydencji lub certyfikat rezydencji został złożony w nieprawidłowej formie) miejsca stałego pobytu/siedziby, czy też w takim wypadku przychody powinny być wpisywane w rubryce D.4 formularza...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zdaniem Z. certyfikaty rezydencji przedkładane przez podatników mających rezydencję podatkową poza terytorium Polski, zachowują swoją aktualność do czasu, gdy stan faktyczny w nich poświadczony nie ulegnie zmianie. W ocenie Z. wniosek taki wynika z literalnego brzmienia art. 5a pkt 21 w korespondencji z art. 29 ust.

1 pkt 1 ustawy o PIT. Powołane przepisy nie regulują kwestii jak długo certyfikat rezydencji, wydany przez właściwy organ administracji podatkowej, zachowuje swoją aktualność, a tym samym ważność, dlatego należy uznać, iż certyfikat rezydencji zachowuje swoją ważność tak długo, jak długo nie ulega zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny. Ponadto ww. przepisy nie nakładają również na płatników obowiązku uzyskiwania certyfikatu rezydencji cyklicznie np. w każdym kolejnym roku podatkowym. Punktem wyjścia dla wykładni prawa powinno być zawsze założenie racjonalnego działania ustawodawcy. Zatem w opinii Z., gdyby intencją ustawodawcy było nałożenie na płatnika obowiązku cyklicznego uzyskiwania od współpracujących z nim podmiotów certyfikatów rezydencji, bądź gdyby ustawodawca chciał ograniczyć ich ważność lub wymagać wskazywania okresu obowiązywania certyfikatu, jako jego obligatoryjnego elementu, dałby temu wyraz wprost w przepisach podatkowych.

Zatem w sytuacji, gdy Z. ? jako płatnik podatku ? uzyskał od odbiorców certyfikat rezydencji oraz zobowiązanie do informowania płatnika o wszelkich zmianach w zakresie stanu faktycznego potwierdzonego przekazanym certyfikatem, jest uprawniony do stosowania stawek podatku wynikających z odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania do momentu, w którym otrzyma od podatnika nowy certyfikat rezydencji lub informację o zmianie dotychczasowych danych.

Na poparcie tego swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretacje wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w analogicznych stanach faktycznych w dniu 10.12.2009 r. sygn. IIMPB4/415-648/09, w dniu 19.11.2009 r. sygn. IPPB2/415-542/09, w dniu 06.10.2009 r. sygn. IPPB5/423-508/09-4/JC, w dniu 15.04.2009 r. sygn. IPPB5/423-44/09-3/MŚ oraz w dniu 28.04.2008 r. sygn. IPPB3/423-190/08-2/DG.

Ad. 2

W opinii Z. przepisy polskich ustaw podatkowych nie regulują kwestii, w jakim momencie należy uzyskać certyfikat rezydencji i nie uzależniają możliwości zastosowania stawki podatkowej wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania od tego, czy płatnik był w posiadaniu certyfikatu rezydencji jeszcze przed dokonaniem płatności na rzecz podatnika mającego miejsce zamieszkania poza terytorium RP. Oznacza to, iż możliwe jest pobieranie podatku przez Z. według stawki wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jeszcze przed otrzymaniem certyfikatu rezydencji pod warunkiem jednak, że taki dokument Z. uzyska później i będzie on potwierdzał, że na dzień dokonania płatności zagraniczny podatnik, na rzecz którego dokonano płatności był rezydentem podatkowym państwa, z którym zawarta umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje zastosowaną stawkę podatkową. Certyfikat jest bowiem zaświadczeniem, a więc dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny na dzień jego wydania, a także ? o ile wynika to z jego treści ? również w przeszłości. Dodatkowo certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi w ustaleniu, czy powinien pobrać podatek według stawki wynikającej z umowy, czy też według stawki krajowej. Z. będzie musiał w razie konieczności udowodnić, że miał prawo zastosować korzystniejsze regulacje wynikającej z umowy.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo pobrać podatek według stawki wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jeszcze przed otrzymaniem certyfikatu rezydencji, pod warunkiem jednak, że taki dokument Z. uzyska później i będzie on potwierdzał, iż na dzień dokonania płatności zagraniczny podatnik na rzecz, którego dokonano płatności był rezydentem podatkowym państwa, z którym zawarta umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje zastosowaną stawkę podatkową.

Analogiczny pogląd został przedstawiony w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 maja 2008 r. IBPB3/423-137/08/BG oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach: z dnia 30.04.2009 r. sygn. ILPB3/423-130/09, z dnia 10.06.2009 r. sygn. ILPB3/423-210/09, z dnia 29.10.2009 r. sygn. ILPB3/423-522/09-5/ŁM.

Ad. 3

Zdaniem Z. certyfikaty rezydencji dostarczone do Z. w formie korespondencji elektronicznej powinny zostać uznane za spełniające wymogi formalne przewidziane w ustawie o PIT. Z. opiera swoją argumentację na przepisie art. 5a pkt 21 ustawy o PIT, który definiuje pojęcie certyfikatu rezydencji. Definicja ta nie określa formy, w jakiej zaświadczenie powinno być wydane. Omawiana regulacja wskazuje jedynie jakie niezbędne informacje powinno zawierać zaświadczenie wydane przez zagraniczne władze podatkowe, aby mogło zostać uznane za certyfikat rezydencji, nie określając, w jakiej formie dokument ten powinien być przedłożony przez zagranicznego podatnika/kontrahenta. W praktyce zdarza się, że zagraniczni kontrahenci nie mają możliwości przesłania certyfikatu rezydencji w formie papierowego dokumentu, ponieważ w danym państwie funkcjonują tylko wersje elektroniczne. Zatem, zdaniem Z., certyfikaty rezydencji dostarczone w formie korespondencji elektronicznej, które zawierają niezbędne informacje określone w przepisach podatkowych powinny zostać uznane za spełniające wymogi formalne przewidziane w przepisach ustawy o PIT.

Potwierdzają to interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19.11.2009 r. sygn. IPPB2/415-542/09, z dnia 27.04.2009 r. sygn. IPPB2/415-53/09, z dnia 06.10.2009 r. sygn. IPPB5/423-508/09-4/JC.

Ad. 4

Według Z. pobranie podatku w stawce wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, bądź też odstąpienie od poboru zryczałtowanego podatku możliwe jest tylko pod warunkiem udokumentowania płatnikowi dla celów podatkowych siedziby podatnika poprzez okazanie oryginału lub potwierdzonego przez notariusza za zgodność z oryginałem odpisu certyfikatu rezydencji jak również przesłanie wersji elektronicznej certyfikatu, jeżeli w takiej formie certyfikat został wydany. Z. powinno dla własnych celów dowodowych zachować albo oryginał certyfikatu rezydencji (odpowiednio w wersji papierowej lub elektronicznej) albo też odpis certyfikatu potwierdzony za zgodność przez notariusza. Zdaniem Wnioskodawcy wystarczającym dla celów dowodowych jest także sporządzenie i zachowanie kopii certyfikatu rezydencji potwierdzonej za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego Z. doradcę podatkowego, bądź adwokata. Możliwość taka wprost wynika z treści z art. 194a § 3 Ordynacji podatkowej.

Ad. 5

Z. prowadzi profesjonalne transakcje w co najmniej 4 oficjalnych językach Unii (PL, EN, F, DE) i posiada komórkę wyspecjalizowaną w zakresie współpracy z podmiotami zagranicznymi. W bieżącej działalności nie występuje zatem problem ze zrozumieniem treści certyfikatów rezydencji innych krajów ? a co za tym idzie ? nie ma ryzyka błędnej kwalifikacji podatkowej. Zdaniem Z. nie istnieje obowiązek posiadania przez płatnika tłumaczenia certyfikatu rezydencji podatkowej na etapie ustalania wysokości i poboru podatku u źródła przy czym konieczność dokonania tłumaczeń powstanie na wyraźne żądanie organu podatkowego w toku prowadzonego postępowania.

Ad. 6

Na podstawie art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Z. obowiązany jest przesyłać do podatnika oraz właściwego urzędu skarbowego deklaracji IFT-1R. Wnioskodawca postępuje właściwie ujawniając w deklaracji przychód podatnika odpowiednio: w rubryce D.4 ? jeśli Z. dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej lub w rubryce D.10 jeżeli pobiera podatek przy zastosowaniu 20% stawki ryczałtowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z przytoczonej definicji wynika, że płatnik jest podmiotem, który na mocy przepisów prawa podatkowego mimo, że nie jest podatnikiem to jest zobowiązany do wykonania obowiązków obciążających podatnika - obliczenie podatku i jego wpłata do organu podatkowego. Obowiązek pobrania obliczonego podatku od podatnika wynika z samej istoty instytucji płatnika. Płatnik zazwyczaj jest podmiotem realizującym określone czynności faktyczne lub prawne związane z prawnopodatkowym stanem faktycznym i dlatego określa się go mianem podmiotu dokonującego poboru podatku u źródła. Podmiot ten z uwagi na swoje zaangażowanie w prawnopodatkowy stan faktyczny bez znacznego dodatkowego nakładu pracy jest zobowiązany dokonać poboru podatku u źródła. Płatnik jest podmiotem, który ma obowiązek pobrać podatek u źródła i wpłacić go do organu niejako 'w imieniu podatnika' (por. B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa komentarz 2003, Wrocław 2003, s. 165 i nast.). Z przytoczonej definicji zawartej w art. 8 O.p. wynika, że płatnik obowiązany jest do podjęcia działań w ramach stosunku prawnopodatkowego łączącego podatnika ze związkiem publicznoprawnym, wniosek taki wynika z faktu, że płatnik ma obowiązek pobrać podatek, który zgodnie z treścią art. 5 O.p. należy traktować jako przedmiot zobowiązania podatkowego, a zatem działania płatnika mają na celu wykonanie tego zobowiązania.

Na podstawie przepisu art. 30 § 3 O.p. płatnik odpowiada całym swoim majątkiem za niepobrany podatek lub podatek pobrany i niewpłacony do organu podatkowego. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi niepobranie podatku przez płatnika lub pobranie go i niewpłacenie do organu podatkowego, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku ? art. 30 § 4 O.p. Stosownie do art. 30 § 5 O.p. przepisów § 1-4 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), od określonych przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby niemające miejsca zamieszkania w Polsce pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy. W świetle art. 29 ust. 2 ww. ustawy wyżej powołany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których strona jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji ? oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Z. jest płatnikiem podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych ? twórców, mających stałe miejsce zamieszkania poza Polską, z tytułu ich praw autorskich. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. przepisów Z. pobiera od tych przychodów i przekazuje do właściwych urzędów skarbowych zaliczki w postaci ryczałtu w wysokości 20% przychodu jaki podatnik uzyskał w danym miesiącu. Przychód autora (wynagrodzenie autorskie), związany jest z wykorzystaniem jego utworów. Wpływy z tego tytułu mogą być sporadyczne np. kilka razy lub raz w roku, lub ciągłe, częste np. kilka razy w miesiącu, wielokrotnie w ciągu roku. W ustawowym terminie Z. wydaje podatnikowi druk IFT-1, gdzie jego przychody wpisuje w rubryce D.10 (Przychód określony zgodnie z art. 29-30a ustawy). Jeżeli podatnikiem jest osoba na stałe mieszkająca w kraju, z którym Polska ma umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, Z. pobiera i przekazuje do Urzędów Skarbowych zaliczki zgodne z daną umową o unikaniu podwójnego opodatkowania. W takiej sytuacji w druku IFT-1 przychód zostaje wpisany do rubryki D.4 (Należności licencyjne). Z. dla zastosowania takiej umowy (co skutkuje pobraniem niższego podatku lub niepobraniem podatku) wymaga od podatnika złożenia certyfikatu rezydencji zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o PIT. Przekazywane przez podatników certyfikaty rezydencji są zarówno wydawane jako potwierdzenia bez wskazania przez wystawcę (uprawniony organ zagranicznej administracji skarbowej) okresu ich ważności jak i potwierdzenia wskazujące na jaki okres czasu zostały wydane. Dodatkowo coraz częściej Z. nie może otrzymać oryginału certyfikatu w formie papierowej tylko w formie elektronicznej (np. skan certyfikatu). Jak się okazuje jest to jedyna możliwość uzyskania certyfikatu, ponieważ władze podatkowe w niektórych krajach wydają certyfikaty tylko w formie elektronicznej. Certyfikaty takie zawierają dane wymagane polskimi przepisami podatkowymi, a mianowicie wydawane są przez właściwy organ administracji podatkowej państwa rezydencji odbiorcy należności i zaświadczają o miejscu siedziby/zamieszkania podatnika dla celów podatkowych.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny ? miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że ? na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony ? stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych. W konsekwencji, certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

Certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi w ustaleniu czy powinien pobrać podatek według stawki wynikającej z umowy, czy też według stawki krajowej. Płatnik będzie musiał, w razie konieczności, udowodnić, że miał prawo zastosować korzystniejsze regulacje wynikające z umowy. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za nieprawidłowo potrącony podatek. Certyfikat jest zaświadczeniem, a więc dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny na dzień jego wydania, a także ? o ile wynika to z jego treści ? również w przeszłości. Zaświadczenie to, nie może dotyczyć stanów przyszłych, które dopiero mogą (albo i nie) wystąpić. Oznacza to, że realizacja jakichkolwiek uprawnień przewidzianych odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania może nastąpić jedynie w oparciu o certyfikat rezydencji osoby zagranicznej obejmujący sobą dzień dokonania wypłaty.

Należy jednocześnie podkreślić, iż w myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Natomiast na mocy art. 194 § 1 tej ustawy, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Stąd dopuszczalne jest w przypadku certyfikatów które nie wskazują okresu na jaki zostały wystawione, uzyskanie od podatnika w następnych latach pisemnego lub mailowego potwierdzenia, iż dane wynikające z owego certyfikatu nie uległy zmianie.

Jednakże w przypadku certyfikatów rezydencji, w których treść certyfikatu określa termin jego ważności wskazując rok podatkowy, bądź też konkretnie wskazuje okres czasu na jaki certyfikat został wydany pozostają aktualne dopóki stan faktyczny w nich zawarty nie ulegnie zmianie bądź też nie upłynie termin jego ważności.

Ani polskie prawo podatkowe, ani też postanowienia międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie regulują kwestii dotyczących okresu ważności certyfikatu rezydencji. Nie można jednak na tej podstawie wnioskować, iż w przypadku certyfikatów, których treść wprost wskazuje okres na jaki następuje potwierdzenie rezydencji podatkowej, po upływie tego okresu nadal stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Zatem, jeżeli treść certyfikatu rezydencji określa termin jego ważności, bądź też konkretnie wskazuje okres czasu na jaki certyfikat został wydany, po upływie tego terminu certyfikat ten nie może stanowić podstawy do zastosowania właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Obowiązek dostarczenia certyfikatu ciąży na podmiocie zagranicznym, który uzyskuje ze źródeł polskich odpowiednie dochody. Zasadniczo więc certyfikat rezydencji powinien być dostarczony przez podmiot zagraniczny przy każdorazowej wypłacie określonych należności przez polski podmiot będący płatnikiem. Oczywiście tego rodzaju wymóg w stosunku do wszelkiego rodzaju płatności, w szczególności w przypadku, gdy płatności są dokonywane cyklicznie na rzecz stałego kontrahenta stanowiłyby niepotrzebne utrudnienie. W przypadku więc jakichkolwiek płatności dokonywanych przez polskich płatników w ciągu roku podatkowego na rzecz podmiotów zagranicznych, należy podchodzić pragmatycznie, biorąc pod uwagę m.in. bieżące kontakty między nimi.

Wprowadzenie obowiązku żądania certyfikatu dla polskich płatników ma więc zasadniczo na celu jedynie uświadomienie im ewentualnych konsekwencji, gdyż to na płatnikach spoczywa odpowiedzialność za nie pobrane lub pobrane w zbyt niskiej wysokości podatki zgodnie z art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Obecnie nie ma ustawowego obowiązku odnoszącego się do daty posiadania certyfikatu rezydencji. Płatnik, znając okoliczności i możliwości udokumentowania siedziby odbiorcy należności (zagranicznego kontrahenta), zgodnie z posiadaną wiedzą decyduje o terminie uzyskania i aktualizacji certyfikatu rezydencji. W przypadku wezwania przez organ podatkowy będzie obowiązany do potwierdzenia tego faktu poprzez odpowiednie udokumentowanie certyfikatem rezydencji aktualnym na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. A zatem pomimo, iż od 1 stycznia 2004 r., zniesiony został obowiązek posiadania tego certyfikatu w terminie wypłaty należności, obowiązujących uregulowań w kwestii certyfikatu rezydencji nie można interpretować rozszerzająco. Cytowany przepis art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, iż udokumentowanie rezydencji podatkowej podmiotu zagranicznego może nastąpić zarówno przed dokonaniem, jak i po dokonaniu płatności. Oczywiście w razie konieczności uzyskania certyfikatu po dokonaniu płatności ? powinien on potwierdzać rezydencję podatkową podmiotu za okres, w którym została uiszczona płatność.

Zastosowanie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zatem możliwe pod warunkiem uzyskania przez płatnika, certyfikatu rezydencji podatnika, potwierdzającego miejsce jego zamieszkania lub siedziby na dzień dokonania wypłaty. Brak jest natomiast podstaw prawnych do zastosowania przez płatnika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w sytuacji, gdy posiada on jakiekolwiek inne dokumenty, niż certyfikat rezydencji, potwierdzające miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, np.

oświadczenie, że dane podatnika nie uległy zmianie. Należy przy tym podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma możliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności.

Wobec powyższego, w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik może ? mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej ? zastosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonane zostały te wypłaty. Jeśli natomiast płatnik nie ma pewności co do rezydencji podatkowej danego podmiotu, w celu dochowania należytej staranności przy realizacji ciążących na nim obowiązków, powinien stosować przepisy krajowe. W przypadku poboru podatku w wysokości wyższej niż należna, podatnik ma bowiem możliwość wystąpienia do właściwego organu podatkowego o zwrot nadpłaty.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż na dzień dokonania wypłat należności z tytułów wskazanych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnik posiadając oryginał certyfikatu rezydencji podatnika, na rzecz którego dokonuje przedmiotowych wypłat oraz potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie, może stosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Nie zwalnia to jednak Wnioskodawcy z obowiązku późniejszego udokumentowania prawidłowości obliczenia podatku u źródła tj. z obowiązku późniejszego uzyskania ?aktualnego? certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonane zostały te wypłaty. Wskazać bowiem należy, iż w przypadku wezwania przez organ podatkowy Wnioskodawca będzie obowiązany do potwierdzenia możliwości zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową poprzez odpowiednie udokumentowanie certyfikatem rezydencji aktualnym na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Płatnik będzie musiał, w razie konieczności, udowodnić, że miał prawo zastosować korzystniejsze regulacje wynikające z umowy. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za nieprawidłowo potrącony podatek.

Prawidłowa realizacja obowiązków płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji potwierdzającego rezydencję podatkową kontrahenta na moment dokonywania na jego rzecz wypłat należności z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie może to być certyfikat rezydencji dotyczący jakiegokolwiek okresu, w tym certyfikat ?potwierdzony? przez kontrahenta.

Wskazać należy, iż płatnik powinien posiadać certyfikat rezydencji swoich kontrahentów w oryginale lub w postaci kopii poświadczonej notarialnie, oraz przedstawić certyfikat rezydencji na każdorazowe żądanie polskich organów podatkowych. Jeżeli nie ma możliwości dostarczenia certyfikatu rezydencji w postaci oryginału papierowego dokumentu ze względu na fakt, iż w praktyce w danym kraju ich wydawanie zostało zastąpione udostępnianiem dokumentu w wersji elektronicznej dostępnej na oficjalnej stronie internetowej należy uznać, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Ordynacji podatkowej forma ta będzie wystarczająca dla celów udowodnienia miejsca zamieszkania lub siedziby podatnika.

Certyfikaty rezydencji dostarczane do Wnioskodawcy w formie elektronicznej, wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa rezydencji kontrahenta, zawierające wszystkie niezbędne informacje spełniają warunki umożliwiające zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na podstawie art. 96 pkt 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158) notariusz poświadcza zgodność odpisu, wyciągu lub kopii z okazanym dokumentem. Notariusz w zakresie swoich uprawnień działa jako osoba zaufania publicznego, korzystając z ochrony przysługującej funkcjonariuszom publicznym (art. 2 § 1 ww. ustawy). Czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego (art. 2 § 2 ww. ustawy). Czynności notarialnych dokonuje się w języku polskim. Na żądanie strony notariusz może dokonać dodatkowo tej czynności w języku obcym, wykorzystując własną znajomość języka obcego wykazaną w sposób określony dla tłumaczy przysięgłych lub korzystając z pomocy tłumacza przysięgłego (art. 2 § 3 tej ustawy).

Odnosząc zatem powyższe do zapytania Wnioskodawcy wskazać należy, iż możliwe jest zastosowanie zasad opodatkowania wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie kopii, kserokopii bądź odpisu certyfikatu rezydencji, ale wyłącznie wtedy, gdy taki dokument został potwierdzony za zgodność z oryginałem przez organ, który wystawia za granicą certyfikat rezydencji podatkowej albo notariusza. Oczywistym wydaje się, że niemożliwe będzie uzyskanie od zagranicznej administracji podatkowej oryginału certyfikatu rezydencji w języku polskim.

Zauważyć należy jednak, że przepis art. 27 Konstytucji oraz art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 07 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999 ze zm.), stanowi, że językiem urzędowym konstytucyjnych organów państwa jest język polski, a oświadczenia składane tym organom muszą być dokonywane w języku polskim (art. 5 ust. 2 powołanej ustawy). Wskazane przepisy obligują zatem do posługiwania się urzędowymi tłumaczeniami obcojęzycznych dokumentów.

W konsekwencji, organ podatkowy może zażądać przedstawienia uwierzytelnionego tłumaczenia zagranicznego certyfikatu rezydencji na język polski. W razie kontroli podatkowej polski podmiot wypłacający należności za granicę będzie obowiązany posiadać tłumaczenie tego dokumentu na język polski. Powyższe wynika z treści przepisu art. 287 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), który przewiduje, że kontrolowany, osoba upoważniona do reprezentowania kontrolowanego lub prowadzenia jego spraw, pracownik oraz osoba współdziałająca z kontrolowanym są obowiązani, w szczególności, przedstawić na żądanie kontrolującego, tłumaczenie na język polski sporządzonej w języku obcym dokumentacji dotyczącej spraw będących przedmiotem kontroli.

Ponadto, do celów podatkowych obcojęzyczne dokumenty, bez ich urzędowego przetłumaczenia na język polski, w świetle art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie mogą być uznane za dowód w sprawie, gdyż posługiwanie się nimi w postępowaniu prowadzonym przez organ administracji publicznej jest sprzeczne z prawem, wobec wskazanych wyżej zapisów Konstytucji RP oraz przepisów ustawy o języku polskim.

Konkludując, dla celów podatkowych treść certyfikatu sporządzona w języku obcym winna być wiarygodnie przetłumaczona na język polski (potwierdzona przez tłumacza przysięgłego) ?sporządzenie tłumaczenia nie jest jednak warunkiem zastosowania niższej stawki podatkowej wynikającej z umowy. Należy je sporządzić na wypadek ewentualnej kontroli organów podatkowych lub dopiero na żądanie kontrolujących.

Na gruncie powyższych rozważań nie ulega wątpliwości, że polski płatnik może posiadać certyfikat rezydencji sporządzony w języku obcym. Posiadanie certyfikatu (względnie zapoznanie się z oryginałem certyfikatu) w takiej formie jest wystarczające dla zastosowania zasad opodatkowania wynikających z przepisów stosownej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W odniesieniu do prawidłowości wypełnienia informacji IFT-1/IFT-1R, stwierdzić należy, co następuje.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41 są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych ? imienne informacje o wysokości przychodu, sporządzone według ustalonego wzoru (...).

Wyżej powołany przepis art. 42 ust. 2 pkt 2 dotyczy informacji IFT-1/IFT-1R, o której mowa we wniosku. Na podstawie art. 45b pkt 1 ww. ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych określił w drodze rozporządzenia m.in. wzór informacji, o której mowa w art. 42 ust. 2 ustawy. Wzór informacji, o której mowa we wniosku, znajdujący zastosowanie do przychodów wypłacanych przez Wnioskodawcę stanowi, na podstawie § 1 pkt 3) lit. d) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 2011 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2011 r. Nr 25, poz. 131), załącznik Nr 11 do tego rozporządzenia.

Z objaśnień do ww. informacji zamieszczonej we wzorze druku wynika, że wiersze od D.1 do D.9 wypełnia się w przypadku, gdy znajduje zastosowanie właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wiersz D.10 wypełnia się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie znajduje zastosowania. Zatem Wnioskodawca postępuje właściwie ujawniając w deklaracji przychód podatnika odpowiednio w rubryce D.4 ? jeśli dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej lub w rubryce D.10, jeżeli pobiera podatek przy zastosowaniu 20% stawki ryczałtowej.

Odnosząc się do przykładów rozstrzygnięć powołanych przez Wnioskodawcę, należy ponadto wskazać, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (t. j. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego. Wskazana okoliczność powinna być jednocześnie brana pod uwagę przy wydawaniu nowych interpretacji indywidualnych w takich samych sprawach. Co więcej, cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. ? Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem tutejszego organu jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.