Leasing podatkowy
Leasing podatkowy został uregulowany w przepisach dotyczących podatku dochodowego dopiero z dniem 1.10.2001 r. Nie oznacza to jednak, że wcześniej przepisy podatkowe milczały na temat rozliczeń leasingowych. Do dnia uregulowania umowy leasingu w ustawach o podatkach dochodowych, obowiązywało bowiem rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6.04.1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów.
Co to jest leasing podatkowy?
Czy umowa najmu może być leasingiem? - Czyli zasada "pierwszeństwa treści nad formą"
Podatnikom bardzo często wydaje się, iż o istocie danej umowy decyduje przede wszystkim jej tytuł. Nic bardziej mylnego. Aby uznać daną umowę za umowę leasingu podatkowego, musi ona spełniać określone warunki. Warunki te omówimy w dalszych rozdziałach, jednakże należy uczulić Czytelnika na niebezpieczeństwa płynące z niewłaściwej kwalifikacji umowy.
Zgodnie z przepisami podatkowymi, do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w przepisach (które w dalszej części zostaną przedstawione), stosuje się przepisy dla umów najmu i dzierżawy. Już teraz można wspomnieć, iż umowa leasingu musi być zawarta na czas oznaczony. Jeśli więc strony zawrą umowę na czas nieokreślony, nazywając ją umową leasingu, będzie ona dla potrzeb podatkowych traktowana jak umowa najmu lub dzierżawy. Podobny skutek wystąpi, jeśli co prawda strony zawrą umowę na czas oznaczony, ale nie będzie ona spełniała warunków, określonych w przepisach (warunki te omówione zostały w poniższych rozdziałach).
Co może być przedmiotem leasingu podatkowego?
Przedmiot leasingu podatkowego został ściśle określony w przepisach. Przedmiotem leasingu podatkowego mogą być bowiem wyłącznie:
-
środki trwałe podlegające amortyzacji,
-
wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji,
-
grunty.
Punktem wyjścia jest więc właściwe określenie ww. składników.
Przepisy podatkowe dzielą środki trwałe na te, które podlegają amortyzacji ze względu na przewidywany przez podatnika okres ich używania, oraz na takie, które są amortyzowane bez względu na ich okres używania. Do pierwszej grupy należą, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania następujące składniki:
-
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
-
maszyny, urządzenia i środki transportu,
-
inne przedmioty.
Z kolei do środków trwałych amortyzowanych niezależnie od przewidywanego okresu używania należą:
-
przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
-
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
-
budowle, budynki, lokale, maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne przedmioty, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników, jeżeli odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
Przedmiotem leasingu podatkowego mogą być jednakże jedynie te środki trwałe, które podlegają amortyzacji. Ponieważ zgodnie z przepisami amortyzacji nie podlegają:
-
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
-
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
-
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
-
składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane
- powyższe składniki nie mogą być przedmiotem leasingu podatkowego.
