Odpowiedź prawnika: Umowa z zagranicznym przedsiębiorcą
Zgodnie z obecnie obowiązującym prawem na terytorium naszego kraju w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast w obrocie bez udziału konsumentów używa się języka polskiego, jeżeli obrót ten jest wykonywany przez podmioty takie jak organy administracji państwowej, organy samorządu terytorialnego czy inne podmioty wykonujące funkcje publiczne. Jak więc widać z powyższego obowiązek zawierania umów w języku polskim nie dotyczy obrotu profesjonalnego.
Z uwagi na fakt, że umowę zawarły dwie firmy mające siedziby w dwu różnych krajach, należy rozstrzygnąć, prawo którego z tych państw będzie właściwe. Do zobowiązań z umowy sprzedaży rzeczy ruchomych lub umowy dostawy właściwe jest prawo państwa, w którym w chwili zawarcia umowy ma siedzibę albo miejsce zamieszkania sprzedawca lub dostawca. Z kolei do zobowiązań, które można zaliczyć do grupy umów o świadczenie usług, czyli do zobowiązań z umowy o dzieło, umowy zlecenia, umowy agencyjnej, umowy komisu, umowy przewozu, umowy spedycji, umowy przechowania, umowy składu stosuje się prawo państwa, w którym w chwili zawarcia umowy ma siedzibę albo miejsce zamieszkania przyjmujący zamówienie, przyjmujący zlecenie, agent, komisant, przewoźnik, spedytor, przechowawca lub przedsiębiorstwo składowe. Natomiast jeśli nie można ustalić siedziby albo miejsca zamieszkania strony określonej w paragrafie poprzedzającym, stosuje się prawo państwa, w którym umowa została zawarta. Jednoznaczne zakwalifikowanie umowy, która została zawarta w opisanym przypadku, nie jest możliwe bez dokładnego zapoznania się z jej treścią. Wydaje się jednak, iż w opisanym przypadku właściwe będzie prawo hiszpańskie.
Co do pytania dotyczącego możliwość skutecznego zaciągania zobowiązań wobec firmy, to znaczenie ma przede wszystkim zakres obowiązków pracownika i zakres oraz typ czynności, do podejmowania których jest on umocowany. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, iż niezgodność działania pracownika z udzielonymi mu przez pracodawcę instrukcjami i wskazówkami albo z celem pełnomocnictwa nie ma znaczenia w stosunkach zewnętrznych. Pracodawca ponosi konsekwencje działań podjętych w jego imieniu przez pracownika.
