napoje w pracy - forum prawne

praca na kotłowniach zawsze należała do tych prac objętych warunkami szkodliwymi, uciążliwymi. wszystko zależało jak zakwalifikowano warunki panujące na kotłowni. mianowicie ,czy należą się jakieś napoje ludziom pracującym na kotłowni ( woda mineralna, herbata, mleko).

Darmowe napoje od pracodawcy Pracodawca ma obowiązek dostarczania pracownikom odpowiednich ilości napojów do picia i wody do różnych celów Podstawowe obowiązki pracodawców w tej kwestii zostały sformułowane w dwóch artykułach działu dziesiątego kodeksu pracy o bezpieczeństwie i higienie pracy. Art. 232 zobowiązuje zatrudniających pracowników w warunkach szczególnie uciążliwych do nieodpłatnego dostarczania im odpowiednich posiłków i napojów, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Art. 233 mówi o konieczności zapewnienia odpowiednich urządzeń higieniczno-sanitarnych oraz niezbędnych środków higieny osobistej. Warunki uciążliwe, ale niezdefiniowane Żaden przepis prawa pracy nie określa, co należy rozumieć przez warunki szczególnie uciążliwe. Co więcej, poszczególne akty wykonawcze do kodeksu pracy niejednoznacznie je traktują. Rozporządzenie Rady Ministrów z 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. nr 60, poz. 279) zawiera np. szczegółową specyfikację prac uznanych za wykonywane w takich warunkach. Całkowicie inny wykaz prac szczególnie uciążliwych (fakt, że tylko dla kobiet) ustaliło rozporządzenie Rady Ministrów z 10 września tegoż roku w sprawie wykazu prac wzbronionych kobietom (Dz. U. nr 114, poz. 545 z późn. zm.). Niestety, podobny brak jednolitości określeń charakteryzuje cały dział dziesiąty k.p. Na potrzeby tego artykułu posługiwać będziemy się nomenklaturą przyjętą w rozporządzeniu Rady Ministrów z 28 maja 1996 r. Zgodnie z przepisami jego § 5 do ustalania stanowisk pracy, których zajmowanie uprawnia do otrzymania nieodpłatnych posiłków i napojów, uprawniony jest pracodawca, działający w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związków zawodowych lub pracownikiem wybranym do reprezentowania załogi. Napoje profilaktyczne Sposób stosowania art. 232 k.p. został określony w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. Przewiduje ono, że pracownicy mają prawo do profilaktycznych napojów, jeżeli są zatrudnieni przy określonych pracach lub pracują w szczególnych warunkach atmosferycznych. Te napoje powinny być dostępne podczas całej zmiany roboczej. Wypłata ekwiwalentu pieniężnego jest niedopuszczalna. Pracodawca zapewnia napoje pracownikom zatrudnionym: > w warunkach gorącego mikroklimatu, charakteryzującego się wartością wskaźnika obciążenia termicznego (WBGT) powyżej 25 st. C, > w warunkach mikroklimatu zimnego, charakteryzującego się wartością wskaźnika siły chłodzącej powietrza (WCI) powyżej 1000, > przy pracach na otwartej przestrzeni przy temperaturze otoczenia poniżej 10 st. C lub powyżej 25 st. C, > przy pracach związanych z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1500 kcal (6280 kJ) u mężczyzn i 1000 kcal (4187 kJ) u kobiet, > na stanowiskach pracy, na których temperatura spowodowana warunkami atmosferycznymi przekracza 28 st. C. Zrozumienie niektórych tych parametrów może być dość trudne, ale zarówno pracodawcy, jak i związkowcy uprawnieni są do korzystania z wyników badań oraz z pomocy państwowej inspekcji pracy, służby medycyny pracy i inspekcji sanitarnej. Pracodawca zapewnia napoje w ilości zaspokajającej potrzeby pracowników, odpowiednio zimne lub gorące, w zależności od warunków pracy, a gdy chodzi o warunki wymienione w pierwszym z podanych punktów - napoje wzbogacone w sole mineralne i witaminy. Woda do picia i do mycia Przepisy art. 233 k.p. zostały rozwinięte w § 13, 112 i 113 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650). Stanowią one, że pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikom dostateczną ilość wody zdatnej do picia oraz do celów higieniczno-sanitarnych. Ilość wody do celów higienicznych przypadająca dziennie na każdego pracownika nie może być mniejsza niż: > 120 litrów - przy pracach w kontakcie z substancjami szkodliwymi, trującymi lub zakaźnymi albo powodującymi silne zabrudzenie pyłami, w tym 90 litrów, gdy się korzysta z natrysków, > 90 litrów - przy pracach brudzących, wykonywanych w wysokiej temperaturze lub wymagających zapewnienia należytej higieny procesów technologicznych, w tym 60 litrów, gdy się korzysta z natrysków, > 30 litrów - przy innych pracach. Ponadto pracodawca musi zapewnić wodę niezbędną do utrzymania w czystości pomieszczeń i terenu zakładu pracy, co najmniej 1,5 litra na dobę na każdy mkw. powierzchni podłogi wymagającej zmywania oraz co najmniej 2,5 litra na dobę na każdy mkw. podlewanej powierzchni terenów zielonych, ulic, placów itp. Przepis dotyczy wszystkich pracowników, a napoje w nim wymienione mogą być dowolne, byle były zimne (soki owocowe, woda mineralna itp.). Miejsce czerpania wody zdatnej do picia powinno znajdować się nie dalej niż 75 m od stanowisk pracy. Zbiorniki, przewody i miejsca czerpania takiej wody powinny być zabezpieczone przed zanieczyszczeniem lub zakażeniem oraz wyposażone w tzw. krany. Zatrudniający pracowników przy pracach wykonywanych w pomieszczeniach, w których temperatura spowodowana procesami technologicznymi jest stale wyższa niż 30 st. C, powinien im zapewnić możliwość umycia całego ciała w ciepłej wodzie, szczególnie w ciepłej porze roku - instalując w pobliżu pomieszczeń pracy natryski ręczne na giętkich przewodach. Bez składek i podatków Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) świadczenia rzeczowe wynikające z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, a taki charakter mają wymienione posiłki i napoje, nie są objęte składkami ubezpieczeniowymi. Zwolnione są także z podatku od dochodów osobistych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 i 11a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Natomiast dla przedsiębiorców objętych ustawą z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.) stanowią one, zgodnie z art. 12 i następnymi, koszt uzyskania przychodu. Stanisław Majkowski ________________________________________ http://www.rzeczpospolita.pl/gazeta/wydanie_050721/prawo/prawo_a_12.html