Problem z babcią - dom opieki ? - forum prawne

witam..ogółem proszemi wierzyć chyba mówimy o tejj samej sytuacji mamy ten sam probkem idealnie ujęty

witaj. ja podobnie jak ty też mam niemały problem z babcią. w tym roku skończy 91 lat i jest z nią coraz gorzej. chodzi po domu i narzeka, że się źle czuje, a jak proszę sąsiadkę żeby zajrzała do babci, bo wychodzę do sklepu to mówi sąsiadce, że ona się doskonale czuje, że ja coś sobie wymyślam. mało tego robi tak zawsze kiedy wie, że gdzieś wychodzę. kładzie się na łóżku i udaje obłożnie chorą, a w rezultacie wcale tak nie jest. dwa razy zrezygnowałam przez nią z pracy przez te jej wyimaginowane problemy ze zdrowiem. mało tego bałagani w całym domu rozsypując okruchy jedzenia wszędzie gdzie się da. w swoim pokoju przy oknie ma pełno ziarenek ryżu i kawałków chleba i mimo zakazu wydanego przez administrację bloku o niedokarmianiu gołębi, robi to niemal codziennie. ręce opadają. wiecznie się na coś obraża, płacze po kątach i nie wiadomo o co jej chodzi, a jak się pytam co się stało to burknie pod nosem że nic i znów się obraża. przynajmniej raz w miesiącu oskarża mnie o to,że nie nic nie robię, mimo iż to ja odkurzam, piorę, gotuję, chodzę na zakupy i robię wszystko żeby to mieszkanie jakoś wyglądało, choć nawet znajomych wstyd zaprosić (nawet chłopaka nie zapraszam do siebie, bo mi głupio). a ona chodzi po domu i nie wie co ze sobą zrobić z tych nudów. strach ją w domu zostawić, bo obcym ludziom drzwi otwiera. już raz ją okradli, dlatego teraz zamykam ją na dwa zamki, żeby sytuacja się nie powtórzyła. ona nie rozumie, że to dla jej dobra, bo słabo na oczy widzi i ma problemy z rozpoznawaniem ludzi. oczywiście o to też się obraża i ryczy, ale ja jestem twarda, bo mam więcej do stracenia niż ona. denerwuje mnie jej nadopiekuńczość i nadmierna ciekawość, i to że chodzi po domu i sama do siebie mówi. ja rozumiem, że to przez jej wiek, ale jest tak upierdliwym człowiekiem, że odkąd się nią opiekuję, mam nerwicę. siostra ma swoją rodzinę i malutkie dziecko, więc nie może się nią zająć. tata mieszka daleko, a mama nie żyje od kilkunastu lat, więc sama zostałam z tym 'problemem'. może zabrzmi to podle, ale z chęcią wyprowadziłabym się od niej zostawiając ją samą, żeby choć raz mnie doceniła, a nie w kółko mówiła, że nic dla niej nie robię, że jestem niedobra itp.. czasami jak się o coś pokłócimy to z domu wychodzę, bo nie mogę na nią patrzeć. i jeszcze to jej gadanie jaka to ona wspaniała nie jest itp. zero skromności. popadła w jakiś samozachwyt i samouwielbienie, i nic innego się dla niej nie liczy. tylko jeść i leżeć pępkiem do góry i uprzykrzać ludziom życie. masakra mówię wam. czekam tylko tego dnia kiedy skumulują się we mnie takie pokłady złości, że w końcu wybuchnę i ucieknę z domu zostawiając ją samą na pastwę losu.
i niech mi nikt nie mówi 'ciekawe czy ty dożyjesz takiego wieku', bo wolałabym umrzeć w wieku 70 lat, niż uprzykrzać ludziom życie.. bo jak się nie ma swoich zainteresowań to człowiek zaczyna dziwaczeć i wymyślać wszystko żeby tylko ktoś zwrócił na niego uwagę..

A ja mam do was pytanie, czy możecie mi polecić jakiś dobry dom opieki dla starszej osoby w okolicach Warszawy?

Obecnie istnieje wiele dobrych instytucji świadczących usługi opiekuńcze dla osób starszych. Osobiście zwróciłam się do Domu Opieki Willa Kraków w zeszłym roku https://villakrakow.pl/, kiedy moja babcia zaczęła chorować na demencję i nigdy tego nie żałowała. To była słuszna decyzja w tej sytuacji, teraz otrzymuje tam całą niezbędną pomoc.